Ξοδέματα

           

             

Τελικά Κ τα 12 ευρώ ήταν πολλά. . Σπατάλη σκέτη Κ απόλυτη. . 

12 ευρώ για μια διανυκτέρευση.. συνήθως οι άνθρωποι πληρώνουν για να κοιμηθούν αγκαλιά, όταν πολλές φορές οι εξωτερικές συνθήκες δεν τους το επιτρέπουν. . Εσύ πλήρωσες 12 ολόκληρα ευρώ για να αυτοεξοριστείς στο χείλος του κρεβατιού. . Στο χείλος του γκρεμού. .

Και μέσα σε λίγες ώρες, πέρασε όλη μου η ζωή από τα όνειρα μου και παραμιλούσα μπας και καταλάβαινες ότι κι εγώ ακροβατώ απέναντι σου..

Σ' αγκαλιάζω και πρώτη φορά βάζω απαγορευτικό στο στόμα μου.. λεξο-ραφή.. η δική μου επανάκτηση της παρθενιάς. 

Κόντεψα να πω "θα μου λείψεις  α γ ά π η   μ ο υ"..

Ο δεξιοτέχνης φόβος-χειρουργός πέρασε τη βελόνα τη σωστή στιγμή από τα χείλη..

Συνήθως αισθάνομαι "παράδειγμα προς μίμηση" αν τύχει να εξφενδονίσω-σχεδόν να "φτυσω"- μια άσχημη αλήθεια μέσα στα μούτρα σου. Το καλύτερό μου βέβαια είναι να σου ακουμπάω στα κλειστά βλέφαρα, με ευλαβική απαλότητα, τις όμορφες αλήθειες. 

Απλώς ξέρω ότι το "καλό μου χαρτί", είναι εκείνες οι δύστροπες, άβολες, άκομψες προτάσεις που σε στήνουν στον τοίχο. 

Έχω νιώσει πολύ περήφανη για σένα τις τελευταίες ημέρες. Γιατί ξέρω πώς τα δικά μου "στοιχειώδη" είναι για σένα βουνά ολόκληρα. Κάτι σαν το Παλαμήδι στο Ναύπλιο, με τα 999 σκαλιά.. 

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο τέλος θα γίνω κι εγώ "θύμα" του ίδιου μου του εαυτού, όταν θα έρθει η ώρα εκείνη που, επανδρωμένος πια, θα πεις και σ' εμένα, κοιτώντας με στα μάτια και ταΐζοντάς με πίτσα και σοκολατένια γλυκά, ότι δε με θες.. Ότι ο κύκλος έκλεισε. Ακόμη κι αυτός ο αυστηρά "τετράγωνος" Κύκλος της Σύμβασης. 

Είναι μεγάλο το ρίσκο να  "δείχνεις το δρόμο".. Συνήθως γιατί μετά, σε ποδοπατούν τρέχοντας γεμάτοι σιγουριά.. 

Η σημερινή σου "άγρια καλημέρα", ήταν η επισφράγιση του πλαισίου μας.. Συνήθως οι άνθρωποι, μετά από "δύσκολα βράδια", θέλουν ν' αγκαλιάζονται και να αναπληρώνουν τον εφιάλτη με μπαλώματα τρυφερότητας.. Κανένα περιθώριο δεν άφησες. "Στην πυρά της ηδονής και κουβέντα" πρόσταξες με το βλέμμα σου και μόνο! Και υπάκουσα σαν σωστή Συμβασιούχος. Μου αρκεί που μ' ακούς. Που σου αποτελώ "μουσική" και όχι θόρυβο. 

Με το ζόρι κρατήθηκα να μην αφήσω "κατά λάθος" κάποιο απόλυτα απαραίτητο αντικείμενό μου εκεί. Πρόοδος και για μένα. Πριν από λίγα χρόνια θα "ξεχνούσα" την οδοντόβουρτσά μου! Όχι ό,τι κι ό,τι.. Το Απόλυτο Σύμβολο της Δέσμευσης. Κι ύστερα, περνώντας ο καιρός, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δε "δένονται" έτσι, με "ατυχηματικά αφήματα οδοντόβουρτσας".. Οι άνθρωποι δένονται και λύνονται και πνίγονται από τα ίδια τους τα χέρια.. Μόνο εσύ, κι ελάχιστοι ακόμη, έχετε αυτό το προνόμιο του Δήμιου με τα αόρατα όπλα. Δήμιος που σε κάνει να παρακαλάς να χάσεις την ελευθερία σου, να ικετεύεις να σε ακινητοποιήσει κοντά του. Σφαγή με γάντι από βελούδο που με ανατριχιάζει στο άκουσμα και μόνο. Αλλά ας μην γκρινιάζω. Άλλωστε το γάντι εγώ στο έκανα δώρο κι ας μην το πήρες χαμπάρι. 

