Εγώ, αυτή η άλλη

Όλα όσα δε μας άφησες να γίνουμε, για τα οποία καμία σιγουριά δεν έχω πέραν της ανάμνησης από τις προσμονές στις οθόνες, θα προσπαθήσω να τα φτιάξω μόνη μου. Δεν ξέρω πώς.. Δεν ξέρω με τι υλικά.. 

Θα προσπαθήσω να φτιάξω έναν κόσμο από αβοκάντο. Ακόμα και σ' αυτό θα έδινες μια ευκαιρία που εγώ δεν κατάφερα να κερδίσω. Με το σπαθί μου.. 

Ποιο σπαθί; Ποια όπλα; Παιδί είμαι, μα αν σάλευες ακόμα μια νύχτα πλάι μου θα γινόμουν κομμάτι από σένα.. 

Χάνω τις λέξεις μου, τις σκέψεις μου.. Ξεκουρδίζομαι με μια ελπίδα που θυμίζει αράβικο κανονάκι ρυθμισμένο από τον ίδιο τον Πυθαγόρα. 

Σε τρόμαξα. Και δεν πρόλαβες να δεις τίποτα από το τέρας που είμαι. Τέρας ανικανότητας. 

Κάτι μέσα μου, δε με αφήνει να μας αφήσω.

Μια υποψία ότι εμμονικά επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου "δε θέλω να σε θέλω".. Όπως ακριβώς σε έπειθες για τα υφασμάτινα ροδάκινα από τότε που ήσουν παιδί. 

Και πόση δύναμη άραγε να σε γεμίζει αυτός ο φόβος που θα καταφέρεις, με ευκολία και χαμόγελο, να μοιραστείς μαζί μου ένα κομμάτι ύφασμα και δύο ανάσες ύπνου,  χωρίς να με αγγιξεις..; 

Όλοι νομίζουν.. κι εγώ νόμιζα.. μ' αυτά τα κάλπικα  νομίσματα που τα φυλάς και τα προσέχεις σαν τα μάτια σου, ώσπου φτάνει η ώρα της πληρωμής και το μηχάνημα στα βγάζει σκάρτα..

Είμαι ολόκληρη ένας θυμός. Ένας θυμός μ εμένα που αφέθηκα κι ένας θυμός μ εσένα που δεν το έκανες. 

Λέγε ό,τι θες. Τα λεκτικά σου σκάγια δε με πληγώνουν..  

Δεν καταλάβαινες. Δεν ήθελες. Ή ήθελες πιο πολύ από το κανονικό. Ένα "κανονικό" που έχει απόλυτο σχήμα, απόλυτη χωρητικότητα και απόλυτη μυρωδιά. Την αντίθετη ακριβώς από τη μυρωδιά του δέρματός μου πάνω στα παγωμένα σεντόνια μιας Πέμπτης ξημερώματα.. 

Θα με ξεπλύνω.. Θα με γδάρω με τις πιο σκληρές σου προτάσεις και μετά θα με αλείψω με λιωμένη αγκινάρα.. 

Αστείο και λίγο ειρωνικό.. είχες πει πως νιώθεις ότι αν ενωθούμε θα καταστραφεί ο κόσμος. Ίσως τελικά να είσαι ήρωας. Ίσως να είμαι η Θυσία του Ενός με σκοπό το ευρύτερο καλό. 

Εγώ πάλι, μάλλον την ήθελα πολύ αυτήν την καταστροφή.

Ξέρω,  σ ένα μήνα ούτε που θα θυμάσαι. Θα είμαι ένα "καλό κοριτσι" όπως τόσα άλλα "καλά κορίτσια" της σειράς.  

Ξεριζωμός.. Εσωτερική αναίρεση εαυτού. Τόσος λίγος καιρός και είχα προλάβει να νιώσω το σπίτι άδειο χωρίς εσένα..  Χωρίς καν να έχεις μπει σε αυτό. 

Κι έβγαλες τόσο ουσιαστικό και δίκαιο παράπονο όταν ξεστομιζες ότι δεν άκουσες αυτό το "μου λείπεις" όταν έπρεπε. 

Όλα μέσα μου σε περίμεναν. Όλα έξω μου με χαστούκιζαν για να επανέλθω στην πραγματικότητα. 

Τελικά δεν ήταν εφιάλτης η φυγή σου. Δε θα ξυπνήσω μέσα στον πανικό μ' εσένα δίπλα μου. 

Όνειρο ήταν αυτές οι δέκα ημέρες και νύχτες που ένιωσα να "ανήκω".. Όχι σ εσένα, σ' εμένα που υπήρξα γελαστή και ήρεμη..  

Που εισέπνεα τη φωνή σου από τα μηνύματα.. που έγινα υπεράνθρωπος και δε χρειαζόμουν παρά μόνο ελάχιστες ώρες ύπνου..  που έμαθα όλες τις λειτουργίες του πλυντηρίου.. Οδηγίες για το πώς να πλένεις τα καθαρά μετρώντας αντίστροφα το χρόνο. 

Μέχρι που το ρολόι μηδένισε. 

Πλέον, πρόσημο αρνητικό

στη ρωγμή του χρόνου

Με καταδίκασες σε χέρια που δεν είναι τα δικά σου.

 Κι αυτό δε συγχωρείται

άλλη ευτυχία

                

Θέλω τόσα πράγματα να σου πω.. να σου γραψω.. να σου τραγουδήσω..  να σου ζωγραφίσω..  κι αν δεν υπάρχουν, να τα εφεύρω για σένα.. Για εμένα..  Για εμάς.. 

Ήδη νιώθω περηφάνεια που πλάι σου γίνομαι καλύτερος άνθρωπος . Αποκτώ ακόμα πιο στενή σχέση με την αλήθεια, με το μέσα μου..

