Περί Ορίων

                 

Διάλυση από τα μέσα. Προδοσία από τις λίγες. Να σε συνθλίβουν λίγο-λίγο. Να νομίζεις ότι δεν πάει πιο κάτω, κι όμως να αρκεί ένα βλέμμα για να πειστείς ότι και στα πιο σκληρά πατώματα ανοίγουν τρύπες. Το "απ' έξω" είναι στυντριπτικό. Δεν υπάρχει εξήγηση. Τοίχοι παντού. Διέξοδος καμία. Μόνο απαξιώσεις και εκμηδενισμοί. Μαζεμένες φωνές που συνθέτουν την εσωτερική παραφωνία. Οι συμμετέχοντες προσκεκλημένοι ή -ακόμα χειρότερα- πελάτες. Κόβουν εισιτήριο. Σπόνσορες κοινών κρεβατιών. Τζογαδόροι των ομοίων τους. Στοιχήματα της δεκάρας σε πλάτες των ψυχών. Ποιος θα προλάβει να κατασπαράξει τον άλλο πρώτος. Όχι ποιος θα βγει αλώβητος, αλλά ποιος θα πληγώσει παραπάνω. Παρατηρητής σε όλα. Τόσο ήθελα να είμαι μέρος και τόσο με έκαναν να σιχαθώ. Αηδίασα με τα πάντα. Γλίτσα και φτήνια. Ταλέντα βρώμικα. Δυσωδία. Καλύτερα να μην είχα αισθήσεις.

Εκτός από τα σημερινά 4 ευρώ, από μένα δε θα ξαναπάρεις τίποτα. Κι αυτό είναι η σημαντικότερη νίκη μου. 

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΝΕΚΡΗ ΠΟΛΗ

 Ανάκατα συναισθήματα. Προδοσίας, πίστης, ελπίδας, απαισιοδοξίας, ρεαλισμού και κατάρρευσής του. Ξέρω ότι το αξίζω αλλά ξέρω και ότι μάλλον δε θα το έχω. Όνειρα που χτίζονταν σιωπηλά τόσα χρόνια. Με φόβους να φυτρώνουν ανάμεσα και ανασφάλειες να ανθίζουν. Και ξαφνικά έπεσε χειμώνας και όλα τους ήταν φυλλοβόλα και έμειναν μόνο τα όνειρα που πια έχουν φτάσει πολύ ψηλά. Κανένα εμπόδιο. Η απόλυτη σιγουριά. Τώρα είναι η ώρα. Βήματα καθόλου διστακτικά. Με βεβαιότητα σχεδόν υπερεκτίμησης, σχεδόν πολυετούς εμπειρίας.

 Στημένη στον τοίχο από πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Που γύρω μου κανείς δεν καταλαβαίνει κι όμως συμβαίνουν.  Σε λίγες ημέρες οι απαντήσεις θα δοθούν απ’ τους ειδήμονες. Κανένας λόγος δε θα μου πέφτει. Θέλω όσο τίποτ’ άλλο να συμπεριληφθώ σ’ αυτή την αναδυόμενη ελπίδα. Θέλω όσο τίποτ’ άλλο να «κουβαλήσω» στην πλάτη μου, όσα τα τελευταία χρόνια ψιθυρίζονται στις συναντήσεις μου με τη Βεατρίκη. Όσα ψιθυρίζονται από τον αέρα στο αυτί μου λίγο πριν κοιμηθώ. Όσα ακόμα ψιθυρίζονται μέσα μου ενώ δε θα έπρεπε. Δεν ξορκίζονται αλλιώς. Τη χρειάζομαι αυτή την ευκαιρία. Είναι θέμα προσωπικών ορίων και της κατάργησής  τους.

 Κυριακή, νεκρή πόλη. Δεν ακούγεται τίποτα. Πολλές φορές το τίποτα καλύτερό απ’ αυτό που δεν μπορείς ν’ αντέξεις. 

