Αντί Εξόδου

πηγή φωτογραφίας: http://fc03.deviantart.net/fs71/i/2013/115/9/b/the_sky_is_falling_by_penator-d62y9jt.jpg

Σάββατο. 

 Μία εκ των ημερών που -έλεγες- θα είχαμε στη διάθεσή μας. Και θα ξεκινούσε ο κύκλος από το συν άπειρο γιατί ήταν λάθος και ανάποδη η αρχή -έλεγες- και προτίμησες να φέρεις το τέλος πριν της ώρας του. Κι - έλεγες- χάλασε το παραμύθι και ήρθε το τέλος του κόσμου. Πολύ πρόσφατα "χάλασε" αντίστοιχα και το παραμύθι μιας καλής μου φίλης. Κοίτα να δεις, όμως, που η προσγείωσή της στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο "καταστροφική'.. και Ήθελε να ζήσει την απομυθοποιημένη συνύπαρξη με τον άνθρωπό της και τα κατάφερε! Χωρίς ροζ σύννεφα, με περισσότερη ουσιαστική ουσία.

Ξέρεις τι λέω εγώ, που ακυρώνει όσα Έλεγες; -Δεν Ήθελες!

ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ

πηγή φωτογραφίας: http://ricoh-gr-diary.blogspot.gr/2010/10/street-lamp.html?m=1

 Είχε ελευθέρας ο Κώστας, όπως κάθε Τετάρτη. Καλός............Μακαρίτης κι αυτός. Παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε και δυστύχησε.. Μεγάλη παρέα. Σ' ένα Αll Day κάπου πίσω από το Hilton. Η πλήρης παραφωνία. Σε συμφωνία μόνο εσύ κι εγώ. Αποκομμένες από τα πάντα.. Αταίριαστες με τους πάντες. Και φύγαμε.. Ακόμη και σ' αυτό συμφωνήσαμε, με τα μάτια. Περπατήσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας. Δεξιά στη Μαρασλή κι αριστερά στην Καρνεάδου.. Με γέλια και στραβοπατήματα φτάσαμε Αναγνωστοπούλου και Ηρακλείτου.. Camper.. 12 η ώρα το βράδυ ψωνίζαμε παπούτσια για το καλοκαίρι.. Στα κλειστά μαγαζιά.. Αυτό είναι ευτυχία.. Φιλιά και σπρωξίματα και δαγκώματα και ξεκαρδίσματα στα πεζοδρόμια ή και στη μέση του δρόμου.. Να μας κοιτάζουν όλοι.. Πεζοί και αυτοκίνητα.. Λες και δεν έχουν ξαναδεί.. Οι πιο ευτυχισμένες γυναίκες που βρέθηκαν ποτέ στο Κολωνάκι, πήγαν βράδυ.. Δεν αγόρασαν τίποτα.. Δε φορούσαν ακριβά ρούχα ούτε είχαν πάει προηγουμένως στο κομμωτήριο.. Μόνο αυτά θυμάμαι από 'κείνη τη νύχτα.. Αυτά και τον ήχο των κλειδιών στην πόρτα του σπιτιού σου.. Και τη μυρωδιά της τελευταίας σου εκπνοής στην αγκαλιά μου.. Πριν βυθιστείς στον ύπνο..

Πέταξες..

Συμβαίνει καμιά φορά

Ποιος θα το περίμενε ότι θα έχανες τη μάχη;

Με τέτοιους στρατιώτες εξασκημένους. Με τέτοια ελκυστικά δολώματα. Με τέτοια ομορφιά και τόσο μυστήριο τριγύρω;

Ποιος το περίμενε; 

Ούτε καν εγώ

Πηνελόπη

            