Σφυρίζει το τρένο πάνω στις ράγες.. 

Ίσως κάποια αυτή τη στιγμή να χορεύει στο δωμάτιό σου.. Ίσως τα δάχτυλά σου να εκθειάζουν κάποιο άλλο δέρμα.. 

Ίσως και να με κάνεις περήφανη συζητώντας με τον εαυτό σου για το καλό που έχεις αρχίσει να σου κάνεις.. 

Θα προσπαθήσω να φτιάξω τα γυαλιά που σου έλεγα. Γυαλιά με τα δικά μου μάτια. Να σε βλέπουν όλοι όπως εγώ. Ένα μόνο σου ζητάω, μην κάνεις τα πάντα για να τους τυφλώσεις.

Σελίδα από το ημερολόγιο μιας Ακραίας

       

Ποτό.. πολύ ποτό.. πολλοί.. πολλή..

Όπως πάντα, εγω πολλή.. 

Τόση που φτάνω και περισσευω, κυρίως περισσεύω.. 

Ελάχιστες ώρες ύπνου.. κάθε κίνηση δίπλα μου και ένα ξύπνημα! "Γιατί δεν κοιμάσαι?".  Και δύο δευτερόλεπτα ησυχιας πριν το "κοιμόμουν, τώρα ξυπνησα".. 

Ωστόσο η πραγματική απαντηση ήταν αυτή η σιωπή πριν από τις λέξεις. 

Πάλι καλά που τις έχω του χεριού μου κι αυτές και μπορώ ανά πάσα στιγμή να καλύψω τις σιωπηλές μου απαντήσεις. Καλύτερα δύο λέξεις με λεξικογραφημένη σημασία, παρά μια παύση με χίλιες εκδοχές. 

Πρώτο πρωινό φως. Μια ερώτηση που είχα ξεχάσει.. "Θες καφέ? "

Λίγο αργότερα άυλη μυρωδιά φρεσκοαλεσμένης καφεΐνης, ανακατεμένη με σιγανή αισθησιακή τζαζ.. Μια όμορφη φιγούρα κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι.. Το δέρμα μου κάτω από τα σκεπάσματα σχεδόν καίει.. κάποιος άναψε ένα σπίρτο κοντά στις γεμάτες αλκοόλ φλέβες μου.. πόσο εύκολο είναι να αρπάξεις φωτιά όταν όλο σου το "είναι" περιβάλλεται από εύφλεκτο υλικό..?

Ήχος νερού που τρέχει στο μπάνιο.. Ανεπαίσθητη μυρωδιά οδοντόκρεμας.. Ένα αντρικό T-shirt κολλημένο πάνω μου, ένα με το δέρμα μου.. Ξυπνητήρια να χτυπούν συνεχόμενα υπενθυμίζοντας την "κανονική ροή κάθε συνηθισμένης Δευτέρας".. Απ' έξω ακούγεται η λαϊκή.. Διαπιστώνεις: "Κάθε φέτος και πιο δίπλα μας".. 

Διαπιστώνω: "Κάθε μέρα και πιο δίπλα σου"..

Πιο "ουσιαστικά" δίπλα σου.. Χωρίς να χρειάζεται σώμα απαραιτήτως, μη μου τρομάζεις!

Γυμνά πόδια πάνω στα πλακάκια, γυμνή παλάμη πάνω στο φλιτζάνι του καφέ.. Έτσι, ξεδιάντροπα και "γυμνά" στάθηκα μπροστά σου απ' το πρώτο λεπτό. Είχες ακούσει ήδη τη φωνή μου να "σπάει" μέσα από ηχογραφημένα μηνύματα..Η απόλυτη απομυθοποίηση. Το γυμνό μου σώμα είναι ίσως ό, τι πιο ντυμένο έχεις δει από μένα. 

Ακόμα και τώρα, απεριποίητες λέξεις βάζω στη σειρά μήπως και "φυλακίσω" το κινηματογραφικό πλάνο του πρωινού ξυπνήματος. Κι άντε τώρα να σου εξηγήσω ότι ολ' αυτά για μένα είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. 