Θέλω να τυπώσω σε βαμβακερά βρακάκια το μουτράκι σου και να κόβω βόλτες στο διάδρομο του σπιτιού φορώντας αυτά και τίποτα άλλο.. με τα καλοριφέρ στο φουλ και τις δύο χνουδωτές μπάλες να μπλέκονται στα πόδια μου. 

Να γλιστράω στα πλακάκια και να τρώω τα μούτρα μου, να παγώνει το κορμί ολόκληρο από τη θερμοκρασία του μαρμάρου κι εγώ να καίγομαι πιο πολύ από ποτέ γιατί σε φοράω πάνω μου..

Θέλω μια μέρα να φορέσω τα γυαλιά σου. Να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια. Μα πιο πολύ θα ήθελα να ξεριζώσω τα μάτια μου και να στα δώσω και να σε υποχρεώσω να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη. Να σε δεις όπως σε βλέπω. Μεγάλο μα και Τοσοδούλη συγχρόνως. Σίγουρο και Ανασφαλή. Ονειροπόλο και Ρεαλιστή. Ά ν θ ρ ω π ο.

Κι ύστερα, ο καθένας τα δικά του μάτια. Κι ύστερα θα με ξέρεις και θα σε ξέρω χωρίς προσπάθεια. 

Κι ύστερα, θα μας αγοράσω ένα ίδιο, πολύχρωμο ζευγάρι γυαλιά ηλίου, να βλέπουμε κοινό τον κόσμο. 

Θα σ' αφήσω να διαλέξεις πρώτος το δικό σου. Δε θα έχουν διαφορά, αλλά δεν έχει σημασία.. ξέρω πώς είναι να διαλέγεις πρώτος! 

Σκέψου λίγο..  βραδινό μπάνιο στη θάλασσα κι εμείς με τα γυαλιά ηλίου.. Μια ολόκληρη αντίφαση απέναντι στο σκοτάδι.

Θέλω να μη σε χορταίνω 

Mutatis Mutandis

Ησυχία.. νέκρα.. σιωπηλές λέξεις με αθόρυβα νοήματα.. 

σήμερα μόνο παλμοί. Στις φλέβες των καρπών.. λίγο με κράτησες, ακόμα πιο λίγο σε κράτησα κι όμως τους ένιωσα..

Είπα "θα μου λειψεις", και κάθε κύτταρο ψιθύρισε μαζί μου.. είπες γελώντας "λογικό".. μ αυτό το γέλιο των φρουρών σου.. μ αυτήν τη δήθεν απαξίωση που αντιμετωπίζεις κάθε τι που ταρακουνάει τα μέσα σου.

Τι νομίζεις; Δεν καταλαβαίνω;

Κάστρα ολόκληρα να χτίσεις, με τζάμια απροσπέλαστα και αλεξί-λεξα, θα βλέπω την αλήθεια. 

Μη φοβάσαι, μάτια μου, τις αγκαλιές που σε δέχονται, τα χέρια που σε χαϊδεύουν και σφίγγουν το σεντόνι σε κάθε σου άγγιγμα.

Βγες απ τους φανταστικούς σου κόσμους.. 

Πυροβόλησε τους γύρω σου με Αλήθεια.. κι όποιος αντέξει. 

Ένα κίτρινο αυτοκολλητάκι είναι ό,τι έχω από σένα.. για τα υπόλοιπα "έχει το σώμα μνήμη", μια μέρα ίσως θυμηθεί..

Υπεξαίρεση

Πώς να σου πω ότι όλα άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες;

Πώς να σου πω ότι μετράω τις μέρες, σε λίγο πια τις ώρες;

Κι εσύ φυγή.. κι εσύ ταξίδι.. κι εσύ αποχαιρετισμός..

Κι η επιστροφή; τι γίνεται μ' αυτήν;

Θα σου πω εγώ! Κάθε βράδυ την ψιθυρίζω πριν κοιμηθώ με την ελπίδα να μην ξεχάσει ότι την περιμένω..

Όπως θα φεύγεις, άσε μου τα κλειδιά στον πάγκο. 

Αν καταφέρω να πάρω κάτι απο εδώ μεσα-από μέσα σου, να μου το χρεώσουν ως υπεξαίρεση. 

..now it's history..

         

Εσωτερικός σπαραγμός.. το σώμα θυμάται. . Ακόμη κι αν δεν ξανααγγιχτεί, 10 χρόνια μετά, θυμάται.. κάθε χαμήλωμα ματιών, κάθε σφίξιμο χειλιών.. η αμηχανία σε όλο της το εύρος. . Μέχρι και τα άδεια καθισματα του θεάτρου κοιτούσαν αποσβολωμένα, βουβά, ανήμπορα.. στέκονταν όρθια, σχεδόν προσοχή, μπροστά στο χαμένο μεγαλείο.. και σίγουρα γελούσαν.. τα Όρθια Καθίσματα.. το αυτοαναιρούμενο Εγώ μου.. σημείωσες κάπου έναν αριθμό.. σημείωνα για χρόνια τα πάντα. . Οι σημειώσεις, ή -καλύτερα- τα σημειωμένα, δεν συναντούν πότε καμιά ύλη πέρα από το χαρτί και το μελάνι.. όλα ίδια.. όλα εκτός από σένα που ήσουν απλώς Όμοιος με τότε.. μοιάζεις, δεν είσαι.. κι ούτε τελικά θα καταλάβω αν ήσουν και ποτέ..
Δέκα χρόνια μετά στάθηκα μπροστά σου χαμογελαστή. Μόνιμη Κάτοικος Θεσσαλονίκης. Μου είπες να προσέχω, αυτό μόνο.. κι εγώ σε πρόσεξα