Χ..

Ξημερώνει 4 Ιουνίου,,

οι μερες διαδέχονται η μία την άλλη κι εγω συνεχως στο ίδιο γκρίζο τοπίο. Τελικά είχες λίγο δίκιο όσον αφορά στη "μανία" μου με το κινητό. Πολλές φορές καταντάω ανόητη.. Ξέρεις, το βάζω στο αθόρυβο και το παρατάω κάπου με την ελπίδα πως όταν θα κοιτάξω πάλι, κάποιος θα με έχει θυμηθει, κάποιο μήνυμα θα έχει έρθει το οποίο εγώ απλά "δεν άκουσα". Μου' χεις λείψει.. δεν μπορώ να πω ψέματα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Μάλλον επειδή μεταξύ μας υπάρχει "λίγο απ' όλα".. Εδώ και μια βδομάδα έχω μείνει μέσα- αν εξαιρέσεις το Σάββατο που βγήκα για μια ωρίτσα.. Από επιλογή κυριως.. Κυρίως! Όχι εντελώς.. Θα' θελα να σε βλέπω πιο συχνά. Έτσι, απλά για να λέμε βλακείες και να γελάμε.. Ξέρεις, μου' χει λείψει εκείνος ο πρώτος καιρος που ένιωθα την ασφάλεια ότι με σκέφτεσαι.. Τώρα.. Κατάντησε ρουτίνα.. Σχεδόν δηλαδή.. Κάπως το σώσαμε.. Μου λείπουν τα βράδια που ερχόσουν εδώ στις 3μιση, ίσα ίσα για να με δεις για δύο ώρες και έφευγες για τη δουλειά.. μου λείπουν εκείνα τα πρωινά που 6 κ τέταρτο με περίμενες με το αυτοκίνητο απο κάτω για να πάμε στο μαγαζί.. μου λείπουν τα παιχνίδια με τα σιρόπια.. το "θάρρος ή αλήθεια".. όλα αυτά που κάναμε και εσύ συνεχώς απορείς "πού τα θυμάμαι".. έτσι είναι.. στο είχα πει απ' την αρχή.. αφήνω πολύ μικρό κομμάτι από τη σκέψη μου να φαίνεται.. όλα τα θυμάμαι.. κι όλα τα νιώθω.. απλά δεν το ξέρεις.. Βαρέθηκα στη ζωή μου να βρίσκομαι συνεχώς στα "αζήτητα".. να μου λείπουν οι άλλοι και να μη λείπω σε κανέναν.. αναρωτιέμαι συχνά τι με ωθεί στο να μοιράζομαι όλους αυτούς τους παραλογισμούς με εσένα.. μ' εσένα που ακόμη δεν πήρες τηλέφωνο.. μ' εσένα που μπορείς ταυτόχρονα να με κάνεις τόσο χαρούμενη μα και τόσο μοναχική.. "and so it is, just like you said it should be".. Μου λείπει μάλλον το χαμόγελό σου.. πιο πολύ απ' όλα τώρα που το σκέφτομαι.. α, ναι! και η φωνή.. εκείνη η φωνή που με καληνύχτιζε κάθε βράδυ όσο νυσταγμένη κι αν ήταν..