"να της πείτε ότι η νόσος της φέρεται με το γάντι.

και να μην κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα, 

να της πείτε ότι δε συμβαίνει τίποτα.."

θέλω να γίνω σαν κάποια που ποτέ δε θα είμαι.

κι αντί, έστω, να ξεκινήσω την προσπάθεια

ανοίγω το ψυγείο..

πώς θα μ' αντεξεις που 'μαι παραξενο παιδι, σκοτεινο..?

απλωνω τα χερια μου και σε αγγιζω..

για ακομα μια φορα κοιμασαι διπλα μου.. εισαι εκει.. 

για ακομα μια φορα με διαψευδεις που συνεχως σε κατηγορω οτι θα φυγεις, οτι σκεφτεσαι να φυγεις και απλα καταφερνεις να το "κρυβεις" πισω απο ενα τηλεφωνημα που δε γινεται την ωρα που το θελω..

δε με πηρες μεχρι τις 9μιση που ειχα θεσει ως προσωπικη προθεσμια αρα τι πιο προφανες? -δε με θελεις πια.. δε σου λειπω.. δε μ' αγαπας κι αλλες εκατομμυρια παρανοϊκες σκεψεις..

μου λες "απο οταν ημουν μικρος ο πατερας μού μου ελεγε οτι η ζωη ειναι απλη, τα πραγματα ειναι απλα" κι εγω ακομα και πισω απο αυτη την α-π-λ-η σου προταση ψαχνω να βρω τι με "μαχαιρωνει με το γαντι"..

ναι, ειμαι δυσκολος ανθρωπος.. το ξερω.. το διαπιστωσες-εξ' αρχης το ειχες διαπιστωσει- και για μενα ξεχωριζεις γιατι δε φοβηθηκες το κουβαρι..

σ' αγαπω κι αυτο ειναι ισως το μονο πραγμα που μπορω να πω "απλα".. χωρις να χρειαζεται να το τεκμηριωσω, χωρις να χρειαζεται να αραδιασω τα αρτιας φυσης επιχειρηματα που αναλυω καθε φορα οταν συζηταμε κατι ανοιγοντας παρενθεσεις μες στις παρενθεσεις τις οποιες ξεχναω να κλεισω..

εισαι αυτος που εισαι κι αν η ζωη σου φαινεται οντως απλη οφειλω να το σεβαστω και να προσπαθησω να κλεψω λιγη απο αυτη τη λιτοτητα της σκεψης σου που κατανταει φριχτα αξιοζηλευτη..

μη νομιζεις, θα θελα να μπορω να σε πιστευω σε καθε τι που μου λες.. γιατι το αξιζεις και το ξερω..

κι αν ειμαι δυσπιστη και παραξενη και Παγκοσμια Πρωταθλητρια Βγαλσιματος Ξυγκιου απο Μυγες δεν ειμαι καθολου περιφανη για το μεταλλιο μου..

θα θελα να μπορω διπλα σου να ειμαι αυτο που σου αξιζει.. να μπορω να στεκομαι διπλα στον ωμο σου και να μας χωριζουν μονο τα εκατοστα του υψους που εχεις παραπανω και οχι οι ποντοι της αξιοπρεπειας..

μοιαζω παιδι ωρες-ωρες.. ισως να σου ακουστει φτηνη δικαιολογια αλλα ποτέ μου δεν υπηρξα και μαζι σου ενιωσα ελευθερη να αναζητησω την αρση στο "απαγορευεται να εισαι αδυναμη" που με συνοδευε ως τωρα..

δε θα φυγεις.. δε θα φυγεις και το ξερω.. ή τουλαχιστον το ελπιζω..

και χθες, μολις εκλεισες τα ματια σου, επαιξε στο ραδιοφωνο αυτον τον αχωνευτο που εσυ τρελαινεσαι (ξερεις) και που σιγοτραγουδαω ολη μερα σημερα.. δε θελησα να σε ξυπνησω ομως.. ησουν τοσο ηρεμος εκεινη την ωρα και σκεφτομουν και θυμωνα με τον εαυτο μου που καταλαβαινω οτι ποτε δε σου εχω προσφερει τετοια ηρεμια.. που συνειδητοποιω οτι απο τη μια ενταση σε ριχνω στην αλλη και σε χτυπαω αλυπητα σαν το χειροτερο εχθρο μου κι ολα αυτα με μια ανικητη εσωτερικη αναγκη να δω ποσο θα αντεξεις, ποσα εισαι διατεθημενος να ανεχτεις απο μενα.. λες κι ετσι θα αποδειχθει αν μ αγαπας.. και φαινεται τελικα σα να μη σ' αγαπω εγω.. ενω σε λατρευω κι ΑΠΛΑ δεν πιστευω στην τυχη μου..

Υ.Γ οι πολικες αρκουδες το χειμωνα δεν κοιμουνται, αγαπουν!

παράσημο

Σεξ. Τσιγάρο εκείνος.


Από τότε που γυρίσαμε καπνίζει αρειμανίως.


Προσπαθεί να πνίξει μέσα στους καπνούς και τις αναθυμιάσεις όσα δε θα μου πει ποτέ.


Ρωτάει σε ποιόν στέλνω μήνυμα τόσο αργά.


"Σημειώσεις κρατάω αγάπη μου, σημειώσεις."


Κι έχει ήδη καθησυχαστεί και σχεδόν κοιμάται

τη στιγμή εκείνη που εγώ σχεδόν υποτάσσομαι στην αμφιβολία.


