8/4/09 02:21 Τώρα καταφέρνω να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα προχθές. Με πήρε ο ύπνος μουλιασμένη στο κλάμα. Είναι φορές που αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση σου και μου τα έλεγαν αυτά. Θα ένιωθα ενοχές? Κι αμέσως μετά η ερώτηση σβήνει... Η απορία λύνεται από μόνη της: Δεν πρόκειται ποτέ να βρεθώ στη θέση σου.
Στο’ χω ξαναπεί.. Είσαι κάτι έξω από αυτόν τον κόσμο. Κάτι για το οποίο εμείς, οι υπόλοιποι, μια ιδέα έχουμε μόνο. Ό,τι αφήνεις να φαίνεται ξέρουμε. Ή ίσως και να αφήνεις περισσότερα μα να μη φτάνουν οι δικές μας αισθήσεις ως εκεί που γίνονται αντιληπτά.
Φαντάζομαι να μη σκέφτεσαι πως όλα αυτά στα λέω για να σε επαινέσω. Τον εαυτό μου προσπαθώ να απαλλάξω απ’ τις σκέψεις που με γεμίζουν κάθε φορά που σε ακούω. Ούτως ή άλλως δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό το σημείωμα κι ας υποσχέθηκα να στο στείλω. Η Μάρα λέει ότι παθαίνω τις εμμονές με τους ανθρώπους που αγγίζουν την ψυχή μου. Ίσως έχει δίκιο.. Ίσως.. Ίσως και να προτιμούσα να μη σε είχα ακούσει ποτέ. Με φοβίζεις ώρες ώρες γιατί χωρίς καλά καλά να το ξέρεις –πόσο μάλλον να το επιδιώκεις- προκαλείς εξορκισμό στα όνειρά μου. Εθίστηκα όμως. Πάντα έτσι μου συμβαίνει. Όλο λέω «ΤΕΛΟΣ» κι όλο αναζητώ την αρχή. Να γυρίσω πίσω. Να πατήσω το repeat στο CD player για να ακούσω άλλη μία φορά το «έχω άνθρωπο». Και τελικά ακόμα ένα βράδυ πέφτω για ύπνο λέγοντας στον εαυτό μου «κάποιοι άνθρωποι, όπως αυτή που ακούς, δεν είναι και εντελώς άνθρωποι. Έχουν κάπου κρυμμένο ένα ζευγάρι φτερά. Για εμάς, τους υπόλοιπους, υπάρχει και το έδαφος. Οφείλουμε να συμβιβαστούμε. Οφείλω να συμβιβαστω..
ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου