(8)

Αυτό το κόψιμο των ποδιών που παθαίνω όταν ακούω τη φωνή είναι πρωτόγνωρο.. Κάτι σαν αυτό που γράφει η Μαλβίνα μου.. σφίξιμο, ανατριχίλα.. έρωτας.. ερωτεύομαι τη φωνή όπως εκείνη ερωτευόταν τους άντρες της.. κάπως άρρωστα.. μια γλυκιά επιθυμία να χαίρομαι εκ νέου κάθε μικρό θάνατο που προκύπτει ακούγοντάς σε.. κάθε θάνατο που εξασφαλίζει την ανάσταση των κομματιών μου.. εκείνων που έθαψα ηθελημένα και εκείνων που απλά δεν άντεχα να κουβαλώ.. μόνο εσύ.. κανείς άλλος.. ένα θαμένο κλάμα που λες και σε υπακούει τυφλά και στο πρώτο σου κάλεσμα παλεύει να βγει.. κι εγώ, η πεισματάρα δεν το αφήνω.. Ντρέπομαι.. νιώθω απροστάτευτη που κάποιος έξω από μένα φέρνει δάκρυα στα μάτια μου χωρίς να με πληγώνει.. χωρίς να μου κάνει κακό.. τόσο καιρό να νομίζω ότι μαζεύω δυνάμεις και χτίζω αδιαπέραστο τείχος γύρω μου κι όλα να γκρεμίζονται.. κάνεις στην ψυχή μου ό, τι ο Χαριτόπουλος στη Μαλβίνα.. Αν έχεις διαβάσει το "ο άνεμος κουβάρι" θα καταλαβαίνεις τι λέω.. αν όχι, να σου αρκεί το γεγονός ότι πιο συγκλονιστικό για μένα δεν υπάρχει..


ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