Ευπειθώς αναφέρω δόκιμος μηδενο-ετής.


Δόκιμος ζωής.


Δόκιμος αντοχών, δόκιμος ψεμάτων. Δαιμόνων.


Καταπίνω το "μαγικό χαπάκι" μα δε λέω να ηρεμήσω με τίποτα. 


Γυρνάω να ζητιανεύσω λίγη σιγουριά στην αγκαλιά του.


Κοιμήθηκε. 

απονευρώσεις

κι ήθελα να πω τόσα

κι αποφάσισα να μην πω τίποτα

το φοβάμαι το τηλέφωνο, άλλα λέω και άλλα σου λέει

κάπου μέσα στις γραμμές χάνεται το νόημα

παραποιείται

έχασα το μέτρημα

πρώτη μέρα, δεύτερη, τρίτη

κι ύστερα όλες οι υπόλοιπες είναι τέταρτη

και περιμένω

με μια υπομονή βγαλμένη από εκεί που δεν ξέρω, από μέσα μου

κάθε νύχτα είναι τέταρτη

θα 'χει ξημερώσει η δέκατη πέμπτη μέρα όταν σε δω μα θα σου πω

"μόνο τέσσερις μέρες έλειψες"

τέτοιες φορές γίνομαι παιδί

ξεχνώ το άθροισμα, θυμάμαι την αφαίρεση

-μα ποτέ να μην μπορώ να ξεχάσω το "μείον"?-

διαιρώ τη φωνή σου δια τη σιωπή μεταξύ των λέξεων

διάολος το τηλέφωνο

κοιμάμαι-ξυπνάω-κοιμάμαι-ξυπνάω

σειρά απαραβίαστη ώσπου να γυρίσεις

να γίνουν όλα κάτω άνω

πανάκρΥΦες σκεψεις..

εμαθα να υποκρινομαι οργασμους.

μεχρι και τα ποδια μου δασκαλεψα να τρεμουν στο σαλεμα καθε προθυμου φαλλου.

δεν ευχαριστηθηκα τιποτα και δε φταιει κανεις τους.

απο μικρη το ειχα το ανικανοποιητο.

καποτε με τις συλλογες απο αυτοκολλητα, τωρα με τον ερωτα.

παριστανα την ευτυχισμενη καθε φορα που θα τυχαινε να πλαγιασω στο πλευρο καποιου.

μου αρκουσε παντοτε να βλεπω την ευχαριστηση στα ματια τους και δεκαρα δεν εδινα για μενα.

δεν παραδινομουν ποτε.

δεν αφηνομουν οπότε θα ηταν παραλογο να περιμενω το οτιδηποτε.

μια ζωη ερωτευμενη με τους εγκεφαλους τους.

απο σωμα τιποτα.

αγαπουσα αυτον τον ερωτα που μου πιπιλουσε το μυαλο.

εγκεφαλικους οργασμους εχω να θυμαμαι αμετρητους και οι περισσοτεροι απο αυτους φορωντας ρουχα.

το σωμα κοιμοταν.

κοιμαται και δε θα ξυπνησει, το ξερω

δε με πειραζει.

στεναχωριεμαι βεβαια που το καταλαβαινει.

που αυτον δεν μπορω να τον ξεγελασω.

αν μ' αγαπαει, θα μεινει..

αρχίζω να μεγαλώνω τη στιγμή ακριβώς που συνειδητοποιώ πόσο "μικρή" έχω υπάρξει..

Σ' ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ ΔΥΟ ΜΑΤΙΩΝ, ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΥΛΑΙΑ..

19 Μαρτίου 2010

 ουφ.. άρχισε να καλοκαιριάζει. είναι 6 το απόγευμα, ο ήλιος λούζει το μπαλκόνι μου, τα πουλιά κελαηδούν και μυρίζει καλοκαίρι. δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η μυρωδιά μου προκαλεί μια απαίχθεια, μια ψιλομελαγχολία. αύριο τελειώνει και το μαγαζί. πότε άρχισε-πότε τελείωσε. χριστό δεν κατάλαβα και εύχομαι αυτό να μην το πω κάποτε και για την ίδια τη ζωή. θέλω ν' ακούσω μουσική και φοβάμαι ν' ανοίξω το ραδιόφωνο. φοβάμαι μην πέσω πάνω σε κάποιο τραγούδι που δεν μπορώ ν' αντέξω. λίγη ζέστη παραπάνω να 'κανε και στιγμιαία θα ξεγελιόμουν και θα 'βγαινα με το φανελάκι και το μαγιώ να παίξω μπουγέλο με το λάστιχο. 

 μυρίζει ιούνιος, εκείνες οι μέρες μετά την εξεταστική που το κεφάλι είναι γεμάτο με σχέδια διακοπών τα οποία μένουν σχέδια και μεταφέρονται από χρόνο σε χρόνο. δε μου λείπει η παραλία, ποτέ δε μου έλειψε  γιατί το σώμα μου ποτέ δε φάνηκε κάτω από τον ήλιο όπως θα ήθελα. κουτσά-στραβά έμαθα να το αγαπώ κι αυτό και την κυτταρίτιδα και τις ραγάδες που λες και "μαγικά" ήταν αόρατα στα μάτια κάθε γκόμενου που βρέθηκε στο δρόμο μου. μυρίζει αύγουστος.. μυρίζει τζατζίκι στην ταβέρνα και τηγανητό καλαμαράκι. 