Άντε να σου εξηγήσω ότι όσο κι αν εσένα σε "φοβίζουν" αυτά που γράφω και λέω, θα θεωρούσα τεράστια παράλειψη να μην επισημάνω την τεράστια αξία που έχουν μέσα μου κάποια πράγματα τόσο "απλά" όσο η στιγμή που άνοιξα σήμερα τα μάτια μου.

Τόσο παράλογα "ακραία" είμαι.. Που τη βρίσκω και αισθάνομαι πληρότητα με μισή κούπα καφέ Κολομβίας, ένα ξεφόρτιστο κινητό, 5 νότες τζαζ, ένα κομμάτι χθεσινή μπουγάτσα και μια "απελπισμένη" διαπίστωση ότι δεν μπόρεσες να αντισταθείς..

Υ.γ Μέχρι και ο Bertolucci θα σε έκανε μονόπλανο αν σ' έβλεπε στο μπαλκόνι σήμερα.. Λίγος ήλιος πάνω στην πλάτη σου και πέταξα

Effort-Full

          
        

Κόμπος στο λαιμό, πνίξιμο.. Θηλιά σάρκινη, όπως αυτή που θες να σου ζητάω.. Βήματα αργά, σταθερά,μηχανικά.. Ρυθμισμένα απ' το μηχανισμό των αποχαιρετισμών.. Βραβείο ευρεσιτεχνίας μου αναλογεί.. 

Στους διαδρόμους των αεροδρομίων ανέκαθεν σκεφτόμουν ότι ενώ όλοι κάπου "πηγαίνουν", εγώ από κάπου φεύγω.. 
Δεν έχω καταλήξει στο αν τελικά ήταν ή όχι Μεγάλη Απόφαση.. Αν τελικά είναι Μεγάλη Απόσταση.. Στο μυαλό μου, μεγάλη είναι κάθε απόσταση που δεν μπορώ να κάνω με τα πόδια αν νιώσω εγκλωβισμένη.. Είναι ντροπή να το λέω όταν ξέρω πολύ καλά πόσους ανθρώπους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα..
Έλεγα για τη θηλιά λοιπόν.. Μισό βήμα πριν κοπεί η αναπνοή.. Διάλυση από μέσα λέγεται αυτό, διάλυση αντιστρόφως.
Σου έχω εξηγήσει για την τεράστια αγωνία που έχω να είμαι "η πιο" για τους άλλους.. Χαίρομαι γιατί μ' εσένα βρήκα κάτι που πιστοποιείται με Επίσημο, Κρατικό έγγραφο.. Είμαι νομίμως και ιατρικώς αποδεδειγμένα "η πιο αναπηρούλα". Ναι, ξέρω, μπορεί να ακούγεται "κάπως", αλλά γνωρίζεις όσο λίγοι πόσο έχω προσπαθήσει να το αναγάγω σε προσόν. Πού να το 'ξερα πως κάτι το οποίο μέχρι τώρα μου "αφαιρούσε", ξαφνικά θα με ανέβαζε στο βάθρο της αποκλειστικότητας-στο είδος μου φυσικά..
Πριν 3 βράδια αθροίζαμε τα ποσοστά της ανικανότητάς μας γελώντας, καθισμένοι σε τέσσερις ρόδες, στο σκοτεινό μπαλκόνι.. Ποτέ δε λάτρεψα περισσότερο τα φρένα.. Την ακινησία.. Αποτέλεσμα της πρόσθεσης 152%.. Πρωτοφανές πλεόνασμα.. Κάτι σαν αυτό το "παραπάνω" που είσαι στη ζωή μου..
Η θηλιά σφίγγει.. Ο πόνος ξεκινάει ν' αγγίζει τα όρια του δυσάρεστου.. Πρέπει να είναι η πρώτη σφαλιάρα στο μάγουλο της πρώτης μου απόφασης.
Και όπως ακριβώς έψαχνα την έγκριση στα μάτια σου συνέχεια εκείνο το βράδυ που ξεπέρασα τον εαυτό μου, ψάχνω τώρα έναν τρόπο να ακυρώσω την αίτηση. Λες και μου ενέκρινε η τράπεζα το δάνειο αλλά το φοβήθηκα.. Λες και θέλω να ξεράσω το τσάι που διάλεξα να πιω..
Σκέψεις και φόβος παντού.. Φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου και προσπαθώ να καταγράψω τα πλεονέκτήματά μου.. Ξαφνικά το κεφάλι μου είναι άδειο.. Κι όμως.. Σε είχα "αφύλαχτο".. Τα λόγια μου "τρυπάνε" το τείχος του "απόλυτου δίκιου" σου.. Το πραματζουλάκι δούλεψε.. ΔΟΎΛΕΨΕ.. και ήταν πιο καλά κι απ' το τελευταίο που θυμάσαι από "πριν".. Επίσης είμαι -νομίζω- ο αγαπημένος σου νυχτερινός επισκέπτης.. Και να μη θες να το πεις, φαίνεται! 
Όπως καταλαβαίνεις θρυμματίζω τις στιγμές μας και τις περνάω από το κόσκινο μήπως και μείνουν κάποιες μεγαλύτερες που να μη χωράνε να περάσουν ανάμεσα στις τρύπες της απώλειας..
Κάτσε και σκέψου -γαμώ το κέρατό μου- τι μου λείπει εκτός από τα πράσινα μάτια και το κωλοπτυχίο?!
Γίνομαι άδικη, το ξέρω.. Γιατί ποτέ δεν κρύφτηκες.. Απλώς "νόμιζα".. Όμως μην ανησυχείς, το παθαίνω πολύ συχνά..
Όλο μου το μέσα αναρωτιέται.. Ασταμάτητα.. Ασυναίσθητα..
Κάτι κλωτσάει.. Κάτι πολύ βαθιά.. Ακούγεται ένας ψίθυρος "θα γίνεις η πιο σημαντική του".. Κι ύστερα σιωπή.. Επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων.. Ουρλιαχτό: "δε θα μπορούσες ποτέ να είσαι η πιο σημαντική του".
Μπάζω από όλες τις οπτικές γωνίες: τη χιλιομετρική, τη συναισθηματική, την εμφανισιακή, την εμπειρική, τη γνωστική.. Όλες.. Πολύγωνο με "ν" γωνίες μειονεκτημάτων.. Κι αυτό δική μου ευρεσιτεχνία..
Σ' ένα πράγμα καταλήγω: Πρέπει να κάνω μπάνιο, να ντυθώ και να βγω για ν' αγοράσω φόρεμα και καλά παπούτσια για τα επόμενα No-Belle..

