την τυχη μου μεσα..

Τριτη 18.12.07, Ραδιοφωνο, Διεση 101,3, ωρα 16:56 : «Τα βορεια προαστεια της Αττικης υποδεχονται το νέο Jumbo στον κομβο ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗΣ (….) Αγιε Βασιλη, φετος πρωτη σταση Jumbo Bαρυμπομπης ».. Τετάρτη 19.12.07 , Φιλοσοφική σχολή Αθηνων, ωρα 11:30, γραμματεία σχολης: «Κ. Γιαννικοπουλου για πληροφοριες σχετικα με την εργασια του Κυριου Πελεγρινη στο γραφειο του, το 503..».. Πεμπτη 20.12.07 Starbucks Kηφισιάς, ωρα 21:34 : «Μαριζακι τι λες για διακοπες τοθ χρονου το καλοκαιρι? Το ψηνεις να παμε πουθενα μαζι?» «Αμεεεε, παμε στο χωριο μου, ΙΘΑΚΗ for ever!!!! Θα σε παω σε φοβερα μερη, ζουσα εκει 15 χρονια..».. Ναι, ναι, ξερω, οι μισοί από εσας θα τα αποκαλεσετε «πεπρωμενο» και οι αλλοι μισοι απλες συμπτωσεις.. Σε κάθε περιπτωση τα ζω.. Καθισμενη αναμεσα σε κατι χαρτια και μερικες φωτογραφιες, ξερεις, από αυτές που απεικονιζουν τη στιγμη και τιποτα παραπερα, προσπαθω να κρυψω το τετραδιο μου πισω από το βιβλιο της γλωσσολογιας.. Ναι, ξεκινησα να ‘διαβαζω’ για την εξεταστικη.. Δεν πρεπει λοιπον να σπαταλω το χρονο μου γραφοντας..Και ποιος ειπε ότι εγω ζω χωρις να γραφω? Όταν δεν εχω χρονο για γραψιμο δεν εχω χρονο για τιποτα.. Το θυμασαι κι εσυ? Σωπα! Υπαρχει εστω και ΕΝΑ πραγμα που θυμασαι από μενα? Εντυπωση μου κανει.. Νομιζα πως θα’ χεις ΞΕΧΑΣΕΙ τα παντα.. Είναι πολύ σκληρο να μαθαινεις να ζεις χωρις καποιους ανθρωπους. Η ζωη δεν είναι τυποποιημενη γνωση.. Γι αυτό και κάθε πραγμα που θα χρειαστει να ΜΑΘΕΙΣ αφηνει σημαδια.. Και τελικα αναρωτιεμαι, τοσο καιρο τωρα, υποχρεωθηκες από τις συνθηκες να μαθεις το οτιδηποτε ή μονο εγω ξαφνικα εγινα φωστηρας? Γελας ε? Ισως κι εγω να γελουσα στη θεση σου.. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ βλεπεις.. Τωρα ζωης ή θανατου, δεν ξερω.. Η ΣΙΓΟΥΡΙΑ παντως είναι αυτή που σου επιτρεπει να ειρωνευεσαι αυτά που γραφω..Α!Ξεχασα.. Και οσα εγραΨΑ..Ναι, σωστα, τα χεις κι αυτά.. Και ολη μου την ψυχη εχεις τωρα που το καλοσκεφτομαι.. Αλλα θα μου πεις πως κανω ετσι? Στο κατω κατω η ψυχη μου είναι, σιγα το σπουδαιο πραγμα.. Τωρα αξια εχει η εργασια του Πελεγρινη στο 503 και τα Jumbo στον κομβο Βαρυμπομπης.. Αλλαξε ο κοσμος.. Από τον ιουλιο.. Αλλαξε..