 δεκαπενταύγουστος κι εγώ όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην Αθήνα θα κόβω βόλτες πάνω-κάτω, Κηφισιά-Φάληρο για να απολαμβάνω τους άδειους δρόμους. την άδεια Βουλιαγμένης που αγνοούσα μέχρι πριν ενάμιση χρόνο και τώρα πια την έχω σα δεύτερο σπίτι- στα κρυφά πάντα. τελικά όσο κι αν η αξιοπρέπειά μας μένει άθικτη στα μάτια των άλλων, αν εμείς οι ίδιοι έχουμε σταθεί αναξιοπρεπείς απέναντι στον εαυτό μας, δεν υπάρχει σωτηρία. και σκέφτομαι ότι ξέρω πού μένει, ότι έχω στηθεί για "παρακολούθηση" με φίλες μου πάνω από πέντε φορές έξω από το σπίτι του. με μια κρέπα σοκολάτα στο χέρι, δύο κασκόλ και σκουφί, καθισμένες σ΄ ένα παγκάκι. ίσα-ίσα για να τον δω να βγαίνει από το σπίτι και να μπαίνει στο αυτοκίνητο. και αναλογίζομαι πόσο "μικρή" είμαι κι ύστερα λυτρώνομαι καταννοώντας πως είναι η φύση μου να σέρνομαι πίσω από ό, τι ερωτεύομαι. όχι το σύρσιμο του ερπετού, όχι αυτό.. το άλλο, της αύρας. 

 μυρίζει αρχές σεπτεμβρίου που με το βιβλίο στο χέρι στηνόμουν ώρες ολόκληρες έξω από το Αττικό Άλσος κι ευχόμουν να μην ακυρωθεί η συναυλία λόγω της ψιλής βροχής. "δεν μπορεί, θα σταματήσει" έλεγα από μέσα μου και βλέποντας τις σταγόνες να λιγοστεύουν ένιωθα ξαφνικά ένας μικρός Θεός που με τη δύναμη της θέλησης καταφέρνει τα πάντα. μυρίζει αντηλιακό κι αντί να το νοσταλγώ και να περιμένω την ώρα και τη στιγμή να το απλώσω στο δέρμα μου, σκέφτομαι το χειμώνα που πέρασε. μαζί.. παρέα.. με τα πάνω μας, τα κάτω μας.. τραγούδια, μουσικές.. βράδια απεριόριστης χαράς κι άλλα μουντής απελπισίας.. την Πάτρα.. τις κλαμμένες φωτογραφίες που θα ζήλευε κάθε κοπέλα από reality μοντέλων γιατί είναι ΑΛΗΘΙΝΈΣ. τις πολύχρωμες γυαλιστερές κορδέλες που ξέμεναν μεταξύ των δαχτύλων σου και του μικροφώνου λίγο μετά την έκριξη της "μαλακιούλας" από τα Jumbο.. γκρίνιες, γέλια, αμηχανίες, κουβέντες για το μακιγιάζ, η μόνικα, εσύ, εγώ, εκείνος.. άνθρωποι.. ΑΠΛΑ άνθρωποι όπως χιλιάδες άλλοι.. και ζήσαμε τόσα.. 

                 στη Μελίνα

[Αν ήταν κάπου να ευχηθώ, θα ήταν σ'αυτά που τα μοιράζομαι σαν συνωμοτικά, και στα τραγούδια που χρειάζομαι αγκαλιά για να τ'αντέξω..]

ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ

εσυ
εγω
εκεινη


μουσικη
σιωπη
εγκυμοσυνη
ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ
ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ


εσυ
εγω
εκεινη


υποψια
βεβαιοτητα
παντα μαντευω σωστα. παντα


ΕΣΥ
εγω
ΕΚΕΙΝΗ


ημερομηνια
αυγουστος
εγκυμοσυνη
ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ
ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ


εσυ
[     ]
εκεινη


 ΕΣΥ
  +
ΕΚΕΙΝΗ


ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ ΕΔΩ..

εξαιρετική ακροβασία ανάμεσα στο "πρέπει" και το "δεν πρέπει".. μέρες και νύχτες διαβάζοντας Ηθική Φιλοσοφία, δήθεν για την εξεταστική του Ιουνίου- στην ουσία για να βρω σύννεφο να προσγειωθώ χωρίς να με τρυπήσουν τα καρφιά των "σωστών"- νομίζω πως πλέον κατάλαβα τον προορισμό μου. και δε μ' ενοχλεί και νιώθω περίφανη γι' αυτό. τέτοια εποχή πέρισυ ήμουν πάλι ακριβώς στο ίδιο σημείο με τώρα που για πρώτη φορά-σε σχέση με την υπόλοιπη ζωή μου- δεν ήταν το μηδέν κι αφού δεν είμαι στο μηδέν είμαι καλά! 

έχει μπει το καλοκαίρι και όσο κι αν συχτηρίζω για τα φάρμακα και που δεν μπορώ να βγω έξω χωρίς μακρυμάνικο σκέφτομαι οτι θα 'ρθει η μέρα που θα σε δω (την οποία αγνοώ πλήρως ακόμη) και χαίρομαι γι' αυτό. χαίρομαι γιατί ξέρω ότι θα χαρείς κι εσύ όπως άλλωστε κάθε φορά που συναντιόμαστε. ξέρω ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν τη χαρά μου αυτή αλλά από την άλλη τα περισσότερα λίγοι τα καταλαβαίνουν κι ευτυχώς για μένα είναι αυτοί που με νοιάζουν. 

