για την Αλίκη..(επιστολή της Δήμητρας στον Α...)

29/12/2007

Μια φορά κ έναν καιρό ήταν μια κοπέλα......η Αλίκη..
Έτσι θα έπρεπε να ξεκινάει η ιστορία της ζωής της....όπως και κάθε άλλου κοριτσιού στα 17 ή 18 χρόνια.....αλλά τελίκα μόνο La vie en rose δεν είναι....
Στη συνέχεια θα δεις ότι αυτό το «γράμμα» δέν έχει να κάνει τόσο με την Αλίκη την ίδια..αλλα με το δίκιο..(η εμμονή μου με αυτο θα γίνει φανερή σε πολλά σημεία όπως υποψιάζομαι)!!

Το τέλος των περασμένων πανελληνίων βρήκε εμένα και την Αλίκη κάπως περισσότερο αποκομένες η μία απο την άλλη..Αφορμή της δήθεν επανένωσης δεν ήταν ούτε το φιλότιμο ούτε τόσο η νοσταλγία.....ήταν το Schoolwave..

Η Αλίκη πήγε στο Schoolwave με τα χίλια ζόρια..στην ουσία δεν ήθελε..είχε σχεδόν χάσει τη ζωή της εκείνη την περίοδο..κ εκεί τη βρήκε πάλι..

Οι επόμενες μέρες την βρήκαν πιο χαρούμενη..και το λέω με τόση έμφαση γιατί η χαρά η δική μου και όσων την αγαπούν ήταν τόσο μεγάλη..είχε βρεί το χαμογελό της και την όρεξη για ζωή..την προσμονή για κάτι..αν και τότε κανέις μας σχεδόν δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό το «κάτι»..φαντάσου λοιπόν τη χαρά όταν μαθαίνουμε ότι αυτό το «κάτι» ήταν «καποιος»..Κάποιος τόσο ξεχωριστός για την Αλίκη..Κάποιος μοναδικός, με τεράστιο ταλέντο και υπέροχα χέρια – όπως συνήθιζε να λέει..

Γέμιζε το πρόσωπό της με φως..κάθε συζήτηση μαζί της ερχόταν στο Schoolwave και το συγκρότημα εκείνο..Παρακαλούσε να γνωρίσουμε εκείνον τον «έναν»..Να τον μάθουμε..Για να μπορέσουμε μετά να της πούμε ότι τον είδαμε κ εμείς..ότι δεν ηταν φανταστικός..ότι υπήρξε..

Αντιξοότητες και «εμπόδια» υπήρχαν αλλα δεν τα κοιτούσε..πιο πολύ μπορώ να πω ότι τα «ξέχναγε» γιατί περνούσε μέρες ευτυχίας.. ήταν όμως μόνο λίγες μέρες..

Έτσι γίνεται πάντα σε μια μη ρόδινη ζωή..τα εμπόδια μπήκαν μπροστά και δεν μπορούσε πια να μην τα βλέπει..τολμούσε να κάνει τα πάντα..δεν κράταγε τίποτα για τον εαυτό της..έδινε τα πάντα και έμενε με ένα τίποτα..μόνο και μόνο σε προσμονή ενός «κατι»..αυτού του «κάτι» που την έκανε να ξαναζήσει..ή μάλλον..αυτό το κάτι που έγινε η ίδια της η ζωή..

Μπορώ να της δίνω δίκιο..ένιωσε και νιώθει πολλά..έγιναν πολλά..τα πράγματα περιπλεχτηκαν για όλλους..

Μοίρασε τις πιο ευτυχισμενες της στιγμές σε μέρη που δεν μπορούσε να αγνοήσει..σε τραγούδια που δεν γινόταν να μην ξανακούσει..κάπως έτσι γεννήθηκε η εμμονή με το better than me και αυτή η περίεργη φόρτιση κάθε φορά που βρισκόταν στο the Mall..

Σε μέρη «δικά της» είχε σκορπίσει αναμνήσεις..πως λοιπόν να τις ξεχάσει?

Έφτασε στο σημείο να αρρωσταίνει..να μη ζει..μόνο θυμόταν και επιθυμούσε..

Μπορείς να καταλάβεις πως είναι να θες να ξεχάσεις τα πάντα?

Μπορεί και να το έχεις νιώσει κ εσύ..δε μπορώ να ξέρω..δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω βλέπεις..μπορώ όμως να μεταφέρω όσα έζησα..