Άμμος.. Ψάθα.. Πετσέτα.. Ήχος κύματος.. Σκοτάδι..
Έμεινα στην Αθήνα μόνη.. Χωρίς τους φίλους μου.. Χωρίς εσένα..
Και, άραγε, μπήκες ξανά στη ζωή μου ή έτσι νομίζω; 
Ξύπνησα από το κακό όνειρο ή μήπως τώρα μόλις κοιμήθηκα και βλέπω τ' ωραιότερο..;
Φοβάμαι..
Όσο δυνατή νιώθω απέναντι στους άλλους και τις γνώμες τους, τόσο τρομαγμένο στέκεται το μέσα μου μπροστά στα δυο κουτιά με τα παπούτσια που βρίσκονται πάνω στο κρεβάτι μου. 
Τι απ' όσα είπες, θα' χει αλλάξει όταν γυρίσεις; 
Ποιο προσωπείο μου πρέπει να φορέσω για να μείνεις; 
Τόση σιωπή συσσωρευμένη σε τόσο λίγες ημέρες; 
Ψάχνω να βρω πώς χωράει και το χάνω στο μέτρημα. 
Πώς να μοιράσω αόριστη απουσία ήχου σε απολύτως περιφραγμένα 24ωρα;
Κι αν εκεί που τελειώνει η περίφραξη αποφασίσεις να μην εμφανιστείς τελικά; 
Αν φτάσω στην άκρη ψιλαφώντας τα συρματοπλέγματα μέσα στα σκοτάδια και δεν είσαι εκεί να φιλήσεις τις ματωμένες μου παλάμες; 
Φοβάμαι..
Παρήγορο που, αν κοιτάς τον ουρανό τώρα, ίσως και να βλέπουμε το ίδιο τοπίο. 
Επιτρέπεται να ονειρεύομαι ότι θα πάμε εκδρομή; 
Αγαπάω.. Δε στο διευκρίνισα, αλλά αγαπάω..
Κι ενώ ξέρω ότι (θα 'πρεπε να) μου είναι αρκετό, η ξαφνική σου παρουσία, μου αλλάζει τα δεδομένα. 
Από τη μία ένα "Γιατί τώρα;" κι από την άλλη η βαθιά μου πίστη στο "πάντα θα είναι η ώρα".
Αιλουροειδείς ελιγμοί ανάμεσα στην αλήθεια και την απόκρυψή της.
Μην προδώσω.. Μην πληγώσω.. Μην απογοητεύσω..
Τον αγαπώ.. Και με τσακίζει που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, εσύ μπαίνεις πιο πάνω..
Μα πιο πολύ με τσακίζει που τρέμω μήπως κάνω λάθος. 
Είσαι ή δεν είσαι στη ζωή μου; 
Φοβάμαι..

στα Μέσα του καλοκαιριού- τα δικά μου Έξω

Βγαίνω για καφέ. Άβαφτη και αχτένιστη. Γενικώς αστόλιστη. Δε θα το έκανες ποτέ. 
Ίσως εκεί να εντοπίζεται και η διαφορά μας. Δε χρειάζομαι τίποτα για να νιώσω πραγματικά ευτυχής. Είχες πει πως τους ανθρώπους τους αξιολογείς βάσει των πραγμάτων που τους κάνουν να γελάνε.. 
Κι ήταν το Μαζί που μ' έκανε εμένα να γελάω.. Εκείνο το Εμείς που έστησες στον τοίχο και το πυροβόλησες αφήνοντάς σε, κατά το αριστερό ήμισυ του κρεβατιού σου, νεκρή.
Κι είμαι τώρα εγώ πιο ζωντανή από ποτέ και μπορώ να βγω μαζί σου για ποτό (ή και ποτά) και καφέ και τίποτα μέσα μου να μη σαλέψει.. 
Πόσο Κρίμα -κι ας την αχρηστεύεις τη λέξη..

Υ.Γ Θα χαιρόμουν αφάνταστα αν έπαιρνες μια γαμημένη πρωτοβουλία και δεν τ' άφηνες όλα στην τύχη.. Αυτή, την παρουσία της την απέδειξε..