ιούνιος ακόμη κι όλα είναι στο -σχετικά μακρινό- μέλλον, χωρίς καν μια ημερομηνία για σημείο αναφοράς και παρ' όλ' αυτά δεν ανησυχώ για τίποτα. είσαι όσα αγαπώ (ό, τι κι αν σημαίνει η λέξη "αγαπώ") και αυτό μόνο χαμόγελο μου φέρνει. θα με δεις, θα λάμψουν τα μάτια σου απ' αυτή τη σχεδόν πατρική αγάπη (που παρεμπιπτώντως δε με ενοχλεί καθόλου γιατί είναι ίσως η πιο αγνή και ανιδιοτελής μορφή αγάπης)και θα ψάξω μέσα στο γαλάζιο σου βλέμμα και θα βρω όλους τους λόγους για να ζω. θα είμαι αδυνατισμένη και θα μου γκρινιάξεις γιατί δε σου πολυαρέσει αλλά θα σου εξηγήσω ότι είναι από τα φάρμακα και τότε θα λυπηθείς αλλα θα σου πω ότι ολα πια είναι εντάξει και θα με πιστέψεις γιατί ποτέ δε σου λέω ψέματα αφού δεν μπορώ.

πεινάω λίγο είναι η αλήθεια αλλά έχω αφεθεί να σκέφτομαι όλα αυτά και με τίποτα δεν παρατάω τέτοιες σκέψεις για να γεμίσω το στομάχι μου. ούτως ή άλλως με την προσμονή αυτή γεμίζω εφόδια να ταξιδέψω ολόκληρη την έρημο Αύγουστο μήνα. 

σ' αγαπώ, σε σκέφτομαι και περιμένω σαν παιδάκι που του τάξανε το πρώτο φετινό παγωτό να σε δω! ελπίζω πως είσαι καλα..

                          "αρκεί τα ζεστά σου χέρια να΄χω αμμουδιά 
                                          και η θάλασσα των ματιών σου να με κοιτάζει.."

(βροχο)πτώσεις

Μάιος και βρέχει.. Το στομάχι μου σαν σπειροειδές καλώδιο τηλεφωνικής συσκευής που το τραβάς να τεντωθεί κι ύστερα το αφήνεις απότομα . Μετρημένες πια οι μέρες στα δάχτυλα των χεριών κι είναι έτσι απασχολημένα και τα δυο από το μέτρημα που δεν μπορώ ούτε να τα σφίξω με δύναμη γύρω απ’ το λαιμό μου. Κι εσύ συνεχίζεις να ζεις χωρίς καν να ξέρεις πως ξέρω την αλήθεια.

Ξαπλωμένη στο πλάι, με μια λεκάνη πλαστική δίπλα μου και το γάτο να ισορροπεί καθισμένος ακριβώς στην καμπύλη της μέσης μου.

Είναι από τις λίγες φορές που δε θέλω να κοιτάξω τη βροχή. Ίσως γιατί είναι τόσο αντιφατική με το ημερολόγιο ώστε μου φέρνει στο μυαλό και τις υπόλοιπες αντιφάσεις της ζωής μου.

Παραξενεύομαι με το γατί που εδώ και 7 χρόνια είναι πρώτη φορά που ανεβαίνει οικειοθελώς πάνω μου. Μέχρι χθες ακόμη και η κίνηση της αναπνοής μου τον εξόργιζε κι έφευγε όπως έφευγαν πάντα όλοι. Ίσως σήμερα να κατάλαβε ότι πραγματικά χρειαζόμουν κάτι να με σώσει από την πτώση. Ακούγεται μάλλον «χαζό» αλλά όποιος τον ξέρει, ξέρει καλά πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχει κουρνιάσει πάνω μου κατ’ αυτόν τον τρόπο- ούτε καν δίπλα μου.

Και μου θυμίζει εκείνο το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη που μούδιασε το χέρι μου το βράδυ και μόλις έκανα να το πάρω από πάνω σου, μέσα στον ύπνο σου το γράπωσες και με τα δυο σου χέρια.. Μη σταματήσω να σε αγγίζω.

Η ώρα περασμένη, αύριο με περιμένει πρωινό ξύπνημα κι εσένα ταξίδι. Πάνω στο γραφείο μου το πλαστικό σακουλάκι με το fresh-zip για να μη φύγει ούτε γραμμάριο μυρωδιάς από το φάκελο που έχει μέσα.

Βλέπω σιγά-σιγά τα χαμένα κιλά να εγκαθίστανται ξανά στα μέρη του σώματός μου που λάτρεψες και το καλωδιακό στομάχι μου δένεται κόμπους και ζητά να σταματήσω να το γεμίζω με ψέματα και δικαιολογίες γιατί δεν αντέχει άλλο κι εγώ ήδη σκέφτομαι τι θα φάω αύριο το πρωί.

Παρ’ όλ’ αυτά νιώθω ευτυχισμένη γιατί υπάρχεις και σ’ αγαπώ και δεν ανησυχώ για τα σωματικά μου συμπτώματα γιατί από τότε που τέθηκα σε λειτουργία πριν 21 χρόνια έτσι είμαι. Ίσως τελικά πρέπει να τηλεφωνήσω σ’ έναν ηλεκτρολόγο..

(ό, τι και να 'ναι το ποθώ και καλώς να 'ρθει το κακό που ειν' από σένα..)

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥ, ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΑΠ' ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ..