Άτιτλο

Μη λες πως είσαι εγώ. Δεν είσαι. Και δεν είσαι γιατί πολύ απλά κι εγώ ακόμα γίνομαι. Γίνομαι αυτό που θέλουν οι άλλοι στην παρούσα φάση. Μια πτυχιούχος με πτυχίο από κωλόχαρτο. Κάτι πήγε λάθος. Οι ξένες γλώσσες που θέλω να μάθω δεν πιστοποιούνται. Δεν το κατάλαβαν αυτό. Οι γλώσσες που με ενδιαφέρουν δεν έχουν λεξικά. Δεν έχουν συλλαβές. Θέλω να γίνω κάτι άλλο. Θέλω απλώς να σπαρταράω σε κάθε μου απόφαση. Μη λες πως είσαι εγώ. Εγώ για τον επόμενο ένα χρόνο τουλάχιστον δε θα είμαι. Θα γίνομαι συνέχεια. Θα γίνομαι με μόνο ουσιαστικό σκοπό να διαλυθώ και να ξαναγίνω όπως πραγματικά θέλω. Κανείς τελικά δεν είναι τόσο φιλελεύθερος όσο θέλει να δηλώνει. Κι έτσι κι εγώ δεν μπορώ να είμαι τόσο ελεύθερη όσο θέλω να δηλώνω

 στον εαυτό μου. 

Κατάρα

 Το χειρότερο πράγμα, την εξάλειψη της λήθης, μην την ευχηθείς ποτέ σε κανέναν. Ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Να θυμόμαστε να ξεχνάμε!
 Η ανάμνηση δεν κάνει διακρίσεις, κατασπαράζει το κάθε της θύμα αργά και βασανιστικά με την ίδια, αστείρευτη λαιμαργία. Μην ευχηθείς σε κανένα να θυμάται. Τον σκοτώνεις. Είδα κατά λάθος. Επίτηδες από λάθος. Θυμήθηκα για δυο λεπτά, καταδικάστηκα για άπειρα επόμενα. Ό, τι σε έφαγε μια φορά θα σε καταπίνει ώσπου να πεθάνεις. Κυλάς στον οισοφάγο του τέρατος παρακαλώντας για ένα σβήσιμο. Παρακαλώντας την "αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού σου" να μετατραπεί σε καταιγίδα πληροφοριών για να σκεπάσεις τα βέλη που, ποτισμένα με εικόνες, δε βαρέθηκαν ούτε λεπτό να σε διαπερνούν. 
 Δε θέλω πλέον. Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να συγκρατώ άλλο την αίσθηση που προκλήθηκε από τυχαίες συναναστροφές σκοτεινές, σχεδόν τρελές. Δε θέλω άλλο να ψάξω τον εαυτό μου. Δε θέλω ξανά να νιώσω ότι είμαι άλλη. Οι εμμονές αρκεί μια φορά να υπάρξουν για να εξασφαλίσουν τη διαιώνισή τους ακόμα κι όταν εμείς δε θα ζούμε. Φριχτό αλλά θα μείνουν και μετά από εμάς. Αν πατηθεί ο διακόπτης δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο τροφή. Για το τέρας.
 Οι φωνές άλλαξαν χροιά. Η μουσική άλλαξε ύφος. Τα χέρια κρατούν άλλα χέρια, όχι τα δικά μου. Το βλέμμα ίδιο, με άλλον αποδέκτη. Μια κινούμενη καταστροφή. Ένας όλεθρος συσπειρωμένος γύρω από τα σημάδια των κροτάφων. Δε θέλω πια. Παραισθήσεις, φωνές, αναμονή. Είναι πίσω. 
 Χρειάζομαι τη λήθη, τη χρειάζομαι τώρα. Όχι, όχι. Μη μου λέτε ότι δε γίνεται. Να γίνει!
 Δεν αντέχεται άλλη πτώση. Άλλη επιστροφή. Άλλη αφαίμαξη μυαλού. Άλλαξαν όλα. Ο δρόμος, οι σχέσεις, οι φίλοι, τα στέκια, οι αριθμοί των λεωφορείων που επιλέγω για να φτάσω εκεί που θέλω. 503 ΣΤΟΠ. Μουτζούρα! Λεωφόρος Λαυρίου οδικώς και αριστερά στο κυκλάκι. Όχι ευθεία. Ποτέ ξανά ευθεία. Ποτέ ξανά ούτε ένα βήμα προς τα πίσω. Άλλαξαν όλα και καλό θα ήταν ό, τι πεισματικά επανέρχεται, να χάσει το δρόμο.
 Άκουσέ με, θυμήσου, θυμήσου να ξεχνάς. Άρση της λήθης ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. 

