Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

Ξεθάβοντας το 2015..



           



Αγαπημενε μου..
κοιταζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και μόλις που διακρινω το ημερολογιακο παρον.. οπως εχουμε ξαναπει, ανήκουμε σχεδον νομοτελειακα σε αλλον αιώνα..
Μεχρι γραμματα ξεκινησα να στελνω που ειχα ξεχασει το δρομο προς το ταχυδρομειο.. θα μπορουσα να χρησιμοποιησω ολα αυτα τα τεχνολογικα μεσα και να παρεις τις σκςψεις μου μεσα σε λιγα δευτερολεπτα. Αλλα, βλεπεις, ολη μας η σχεση οφειλει την υπαρξη της στον καιρο που μεσολαβει μεταξύ των πραξεων.. στο χρονο που τοσα του οφειλουμε.. που μας μεστωσε σαν το καλο κρασι.. κοκκινο.. βαθυ κοκκινο κρασι.. ιδιο χρωμα με τις στιγμες μας..
Σου γράφω για να εχεις κατι ακομη απο μενα.. καθαρα εγωιστικα και με απολυτη ιδιοτέλεια.. θελω τα χερια σου να αγγιξουν αυτο το χαρτί που αγγιζω τωρα εγω, μιας και δεν μπορουν να αγγιξουν εμενα.. αναλογιζομαι τις στιγμες μας, που πλεον εχουν αρχισει να συνθέτουν την Κοινη μας Ύπαρξη, και μου μοιαζει σχεδον λεηλασια η εισβολή του ενος στη ζωη του αλλου.. ηρθες και ξαφνικα σκεφτομαι για δύο.. χωρις να το εχω επιλεξει.. σαν να ηταν "απο τη φυση" να συμβει.. σα να κουμπωνει το σωμα σου με το δικο μου την ωρα που χανομαστε.. την ωρα που ο, τι πιο εσωτερικο του καθενός μας, αναμιγνυεται με καθε τι που εκκρινεται.. από τα δακρυα μου μεχρι το σπερμα σου.. και ειναι μείγμα θεϊκό αυτο.. κι εμεις, δυο μικροι θεοι που πλαθουν την ευτυχια και την απολαμβανουν και παιδευονται μεσα της και νιωθουν ενοχες κι αμεσως μετα την πληρη αδυναμια να αντισταθουν σε ολο αυτο το τοσο μεγαλο που ξεφευγει απ τ ανθρωπινα..
 Και στο φαγητο εχθες, εσταξα στο πιατο σου το φιλτρο της αγαπης και πασπαλισα το γλυκο σου με τη ζαχαρη της καψουρας μου, μηπως και σε δηλητηριασω υπουλα και καταφερω να κοιταζουν τα ματια σου μονο εμενα.. ειμαι αγριμι.. λιονταρι σκετο και ο, τι απειλει τη λεια μου ειναι θεμα τιμης να καταληξει στο "ή εγώ ή αυτό"!

τιραμισΏ





Σου έχω θυμώσει. Πολύ! Μια μέρα θέλω να πέσω πάνω σου να σε κατασπαράξω.
 Όσο ακραία σε γουστάρω,  τόσο ακραία θέλω να σε κομματιάσω. Ο χρόνος εκπνέει και εγώ είμαι κάπου που δε θέλω, με ανθρώπους που δε θέλω, χωρίς εσένα που θέλω. 
 Σφραγίδα με νούμερο 1312.. και στην ουρά για το σφαγείο. Στο κοπάδι με τα "καλά κορίτσια". 

Σ έχουν αδειάσει ποτέ;
Να αγνοείς τον ίδιο σου τον πυθμένα και κάποιος να τον ανακαλύψει και να στον γεμίσει με τρύπες μεχρι να στραγγιξει κάθε σταγόνα υπαρξης;
Ουδέποτε εξφενδόνισα ευθύνες εναντίον κάποιου  για τις κατά καιρούς απουσίες αισθήσεων. Έχω βρεθεί χωρίς ίχνος ήχου, με ανικανότητα να δω κάτι παραπάνω από το τίποτα ή κάτι λιγότερο απο διπλό είδωλο, σε πλήρη ακαμψία, αστάθεια, ανισορροπία, αλλά και "παντοδυναμία" απέναντι στο παγωμένο και το καυτό, λόγω επιδερμικής υπαισθησίας. Δικό μου ζήτημα. Προσωπικό. Το επέτρεψα. 
 Εσένα όμως σε χρεωνω συναισθηματικό μούδιασμα.. μη μετρήσιμο, μη υπολογίσιμο, μη απεικονίσιμο σε "ταφικά" films. (Μιας και δεν πρόλαβες να "σπουδάσεις" δίπλα μου τη βασική Ιατρική ορολογία του Ασθενούς, οφείλω να σε ενημερώσω ότι αποκαλούμε "τάφο" το μαγνητικό τομογράφο, όλοι εμείς οι "χαλασμένοι"). Με αξία αντιστρόφως ανεκτίμητη..

[εξέπνεε το 2018]