εμαθα να υποκρινομαι οργασμους.
μεχρι και τα ποδια μου δασκαλεψα να τρεμουν στο σαλεμα καθε προθυμου φαλλου.
δεν ευχαριστηθηκα τιποτα και δε φταιει κανεις τους.
απο μικρη το ειχα το ανικανοποιητο.
καποτε με τις συλλογες απο αυτοκολλητα, τωρα με τον ερωτα.
παριστανα την ευτυχισμενη καθε φορα που θα τυχαινε να πλαγιασω στο πλευρο καποιου.
μου αρκουσε παντοτε να βλεπω την ευχαριστηση στα ματια τους και δεκαρα δεν εδινα για μενα.
δεν παραδινομουν ποτε.
δεν αφηνομουν οπότε θα ηταν παραλογο να περιμενω το οτιδηποτε.
μια ζωη ερωτευμενη με τους εγκεφαλους τους.
απο σωμα τιποτα.
αγαπουσα αυτον τον ερωτα που μου πιπιλουσε το μυαλο.
εγκεφαλικους οργασμους εχω να θυμαμαι αμετρητους και οι περισσοτεροι απο αυτους φορωντας ρουχα.
το σωμα κοιμοταν.
κοιμαται και δε θα ξυπνησει, το ξερω
δε με πειραζει.
στεναχωριεμαι βεβαια που το καταλαβαινει.
που αυτον δεν μπορω να τον ξεγελασω.
αν μ' αγαπαει, θα μεινει..