Περι- βλήματα Παράνομων Οπλοκατόχων

                    

 12 παρά τέταρτο.. Πλατεία Συντάγματος.. ή μάλλον -πιο σωστά- ακριβώς πάνω από την Πλατεία Συντάγματος. Αφετηρία του Χ14. Του γνωστού Χ14 για το οποίο ένα μήνα πριν και κάτι ψιλά, έγραφα πάλι τέτοια ώρα.. ίσως και λίγο πιο αργά.. 
 Τελικά δεν κατάλαβες τίποτα. Δεν ερωτεύτηκες τίποτα από εμένα.. Παρά μόνο αυτό που είχες ανάγκη να δεις. Κι αυτό ακόμη, είναι δικό σου. Πάλι ένα κομμάτι του εαυτού σου αποτέλεσε θύμα του έρωτα.. οι Άλλοι τελικά δεν έχουν καμία μοίρα στη ζωή σου. Με έφτιαξες παραμυθένια.. σχεδόν πριγκίπισσα και μου έβαψες τα μαλλιά ολόξανθα και μόνη σου τα πέταξες κάτω από το παράθυρο και βάλθηκες να σκαρφαλώνεις για ν' ανεβείς να αντικρίσεις σαστισμένη τον ίδιο σου τον εαυτό, ντυμένο τις ανάγκες και τη δίψα σου για ψυχή και όχι σώμα. Κι ήταν τα πέπλα φτιαγμένα από το εύθραυστο υλικό που φτιάχνεται το σκληρό περίβλημα της καρδιάς σου. Δύσκαμπτο και απροσπέλαστο μα ταυτόχρονα τόσο επιρρεπές στις αλήθειες.. κι άφησες τον εαυτό σου να πιστεύει -και κατ' επέκταση έπειθες κι εμένα- ότι όλα σου τα Θέλω έβρισκαν αντίκρισμα πάνω μου.. Μα δεν ήμουν εγώ, αλλά το Εγώ σου που του ' δινες τη μορφή μου και το στόλιζες με τη νεότητά μου και τα ρούχα μου τα τόσο διαφορετικά από τα δικά σου μήπως και αυτοπαραπλανηθείς και καταφέρεις να παραδοθείς σε αγκαλιά άλλη από τη δική σου. Δεν ήταν αρκετό. Δε μ' έκανες συνειδητή συνένοχη και κατέληξα ένοχη που απλώς δεν έκρυψα ότι εγώ είμαι Εγώ και όχι Εσύ. Που λειτούργησα ως ο δικός μου εαυτός και όχι ως ο δικός σου που ερωτεύτηκες. Με κυνήγησαν ερινύες, αποπροσανατολισμένες κι εκείνες από σένα, και μου ' κλεψαν τον ύπνο γιατί δε στάθηκα αντάξια του εαυτού σου. Και πώς άλλωστε να το κάνω εν αγνοία μου? Δε μου έδωσες έγκαιρα το βάπτισμα ώστε να αποποιηθώ τη δική μου ταυτότητα και να υϊοθετήσω όσα κομμάτια σου ήθελες να συναντάς στα μάτια που κοιτάς λίγο πριν κοιμηθείς.
 Tώρα καταλαβαίνω το παράλογο της απορίας μου. Δε θα 'πρεπε να προβληματιστώ ούτε λεπτό αν είχα νωρίτερα αντιληφθεί ότι σ' εμένα δεν είδες παρά ένα βολικό καθρέφτη που σου 'δειχνε τα είδωλα των αναγκών σου. Απλώς, λόγω του δικού μου έρωτα που μ' έκανε ανθεκτική στα πάντα και μέχρι πλήρη υπαισθησία προκαλούσε στα επιδερμικά μου κύτταρα, δεν συνειδητοποίησα για πότε βρέθηκα περιτυλιγμένη με το καθρεφτικό υλικό και νόμιζα πως όλα σου τα χαμόγελα είχαν αποδέκτη εμένα την ίδια κι όχι ό,τι προβαλλόταν στην επιφάνειά μου. Δικό μου πρόβλημα, σαφώς. Να μάθω άλλη φορά να αντιστέκομαι στο γλοιώδες υλικό που μου απλώνουν πριν με στρώσουν με τους εαυτούς τους. 
 Μαθήματα προς γνώση και συμμόρφωση :)