Μέρες θα’ λεγα, αλλά τελικά είναι βδομάδες ολόκληρες που έχουν περάσει από τότε που σκέφτηκα ότι το «δώρο» σου μιας και αυτό καθ’ αυτό είναι μηδαμινής αξίας, πρέπει  να συνοδεύεται τουλάχιστον από μια αξιοπρεπή κάρτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι ανέκαθεν στις κάρτες έχανα τον έλεγχο και τα όρια και κατέληγα να γράφω ακόμη και στα διακοσμητικά τους σχέδια οπότε είπα αυτή τη φορά να μην το ρισκάρω και να γράψω κατ’ ευθείαν σ’ ένα φυσιολογικό χαρτί (επεξεργασμένο κατάλληλα φυσικά ώστε να σε γεμίσει-αυτά τα λίγα λεπτά που θα χρειαστείς για να το διαβάσεις-με ένα από τα αγαπημένα σου αρώματα, αυτό του καφέ).

 Η αλήθεια είναι πως αυτό το σημείωμα γράφεται με προφανή αφορμή τα γεννέθλιά σου και βασικότερο σκοπό να σου ευχηθώ. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, ήθελα κάποια στιγμή να σου κάνω κι έναν γραπτό απολογισμό των όσων κέρδισα αυτόν τον ένα χρόνο και κάτι που σε ξέρω. Όχι ότι δε στα έχω πει αλλά ξέρεις, τα γραπτά μένουν και παρ’ όλο που ξέρω πως ίσως αυτό το χαρτί να μην μπορέσεις να το κρατήσεις, κάπου θα υπάρχει-έστω και τσαλακωμένο- να κρατάει φυλαγμένα όσα θα γράψω.

 Δε σου κρύβω ότι ένα κομμάτι μου παραμένει πικραμένο που ερωτεύτηκε κάτι που δεν έπρεπε. Ήξερα πως αργά η γρήγορα το συγκεκριμένο κεφάλαιο θα έκλεινε αλλά θεώρησα άδικο να μου το στερήσω απ’ την αρχή. Άσε που ξέρω πως ήταν πάνω από τις δυνάμεις και των δυο μας.

 Είσαι όμως κάτι τόσο καλό στη ζωή μου που δε θα γινόταν να σταθώ εκεί και γι’ αυτό μπόρεσα με σχετική ευκολία να κλείσω ό, τι πιο ιδιαίτερο ζήσαμε σ’ ένα κουτάκι και να το φυλάξω ως μια απ’ τις ομορφότερες στιγμές που έχω να θυμάμαι. Ήταν ένα όνειρο. Το είπες κι εσύ. Κι έπρεπε να ξυπνήσουμε. Η επαναφορά στην πραγματικότητα ήταν δύσκολη τα πρώτα 24ωρα αλλά στη συνέχεια επικράτησε η λογική. Και η λογική λέει πως σαν άνθρωπος είσαι ό,τι καλύτερο έχω συναντήσει. Με τα όλα σου. Το γλυκό σου χαμόγελο, τις ξέχειλες τσέπες του παντελονιού, τα μωρομάντηλα στο αυτοκίνητο, την ειλικρίνειά σου (που αγαπώ όσο τίποτ’ άλλο και τη θεωρώ ό,τι θεωρείς εσύ σ’ εμένα τη διακριτικότητα), τις αλήθειες σου που δεν τις αρνείσαι. Όλα. Κυρίως όμως με τον τρόπο που αγαπάς.

 Ίσως να με κέρδισες τόσο γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος ως τώρα που με αγάπησε με τον τρόπο που θέλω να μ’ αγαπούν. Χωρίς να με φοβάσαι. Μ’ αγαπάς με τον ίδιο τρόπο που αγαπάω κι εγώ και που κανένας δεν είχε καταλάβει. Αγαπάς με μια αγάπη που ξεπερνάει τον έρωτα, τον αφήνει χιλιόμετρα πίσω να τρέχει λαχανιασμένος αγκαλιά με την κτητικότητα, την στιγμή ακριβώς που εσύ απλά θες το καλό μου. Μ’ αγαπάς πιο πολύ κι απ’ ότι εγώ η ίδια τον εαυτό μου κι αυτό, να ξέρεις, με κάνει ανήμπορη να σταματήσω να σ’ αγαπώ.

 Θέλω να πιστεύω πως δεν έχεις παρερμηνεύσει τις προθέσεις μου. Όσα γράφω δεν είναι «ερωτικό ραβασάκι». Αν ήθελα να πω κάτι τέτοιο θα το ‘λεγα ευθαίως, χωρίς στολίδια, όπως κάνω πάντα. Ξέρω πως όσες φορές με κοίταξες στα μάτια και μου είπες το οτιδήποτε το εννοούσες. Και τα όμορφα και τα «δυσάρεστα». Κι αυτό εκτιμώ και κρατώ ως ένδειξη ουσιαστικής αγάπης. Μ’ έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο και την ευγνωμοσύνη μου δεν είναι ανάγκη να την εκφράσω με λόγια γιατί κάθε φορά που με κοιτάς το καταλαβαίνεις.