Είδα και άκουσα την Αλίκη να θέλει να ξεχάσει..να θέλει να φύγει..

Τη ρώτησα αν θα επρεπε να μαζέψει όσα «τον» θυμίζουν, τί θα μάζευε..και ξέρεις κάτι? Η απάντηση ήταν «τα πάντα..το σπίτι μου..το Mall..εμένα την ίδια»

Με κομματιάζει η σκέψη και μόνο όλων αυτών..είναι το άδικο που με πνίγει εμένα..να την ακούω να λέει ότι «πρέπει» να είστε μαζί..να το λέει και να το πιστέυει με όλη της την καρδία..να χαμογελάει και τα μάτια της να είναι σκοτινά..να «τον» βλέπει και να λάμπει..να βασανίζεται..

Ήθελε – και θέλει – να νιώθει έτσι..επειδή αγαπάει και δεν μπορεί να ξεχάσει..Ακούγεται τετριμένο και κλισέ αλλα η αξία του είναι πολύ μεγαλύτερη..

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο καθένας απλούστατα γιατί δεν προχωράει..γι’aυτήν δεν αξίζει να προχωρήσει..θα προτιμούσε να φταίει..να έχει του κόσμου όλα τα άδικα πάνω της και όλες τις κατηγορίες..και ίσως απο μερικούς να τις έχει..μπλέχτηκε σε μία «λάθος» ιστορία απο την αρχή..ήταν όμως σε όλα της όσο πιο σωστή μπορούσε να είναι μέσα στα πλαίσια ενός λάθους.. «το λάθος..στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος» όπως λέει..

«Απο φόβο χάσαμε..» θα σου πεί..και δεν ξέρω αν ήταν τόσο ο φόβος..οι καταστάσεις μπορεί..τα «ίσως» και τα «πρέπει»..ναι, αυτά περισσότερο απο το φόβο..γιατί εκείνη ποτέ δε φοβήθηκε να κάνει αυτό που ένιωθε..να σταθεί μπροστά σε όλους με όπλο τα αισθήματα και την ειλικρίνεια..

Ακούγεται σαν επικήδειος και είναι τραγικό..

Εντάξει θα μπορούσε να είναι και ο θάνατος ενός κομματιού της ζωής της..

Κάθε τέλος είναι και ένας μικρός θάνατος δε λένε..?

Γιάυτό επιφυλασομαι ακόμα να πω με σιγουριά ότι ΕΙΝΑΙ ένας θάνατος..λέω ακόμα «θα μπορούσε»..

Δεν ξέρω αν έχει μπει τέλος..οριστικό..σε όλα αυτά..αν είναι δίκαιο (η λέξη μου πάλι..) ή αν αξίζει όντως να δοθεί αυτό το περιβόητο «τέλος»..

Κάτι που θα έπρεπε να έχεις καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι η Αλίκη ΖΕΙ την κάθε της στιγμή κοιτώντας πάντα πίσω απο την πλάτη της..με το φόβο ότι το τέλος θα έρθει να πάρει τη θέση της πριν ακόμα αυτή προλάβει να φτάσει στον προορισμό της..

Αυτός πρέπει να είναι ουσιαστικά ο μόνος..ο κύριος..φόβος της..

Να προλάβει..να ζήσει..να αγαπήσει χωρίς να πληγώσει..να προσφέρει..ακόμα και τον εαυτό της..

Πάντα τη θαύμαζα για όλα αυτά τα «μπορώ» που είχε μέσα της..όλα αυτά τα όρια που μπορούσε να εξαντλήσει μόλις έβλεπε ότι ο άλλος το αξίζει..

Και φτάνει στο σημείο να αναρωτιέται αν τελικά θα μείνει μόνη με συντροφιά ένα «κουτί» αναμνήσεις..και αυτό ΕΙΝΑΙ άδικο..

Λοιπόν αυτό δεν ήταν εγχειρίδιο αποσαφήνισης της κατάστασης..ούτε οδήγος για το πώς κάποιος θα καταλάβει τη Αλίκη..

Δεν ξέρω τί ήταν..και ούτε νομίζω ότι ο τίτλος αξίζει όσο το περιεχόμενο..

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου και με αφορμή τους τελευταίους μήνες λοιπόν..και η ερμηνεία είναι στο χέρι του «ενός» που θα το διαβάσει..