Υ.Γ Σου μιλάω τώρα, πιο "ο εαυτός μου" από ποτέ. Με βλέπω σ' ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν γιατί κάτι είδαν που ξέρουν ότι είναι Άλλο από εκείνα και δεν το φοβούνται. Δε ζητούν επιβεβαίωση αλλά ταυτόχρονα μου την προσφέρουν κάνοντάς με περίφανη για τον εαυτό μου. Και -κυρίως- κάνοντάς με να νιώθω Αρκετή. Σπουδαίο πράγμα η επάρκεια. Αν κάποια στιγμή αγαπήσεις τον εαυτό σου Ουσιαστικά και όχι για τα Μάτια του Κόσμου. Αν σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από τις δήθεν Εμπιστοσύνες σ' εσένα (πράγμα που γίνεται Μόνο όταν δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλο και αφεθείς χωρίς τις δεύτερές σου σκέψεις που προηγούνται ακόμη και των πρώτων), και αν αποτινάξεις κάθε κέλυφος σαλιγκαριού από πάνω σου.. Και μείνεις για λίγο γυμνή.. Και αν αυτή σου η γύμνια καταλάβεις πόση διαφορά έχει από τη συστηματική γύμνια στην οποία δεν επιτρέπεις καμία διαφορά ανάλογα με αυτόν που έχεις απέναντί σου (πώς αλλιώς γίνεται να κάνεις έρωτα με τον ίδιο τρόπο ασχέτως του συντρόφου σου?).. Ίσως τότε να ανοίξει άλλος κόσμος μπροστά σου που τα χρόνια και οι εμπειρίες σου ακόμη δε σου έχουν φανερώσει. Το να εξασφαλίζεις σαρκική ευχαρίστηση στον εαυτό σου ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται δίπλα σου, δεν είναι προνόμιο. Ούτε δηλώνει κάποιου είδους Προσωπική Εξέλιξη. Δε σημαίνει ότι είσαι η ίδια με όλους. Σημαίνει ότι δεν είσαι Καμία με όλους. Οι άνθρωποι Γινόμαστε κάθε φορά μέσω της επαφής με τους άλλους. Και κάθε άγγιγμα και είναι και οφείλει να είναι διαφορετικό μιας και κάθε ζευγάρι χέρια έχει κουβαλήσει σακούλες με άλλες ιστορίες. Το να μην μπορείς να εντοπίσεις τις διαφορές στις γραμμές της παλάμης, το να βιώνεις κάθε σου οργασμό ομοίως με τους προηγούμενους....... συγγνώμη αλλά το βλέπω σαν τη χειρότερη κατάρα. Και να πω ότι δεν έχεις την ψυχή για κάτι παραπάνω......

Δερματολογικά Ελεγμένο

                    