 Ελπίζω όσο τίποτ΄ άλλο με τον καιρό να νιώσεις κι εσύ την ασφάλεια, να απαλλαγείς εντελώς από τις ενοχές και να πιστέψεις πως ό,τι έγινε είναι πια πίσω, ώστε να μη χαθούμε. Να μην εξαρτώμαστε μόνο από τις συναυλίες και τα μαγαζιά. Να νιώθεις ότι μπορείς να μιλήσεις μαζί μου στο τηλέφωνο ή να βγούμε για έναν καφέ χωρίς να σκεφτόμαστε ότι κάτι δεν είναι σωστό. Θα είναι κρίμα να αφήσουμε να μας «πνίξουν» τέτοιες σκέψεις απ’ τη στιγμή που και οι δύο καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει λόγος. Εγώ, να ξέρεις, θα είμαι εδώ. Με τις φωτογραφίες μου, με την παρουσία μου. Με τον όποιο τρόπο. Σιωπηλή όπως πάντα κι απλά θα περιμένω ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα μπορούμε να τα λέμε που και που ως «φίλοι» ή τέλος πάντων ως δυο άνθρωποι που διατηρούν μεταξύ τους αισθήματα αλληλοεκτίμησης και αγάπης. Ξέρω πως πραγματικά θες να είμαι καλά και νιώθω ότι είσαι ο μόνος που το θέλει όσο το θέλουν οι γονείς μου. Να ξέρεις απλά ότι αυτό το «καλά» πάντα θα συμπεριλαμβάνει και την παρουσία σου στη ζωή μου.

 Θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Να είναι το βλέμμα σου πάντα τόσο καθαρό, να κάνεις τους άλλους χαρούμενους με την ουσία σου που αξίζει τόσα πολλά.

 Όσο για τα γεννέθλια, στα είπα λίγο-πολύ και στο μήνυμα. Κοραλλί ζωή, γεμάτη υπέροχα αρώματα. Απαλά δέρματα και γλυκές μουσικές. Άνθρωποι να σ’ αγαπούν. Μα πάνω απ’ όλα σου εύχομαι πλήρη απουσία μεταννοιών απ’ τη ζωή σου. Να μη μετανιώσεις  ποτέ για τίποτα αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτό το έχεις ήδη κατακτήσει χάρη στο μυαλό σου που απαλλαγμένο από προκαταλήψεις και συμβαδίζοντας με την καρδιά σε οδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο.

        Πολύχρονος! Με υγεία κι ευτυχία..

                    Σ’ αγαπώ και περισσότερο σ’ εκτιμώ..

                                        

                             

"..και να σου πω κατι? Αν ψηλαφουμε ολα τα μηνυματα, αν παιρνουμε ολες τις προφυλαξεις, αν κυκλοφορουμε με βαρυ οπλισμο και στολες παραλλαγης, τι νοστιμια θα ειχε η ζωη μας? Πανω στο γυμνο σου δερμα, ελεγε ο Στεφαν, πρεπει να κρατα τις σημειωσεις του ο ερωτας. Κι υστερα, το αλλο. Ενα καραβι οταν ειναι δεμενο συνεχως στο λιμανι, σιγουρα δεν κινδυνευει να πνιγει. Αλλα χανει τα ομορφα ταξιδια. Τα γαλαζια νερα. Τα παιχνιδια των δελφινιων. Ακομη κι αν ερθει καποια καταιγιδα και το βυθισει, προσεξες, Αργυρενια, ποσο μεγαλειο, ποσο μυστηριο εχει ενα ναυαγισμενο καραβι? Κι αντιθετα, ποση αηδια, ποση λυπη σου προκαλει ενα αραγμενο που σαπιζει σιγα σιγα κι αποσυντιθεται στη σιγουρια του λιμανιου? Εγω, αν δεν ειχα γνωρισει τον Στεφαν, θα ειχα χασει τ' ωραιοτερο ταξιδι της ζωης μου. Μπορει να ναυαγησαμε. Αλλα κρατησαμε μεσα μας ολη τη μαγεια του ταξιδιου. Γιατι ο ερωτας, ο μεγαλος ερωτας εννοω, δεν κανει τον κυκλο του παντα. Δεν ειναι ιος της γριπης. Μια καμπυλη διαγραφει. Ενα ουρανιο τοξο. 


 Καλα τα λεει η Απολλωνια. Καλα τα 'χει τακτοποιησει μεσα της. Μια σειρα μπουκαλακια, με εκλεκτα αρωματα νοσταλγιας. 
 Ειναι γιατι δεν τη ληστεψαν ποτε. Δεν την ταπεινωσαν. Δεν την επαιξαν στα ζαρια καποιοι μαγκες. 
 Δε βρεθηκε ποτε, χαραματα, να ξερναει στην οδο Αθηνας και να μη θυμαται ουτε τ' ονομα της. 
 Αυτο που απομεινε στην ψυχη της απο το μεγαλο ερωτα, ειναι ενα πανεμορφο, λαμπερο, ουρανιο τοξο.."






"Πως να ζησεις, αν δεν τρως λιγο απο τη σαρκα του διπλανου σου?
 -Ακομα κι αν ο διπλανος σου ειναι παιδι?
 -Τι παει να πει παιδι..? Ορισμενοι δεν ειχαν ποτε την πολυτελεια να ειναι παιδια."






"Γελαω πολυ. Κυριως για πραγματα που θα 'πρεπε να κλαιω.
 Αν καποια μερα με περιμαζεψει η κλουβα, θα 'ναι γιατι σε ωρες κοινης ησυχιας εγω γελουσα δυνατα.."








                           Αλκυονη Παπαδακη-Το ταξιδι που λεγαμε

ονειρα, φτερα μου χαρτινα..