Υ.Γ Λέω μάλλον να μην κάνω μπάνιο.. Δεν αντέχω να σε ξεπλύνω ακόμη..

Εδώ

Το πρόθεμα "τηλε-" πρέπει να είναι το αγαπημένο σου..τηλε-χειριστήρια για τα πάντα μέσα στο σπίτι σου, τηλε-φωνο που κουδουνιζει αδιάκοπα, τηλε-παθεια με τις επιθυμίες μου..

ΤΗΛΕ- : λεξικό πρόθεμα για το σχηματισμό λέξεων, το οποίο προσδίδει:

1. την έννοια της μεγάλης απόστασης σε κάτι
2. τη σχέση που έχει κάποιος / κάτι με την τηλεόραση 

Γι' αυτήν ακριβώς τη "μεγάλη απόσταση" σου μιλάω. Την υπολογισμένη με μαθηματική ακρίβεια. Την εκφερόμενη με τις καταλληλότερες λέξεις, έτσι ώστε να μην έχω δικαίωμα να σε κατηγορήσω για παραπλάνηση, ούτε καν για περιπλάνηση στα Μόνιμα. 

Τα δηλωμένα "από μακριά", νίπτουν τας χείρας των Πιλάτων. Σχεδόν πληγιασμένα από το τρίψιμο, ξεπλένουν κάθε είδους αμφιβολία σχετικά με τις ευθύνες. 

Επόμενος στόχος να ανακαλύψω πώς διατηρούνται άθικτα τα σημάδια στο σώμα.

Βασανιστικά ερωτήματα με κρατούν ξύπνια: μαζί με τα σημάδια "ξεθωριαζουν" και οι μνήμες.. σε ένα μήνα θα θυμάσαι..? Και ξαφνικά ο "μηνας" μοιάζει μακριά.. σε δυο μέρες θα θυμάσαι..?

Αυτό το στερητικό "α" μπροστά από τη "λήθη" θα έπρεπε να το έχω εφεύρει εγώ. Ίσως γι αυτό η εμμονή μου με την αλήθεια.. ίσως γι αυτό να μην ήθελα ν ανοίξω το στόμα μου σε κάθε επίμονη ερώτησή σου για το τι σκέφτομαι. Αντε ν' αρθρώσω ψέμα.. Άντε να πω οτιδήποτε μπορεί να ξεχαστεί, να αναιρεθεί.. 

Η σιωπή προτιμότερη κι ας εσπαγε απ τις ανάσες και τα κλαψουρίσματα της τετράποδης καινούργιας μου φίλης. 