ΚΚ

  

πόσο περίεργο είναι, κάθε φορά να περιμένω με τέτοια λαχτάρα να τον δω.. Τις τελευταίες 3 εβδομάδες τον είδα δυο φορές στον ύπνο μου. είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου. Άνθρωπος-σταθμός. Πατρική φιγούρα, ξέχειλη από αγάπη την οποία μάταια προσπαθεί να κρύψει πίσω από την τυπικότητα της θέσης του. Θέλει να φαίνεται "αυστηρός".. Απαθής και αποστασιοποιημένος.. Ξέρω όμως ότι μου έχει αδυναμία.. Τη διακρίνω με ευκολία στα μάτια του κάθε φορά που με κοιτάζουν -ακόμα και σ' αυτήν τη βιαστική συνάντηση του νοσοκομειακού διαδρόμου-, στον τόνο της φωνής του ακόμα κι όταν φτάνει στα αυτιά μου μέσα από την τηλεφωνική γραμμή.. Ζηλεύω την κόρη του. Ή μάλλον δεν ξέρω αν τη ζηλεύω.. Ίσως να τον βλέπει λιγότερο από μένα, ή και το ίδιο.. Σε κάθε περίπτωση είναι άδικο. Ζηλεύω όμως το γεγονός ότι είναι κόρη του.. Το γεγονός ότι είναι πατέρας της αυτός ο αστείρευτος άνθρωπος που σε κάθε διαπίστωση βελτίωσης ή και στασιμότητας σχεδόν απογειώνεται.. Πόσα μπορεί να σημαίνω γι' αυτόν? Φαίνεται πολλά, μπορεί και τίποτα.. Δεν ξέρω αν έχει σημασία το ποιος είναι στα μάτια μου και το ποιος είναι στην πραγματικότητα. Σημασία έχει που τα δυο αυτά μέσα μου ταυτίζονται και τον τοποθετούν στο υψηλότερο βάθρο.

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

                        

Κάποτε, κάπου είχες γράψει ότι από εμένα, την άγνωστη, έμαθες τι θα πει αγάπη. Σου 'χα γκρεμίσει, λέει, όλες τις θεωρίες περί πριγκίπων και άσπρων αλόγων..
 Πέντε χρόνια μετά, που πλέον όλα είναι αλλιώς και "κανονικά", είδα στα μάτια σου το ίδιο βούρκωμα. Σου 'λεγα πόσο ευτυχισμένη είμαι, το έβλεπες στο βλέμμα μου και τα μάτια σου γέμιζαν αυτά τα δάκρυα της εξιλέωσης. Είμαι πια καλά.. Λυτρώθηκες.. Δε μου χρωστάς καμία αποκατάσταση, καμία "επιστροφή ευτυχίας".
 Είναι περίεργο, κάποτε- θα 'λεγε κανείς ότι αναπνέαμε η μία από το οξυγόνο της άλλης. Ο θάνατός μου η ζωή σου και ποτέ το αντίστροφο. Και πέθανα, πέθαινα κάθε μέρα κι εσύ το μόνο που κατάφερνες να ζήσεις ήταν στιγμές ημίφωτος. Καμία σχέση με τις εκτυφλώσεις που ονειρευόσουν ξεκνώντας.
Μεγάλωσες.. Σχεδόν το πτυχίο σου θα πάρεις, μου μιλούσες για "5-6 φορές μόνο" κάπου μεταξύ Ολλανδίας και Μονακό κι εγώ σε θυμάμαι να ντρέπεσαι που σου έπιασαν το χέρι. 
 Ένιωσα περίεργα. Ένα σφίξιμο καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητό μου ως σήμα κατατεθέν του τότε.  Ήσουν παιδί, τώρα ακόμα πιο παιδί. Το ανεξίτηλο ρολόι σου δείχνει 3 η ώρα. Ακόμη κι όταν δε θα αναπνέεις πια, αυτό 3 θα δείχνει. Σαν και το δικό μου.
 Πρώτη φορά που δε γύρεψα το αστεράκι μου. Μάλλον επίτηδες. Το 'χαμε ανταλλάξει κι αυτό "κάποτε" σ' ένα σταυροδρόμι. Κι ένα φτερό σου -τώρα το θυμήθηκα- που το 'χω κλεισμένο σ' ένα φάκελο μ' ένα γράμμα σου.
 Ξέρω πως σπάνια σε βλέπω πια. Ίσως πολλά να 'χασαν το νόημά τους μέσα στο χρόνο. Σε κέρδισαν όσα ήταν πάντα ένα βήμα πίσω. Ήμουν όμως εκεί, εκεί που κανεις δε θα μπορέσει να βρεθεί ξανα. Στην αρχή σου.


 Ήσουν το αγγελάκι που ξέπεσε και τώρα στο χέρι σου λες και από λεπτό σε λεπτό θα σημάνει η ώρα των τελωνίων. Άλλαξαν πολλά