δεν ξερω, αληθεια, τι χρωμα εχει η απογοητευση, η απελπισια, η μοναξια. Παραξενο αλλα δε νομιζω οτι πλησιαζουν το μαυρο ουτε κατα διαννοια. Θα ηταν πολυ ευκολο να τις ξεχωρισω και δε θα επεφτα με τα μουτρα πανω. O γατος μου καθεται και με χαζευει αποβλακωμενος και προσφατως εμαθα οτι οι γατες δεν κοιμουνται ολη μερα λογω τεμπελιας αλλα επειδη απορροφουν ολη την αρνητικη ενεργεια που βρισκεται γυρω τους. Κι ετσι μου λυθηκαν πολλες αποριες οπως γιατι ας πουμε ο δικος μου εχει βγαλει ριζες στον καναπε και τα ματια του εκπεμπουν θλιψη ανθρωπου πριν την αυτοκτονια. 

Αναρωτιεμαι ποσο ανοητο μπορει να ειναι να συνεχιζω να σχεδιαζω πραγματα και να επενδυω σ' αυτα οταν εχω δει παμπολλες φορες να καταρρεουν πλανα ολοκληρα μπροστα στα ματια μου. Πώς ειχα εστω και μία ελπιδα οτι αυτη τη φορα ολα θα πανε καλα? κι ενω μεχρι χθες ειχα σχεδον μυρισει το χρωμα του ουρανου, ξερω πως αυριο το βραδυ θα ειμαι παλι σπιτι και θα ταλαντευομαι μεταξυ Παπακαλιατη και Κουμπλη, συνηθειων που υπο αλλες συνθηκες περιμενω πως και πως, προσπαθωντας να καλυψω το δυσαναπληρωτο κενο της εκδρομης. Οχι οτι η Πατρα λεει κατι το ιδιαιτερο, οχι οτι δεν εχω ξαναπαει, αλλα ειναι σαν την Ιθακη που η διαδρομη αξιζει ανεκτιμητα. Που ολη τη merenda του κοσμου να μου 'βαζες απεναντι δε θα την αλλαζα για κανενα λογο.

 Για εκεινο το αγγιγμα, το κρυφο, μεσα απο τις μπαλαρινες.. Για εκεινο το γλυκο χαμογελο μεσα στο σκοταδι.. Για ενα "κατα λαθος" φιλι που θα προκαλουσε καποιο αποτομο φρεναρισμα του οδηγου.. Για το πονηρο κοιταγμα στο "Εγω για χαρη σου".. Για τις εστω 4 ωρες παραπανω μαζι σου μεσα σε μια ζωη που ξερω οτι καθε τι μ' εσενα ειναι μετρημενο στα δαχτυλα..Για την αισθηση αυτη -ή την ψευδαισθηση- οτι μ' αγαπας.. Για την ανιχνευση της εκτιμησης σου μεσα στο βαθυ γαλαζιο των ματιων σου.. Για αυτα και αλλα αμετρητα  ποναω φριχτα και εκμηδενιζομαι που δε θα ειμαι εκει.. 

ουτε μια στιγμη τα χειλια μου να βρεξω..

τσαμπα ολα.. και τα σχεδια και τα τηλεφωνηματα και τα ξενυχτια στο msn συζητωντας με φιλους για τη Δευτερα και τα νυχια που εφτιαχνα 4 ωρες και οι ελεφροπετρες στα ποδια και τα φρεσκοπλυμενα εσωρουχα και ο ησυχος υπνος τα τελευταια βραδια και η χαρα μου και η γυμναστικη και η γαστρεντεριτιδα που πολεμαω εδω και δυο 24ωρα για να μη μου στερησει την εκδρομη και η αναμονη πανω απο το κινητο και η λιστα με τα "πρεπει-να-κανω" για τη δευτερα το πρωι και τα υλικα για την κολοκυθοπιτα και το ισιωμα των μαλλιων και το καινουργιο σκουλαρικι και η βαλιτσα μου που ειναι ηδη στην πορτα περιμενοντας μονο την οδοντοβουρτσα να μπει την τελευταια στιγμη

ΤΣΑΜΠΑ

να πεις μια λεξη και να σου παραδοθω..

θελω θελω θελω θελω θελω τοοοοοοοοοοοοσα να γραψω.. ειμαι τοσο γεματη.. και δε θα γραψω τιποτα γιατι το γεματο γινεται "σχεδον γεματο" αν εστω και μια σταγονα βγει απ' εξω.. ακομη κι αν προκειται να "ποτισει" αυτην εδω τη σελιδα..

ενα ακομα Σ' αγαπω θελω μονο να πω.. για το τωρα, το πριν, το μετα και το παντα..

I couldn' t get much higher..

ειμαι ευτυχισμενη. και το γραφω με μικρα-και οχι με κεφαλαια οπως θα περιμενε κανεις- γιατι δεν ειναι αυτο το αξιο προσοχης. θελω να αποδωσω το "επαθλο" σ' αυτους που δε με κρινουν. σε οσους ειναι διπλα μου και με στηριζουν και δε με λενε ανηθικη και δε με κοιτανε με μισο ματι και δεν απορριπτουν καταστασεις που δεν εχουν ζησει.

ειμαι ευτυχισμενη και τον αγαπω οσο τιποτα αλλο στη μεχρι τωρα ζωη μου. και τον ξεχωριζω απο ολους τους αλλους γιατι, αν και ειναι ο πιο "περιορισμενος", περπαταει αυτο το δρομο διπλα μου, οχι πιο πισω περιμενοντας να τον "τραβηξω" εγω μπροστα. ειναι παρων σε ο,τι κι αν συμβαινει, μ' εκτιμαει, ξερει-ή μαλλον καταλαβαινει- τα θελω μου, εχει υπεροχα ματια, σχεδιαζει τα ιδια πραγματα μ' εμενα κι ας το καταλαβαινω καθε φορα οταν εχω μολις αρχισει να απελπιζομαι. τον αγαπαω γιατι φιλαει τελεια αλλα κυριως γιατι μ' αγαπαει κι εκεινος γι' αυτο που ειμαι. γιατι καθε φορα που με κοιταει φτιαγμενη και περιποιημενη ερωτευεται το προσωπο πισω απο το make-up.. τα ματια κατω απο τη mascara.. το δερμα μεσα απο τα ρουχα..