 Λοιπόν σήμερα, ημέρα Δευτέρα, είναι το πρώτο βράδυ που θα κοιμηθώ στο καινούργιο μου σπίτι. 

Κι όσο κι αν πιστεύω ακόμη και στον Τηλε-οργασμό που μπορείς να προσφέρεις, τσέκαρα τα πάντα στο διαμέρισμα ώστε να είμαι σίγουρη ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει, "από κοντά". 

Μόνο καλώδιο δεν κατάφερα να βρω, για το μπάνιο, και σκέφτομαι ότι το ιδανικότερο θα ήταν να έβρισκα ένα σχοινί 500 χιλιομέτρων, και να μπορούσα τραβώντας το, να σε σύρω ως εδώ.. Κι ας είναι ανηφόρα.. Κι ας χόρτασες από νωρίς τις "ανηφόρες".. 

Το διεστραμμένο μου μυαλό, προχθές το βράδυ, πήγε τους συνειρμούς σου ένα βήμα παραπέρα. Αν αντιστρέψεις οριζοντίως το MS, γίνεται SM.. Αν στη συνέχεια το αντιστρέψεις και καθέτως, καταλήγουμε στο SW.. Σωστό το γένος, λάθος ο επιθετικός προσδιορισμός..

Λογικά αυτήν τη στιγμή είσαι βυθισμένος σε ξένους πυθμένες.. Χαμένος στο δέρμα κάποιου άλλου "όμορφου πλάσματος" που έχει αναλάβει πλέον τις Δευτέρες σου.. Άραγε θα μπορούσες να ταξιδέψεις τόσα χιλιόμετρα για κάθε απάτητη γη που κατακτάς τους τελευταίους μήνες..; 

Δε θα τολμούσα ποτέ να "στήσω" τα σημεία στίξης μου μπροστά στα μάτια σου, ειδικά τα ερωτηματικά. Ίσως να σου έβαζα 5 στη γραμματική, αλλά κι αυτό θα το σημείωνα με νούμερο, ποτέ με λέξεις, ποτέ πια λέξεις στους ανθρώπους που αγαπώ. Κι αν απορείς τόσον καιρό γιατί, μάθε ότι οι κουβέντες είναι αυτές που μου στέρησαν κάθε τι δικό μου. Αυτές οι ρημάδες που εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση και δηλητηριάζουν με αλήθεια κάθε θήραμα που από άγνοια ζητάει να μάθει τι σκέφτομαι.

Τώρα σου λέω καληνύχτα. Αύριο θα μου φέρουν όλα όσα μου ανήκουν, τα πραγματικά πράγματά μου. Αυτά που πουλιούνται και αγοράζονται με ύλη.

Κι εσύ? Πόσο να κοστίζεις εσύ σε υλικό επίπεδο; Πες ότι ήθελα μόνο το σώμα σου.. Πες ότι νέκρωσα τα πάντα μέσα μου εκτός από το δέρμα.. 

Τώρα σου λέω καληνύχτα. Αύριο ξεκινάει η καινούργια μου ζωή.. Εδώ..

Εδώ που βάζω στόχο να αντιστρέψω την κλίση της ασφάλτου μήπως και "κυλήσεις" λίγο πιο έυκολα. (και -μεταξύ μας- όσο πιο σύντομα γίνεται ).

Τώρα σου λέω καληνύχτα. 

Καληνύχτα

Είμαι Η Και Λέγομαι

Είμαι ένας μόνιμα συγκριτικός βαθμός
Ένας συγκριτικός βαθμός, μόνιμα ένα βήμα πριν τον υπερθετικό
Ποτέ στην πατημασιά του
Ένας βαθμός γραμματικός που κοντεύει να γίνει Βαθμός αξιώματος
"Η Πρώτη Από Τις Δέυτερες"
Παράσημα τρία
Ένα για κάθε σπαρακτικό "προτίμησέ με" που δεν ξεστόμισα
Αναπληρωματική του παντοδύναμου παίκτη,
του ατραυμάτιστου
Μια ζωή στον πάγκο της σύγκρισης
Στα καθίσματα των επιλογών για τους άλλους
Των μονόδρομων για εμένα.
Πάντα δίπλα στα "πιο" που βγάζουν νικητές εκείνους
Τον κάθε "εκείνο"
Είμαι ο μόνος θετικός χωρίς θετική σημασία
Αυτός που έφτασε να προσδιορίζει με μετριοπάθεια κάθε αντικείμενο πόθου
Ίδια πτώση με το ουσιαστικό
Ίδια ουσιαστική Πτώση
"Πιο" κάτω κι απ' το κατώτερο