Πολλα ειχαν σημασια και αξια τοτε για τα οποια ΔΕ δινεις δεκαρα τωρα.. Και όχι μονο δεκαρα, ουτε τη σκεψη σου δε μου δινεις πια που καποτε οσο και να με πονουσε ειχες τη θεληση να μου την προσφερεις.. Και ξερεις τι αγαπησα πιο πολύ σ’ εσενα?Που οσο ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ μπορουσες να μου πεις « σε σκεφτομουν συνεχεια σημερα», τοσο ειλικρινα μου ελεγες και «πιστευω ότι πρεπει να αραιωσουμε λιγο..». Να σου πω κατι? Καλα κανεις και μου λες «δεν μπορω να σου υποσχεθω κατι για μετα..». Πώς να μπορεσεις αλλωστε? Το «μετα» όταν φτασει θα εχει ηδη γινει ΤΩΡΑ κι εμεις παντα στο «τωρα» κολλαγαμε.. Γιατι από πριν καλα τα σχεδιαζαμε.. Λεγαμε «να βρεθουμε μια μερα να μιλησουμε επιτελους, να πουμε δυο κουβεντες..» κι όταν εφτανε «εκεινη η μερα» το μονο που ειχεσς να μου πεις ηταν ένα «ποσο μου ελειψες..» κι εγω το μονο που ειχα να κανω ηταν να σε παρω μια αγκαλια.. ΑΘΟΡΥΒΗ..Χωρις να μιλαω.. Με την ψευδαισθηση ότι τα ΛΟΓΙΑ μου ευθυνονται κάθε φορα που κατι χαλαει σ’ αυτή την ιστορια..Αυτο είναι το δικο μας «μετα»..Τιποτα παραπανω από ένα «τωρα» που θυμιζει το «τοτε».. Κι από «τοτε» άλλο τιποτα.. Ένα σωρο «τοτε» εχουμε.. ΤΟΤΕ που σε πρωτοειδα μεσα στον κοσμο, ΤΟΤΕ που ενώ σκεφτομουν πώς να ζητησω διακριτικα το κινητο σου,το εκανες εσυ, ΤΟΤΕ που γνωριστηκαμε, ΤΟΤΕ που περασα από το παρκο και ΤΟ παγκακι ελειπε, ΤΟΤΕ που βαλαμε το στοιχημα, ΤΟΤΕ που το ΕΧΑΣΕΣ, ΤΟΤΕ που «κρυβομασταν» από ολους, ΤΟΤΕ που εφευγες και ειπες «φευγω αλλα θα ξαναρθω» και ποτε δεν ηρθες.. Σου βγαζει λιγη πικρια ολο αυτό, ε? Όχι, δεν ειμαι θυμωμενη. Όπως θα’λ εγε και μια φιλη μου, απλα ΛΥΠΑΜΑΙ..Ουτε θυμωνω ουτε μετανωνω για κατι.. Λυπαμαι που δε σταθηκα ανταξια της αγαπης σου.. Που αν και κατεθεσα τον εαυτο μου, αυτός δεν ηταν αρκετος για να σε κρατησει.. Τι αποτυχημενη που νιωθω σαν ανθρωπος.. Καταφερνω να κερδισω κατι και αδυνατω να το συντηρησω.. Καλυτερα να μη σε κερδιζα ποτε.. Να μη σε ειχα ποτε εστω και για λιγο ΔΙΚΟ ΜΟΥ.. Καλυτερα να ειχες μεινει για μενα «αυτό που δεν μπορεσα να φτασω..».. Το «παιδι από το schoolwave..».. Και σε ΘΥΜΑΜΑΙ ακριβως πως ησουν όταν εκανα αυτή τη σκεψη εκεινο το απογευμα.. Μεσα σε τοσο κοσμο με το γλυκο σου ΧΑΜΟΓΕΛΟ και αυτά τα ΧΕΡΙΑ που καλυτερα να μη με ειχαν κρατησει ποτε, γιατι τωρα με φυλακισαν για ΠΑΝΤΑ..