η Μελινα μου ειπε πως το παιχνιδι αυτο ειναι δικο μου κι αν το καταλαβω ολα θα πανε τελεια.. Πειραζει που δε θελω ολα να πηγαινουν τελεια? πειραζει που η ιστορια αυτη χρωσταει ολη της τη μαγεια στις ατελειες? και το "παιχνιδι" δεν το θελω δικο μου, θελω να το μοιραζομαι.. Πειραζει..?

Υ.Γ  Τωρα που ειναι πρωι της 1ης/3 (καλο μηνα), δηλαδη μια μερα μετα απο τις 28/2 που εκανα την παραπανω αναρτηση, θελω να προσθεσω την εξης διαπιστωση: όταν πεφτεις για υπνο ευτυχσμενη (και χρησιμοποιω θηλυκο γενος γιατι για το αλλο ειδος εχω πληρη αγνοια), κοιμασαι αλλιως. δεν ειναι οτι ονειρευεσαι σωνει και ντε ο,τι σε εκανε χαρουμενη, αλλα εχει αλλη αισθηση ρε παιδι μου το παγωμενο μαξιλαρι πανω στο μαγουλο. ειναι πιο...............φουφουλενιο..   

ΠΏΣ..?

ΠΙΑ ΔΕ ΓΕΛΑΩ Μ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ

                                  




Ακόμα μια φορά τα κατάφερα. Έφτασα και μ' εσένα στο σημείο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη φτάσω. Ακόμα μία φορά λοιπόν απεικονίζομαι ως η "άτυχη" που ΠΑΛΙ έπεσα σε λάθος κατάσταση. 
Έχει αρχίσει να μου τη δίνει αυτό κι ακόμα θυμάμαι σα χθες που έλεγα πως μ' εσένα θα' ναι αλλιώς. Πως θα καταφέρω να κρατήσω μόνο τα όμορφα, πως δε θα με αφήσω να κατρακυλήσω στη γνωστή μαυρίλα που ήθελα να ξεπλύνω από πάνω μου ως το τελευταίο σημάδι της εφηβείας. Δεν άντεξα και βρέθηκα ξανά να λέω "δεν μπορώ" που τόσο τη σιχαίνομαι αυτή τη φράση και για να εξιλεωθώ που την ξεστόμισα θα "μπορώ λίγο ακόμα". Νιώθω ξανά εγκλωβισμένη στη μιζέρια μου και κρύβομαι προσπαθώντας να μην το καταλάβεις. Μη μ' αφήσεις να γίνω αυτή που ήμουν πριν σε γνωρίσω. 
Βλέπεις, ανάμεσά μας υπήρχαν τόσα πράγματα σχεδόν άγνωστα σ' εμένα. Κι αυτά τα 9 χρόνια που μας χωρίζουν έπρεπε κάπως να σου αποδείξω ότι δεν άξιζε να σταθούν εμπόδιο κι έκανα το χρόνο να κυλήσει διπλά και κουλουριάστηκα μέσα του για να ωριμάσω, να γίνω αυτό που αγάπησες. Κι έχτιζα κάστρα ολόκληρα γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θα φορούσα πρώτη φορά φόρεμα. Δικτυωτό καλσόν. Θα με έβλεπες και θα πάθαινες πλάκα. Θα μιλούσαμε αρκετά. Θα με αποχαιρετούσες με 2 φιλιά στα "μάγουλα" όλο νόημα. Θα........ Και τελικά ξημέρωσε κι όλας η επόμενη μέρα. Κι εγώ ήρθα χθες και δεν έγιναν ούτε τα μισά απ' όσα φαντασίωνα. Τίποτα τώρα. Η ίδια σκέψη και προετοιμασία για την επόμενη φορά που θα έρθω. Που λες και θα πέσω σε χειμερία νάρκη και γρι δε θα καταλάβω από τη ζωή που θα μου συμβεί ως εκείνη τη μέρα. Κι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, όλοι μου οι άνθρωποι συνεχίζουν να μ΄αγαπούν κι εγώ τυφλωμένη αδιαφορώ για τα πάντα εκτός από τον τρόπο που βυθίζεις τα χέρια μου μέσα στις χούφτες σου. 


Μη μ' αφήσεις να επιστρέψω στο Χωρίς Εσένα. 

 Περνάει αδιάφορα ο καιρός

κι η σκέψη μου είναι σε σένα διαρκώς

με μνήμες ζω και αναμνήσεις

κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις

 

Ακόμα και η μοναξιά

Κουράστηκε να μου κρατά συντροφιά

Παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω

ζω περιμένοντας να ζήσω

 

Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ

το όνομα σου φωνάζω, με μένα τα βάζω

κι αρκούμαι στο να προσδοκώ

κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει

δεν ξέρω από πού να πιαστώ

Να πιαστώ, να σωθώ

 

Όπου το βλέμμα μου γυρίσω

Όπου σταθώ, ότι κι αν πω

Όλα εσένα μου θυμίζουν

Κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