Κι ενώ το φτωχό μου μυαλό προσπαθεί να καταλάβει πώς ακριβώς το Εγώ μου μπορεί να επηρεάσει την οπτική γωνία των λεχθέντων, όταν αυτά αντιστοιχούν για παράδειγμα σ' ένα "Υπόσχομαι", παράλληλα παρατηρώ την αγιοποίηση του πράγματος που κατηγορήθηκε ως ο χειρότερος εχθρός μας. 
 Ύστερα είναι και το άλλο, αυτό το ανεξίτηλο και το παντοτινό που το εξασφαλίζω από μόνη μου στον εαυτό μου και το καρπώνομαι σε όλο του το μεγαλείο. Σήμερα έγινες ύλη και σημαίνει ότι αυτομάτως απομυθοποιήθηκες.. Πλέον διατηρείς όλες τις ιδιότητες των απτών πραγμάτων. Τη φθορά, το χρώμα, τις διαστάσεις, ακόμα και την τοποθέτηση στο χώρο που για σένα αντιστοιχεί στο περίβλημα της καρδιάς. 
 Επέλεξα να με στολίσω με λόγια άλλων γιατί τα δικά μου, όπως σου είχα πει σε μια από τις πρώτες σου ερωτήσεις, θέλω να μείνουν στους δικούς μου και όχι σ' εμένα. Έχει διαφορά. Η παραγωγή κειμένων έχει περάσει σε στάδια πολύ υψηλά. Οι ρυθμοί έχουν γίνει σχεδόν εργοστασιακοί. Ωστόσο κάθε φορά κάτι άλλο μου προκύπτει και με άλλη πρόθεση ξεκινώ και αλλού καταλήγω. Χθες εντυπωσίασα! Πήγα σ' ένα φιλικό σπίτι και δεν αναφέρθηκες καθόλου, παρά μόνο ως απορία που δεν αναφέρθηκες. Εντυπωσίασα! Αλήθεια στο λέω! Και από χθες που το συνειδητοποίησα πέφτοντας στο κρεβάτι μου το ξημέρωμα, τόσο γεμάτη από θετική αύρα και θετικά συναισθήματα που προκάλεσα και μου ανακοινώθηκαν χωρίς δεύτερες σκέψεις -υπάρχουν κι αυτοί που δεν τις χρειάζονται μαζί μου-, ένιωσα να ελαφραίνω.. Να μπορώ τελικά εύκολα να μη σε σκέφτομαι και κυρίως, χωρίς να έχω σκεφτεί να μην το κάνω. 
 Νοσταλγώ το βλέμμα του εκείνο το Σάββατο βράδυ που επέστρεψε ξενερωμένος από την έξοδό του, νωρίτερα από συνήθως, και με είδε να κάθομαι στον καναπέ ξανά μετά από τόσες ημέρες. Μπορεί να είναι δικό σου απόκτημα και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να έχω καμία απαίτηση, ωστόσο τα χαμόγελά του τα πρωινά και οι παρακλήσεις του για "λίγο ακόμη", θα με συντροφεύουν πολύ γλυκά όσο θα μπορώ να θυμάμαι. Και τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά και του είπα ότι μου έλειψε και μπορεί να μην απάντησε με λέξεις αλλά στα μάτια του το είδα ότι χάρηκε κι εκείνος. Μ' έναν δικό μου τρόπο τον αγάπησα -κάτι που δεν πρόλαβα να νιώσω για σένα. Ίσως κάπου να τον συμπόνεσα κι όλας για την πραγματικότητά του, που την έζησα και την κουβαλάω σαν πολύτιμο μάθημα που θα ήθελα τη γνώση του να μην την είχα πάρει ποτέ. 
 Και τελικά, από σένα δε βγαίνω πλουσιότερη. Ήσουν μια επανάληψη, απλώς πιο ώριμη και πιο κεκαλυμμένη. Βεβαίως υπάρχουν κομμάτια μου (όπως αυτό στο περίβλημα της καρδιάς) που ακόμη κρατούν σα φυλαχτό τα ερωτηματικά και δεν υιοθετούν την τελεία (ούτε καν την άνω). Πώς άλλωστε να ποτιστεί όλο μου το σώμα και όλο το μυαλό με τη βεβαιότητα του λάθους? Πόσο έξω μπορεί να έπεσα? Δεν είναι θέμα ελπίδας που έχει μάθει να αποχωρεί τελευταία. Είναι θέμα λογικής, της δικής μου τουλάχιστον, που δεν μπορεί να δεχτεί την απόλυτη απόκλιση μεταξύ λεχθέντων και πραχθέντων ή παραλειφθέντων. 
 Καμία σύγκριση με κανένα μου παρελθόν ή μέλλον. Ήσουν η Άννα μου και κάποτε θα σε θυμάμαι κι εγώ σαν "κάτι που έχω ζήσει". Ήμουν, μάλλον, η Adele σου. Αυτό το κλαψιάρικο θηλυκό που βλέποντας την ταινία κατηγορούσες με κάθε ευκαιρία, λες και με προετοίμαζες για τη δική μας καταιγίδα. Ήξερα ότι θα φταίω. Ήξερα ότι και να φταις, θα φταίω εγώ. "Έτσι κάνεις πάντα", "λειτουργεί".. Και όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε σειρά και κανείς πια δεν απορεί με τις ακραίες αντιδράσεις χιλιοτρακαρισμένων αυτοκινήτων και παραβιασμένων πορτών. Συγγνώμη που δεν προτίθεμαι να "θυσιαστώ" για να αποδείξω όσα απλά δε θες να αντιληφθείς. Όσα δεν έχεις καν τα αρχίδια να κοιτάξεις κατάματα, γιατί η αχίλλειος πτέρνα σου είναι τα δακρυσμένα μάτια και οι αλήθειες του άλλου που αναβλύζουν από αυτά. Στο κάτω κάτω δε θυμήθηκα να κάνω τα ακατόρθωτα όταν σ' ένιωσα να φεύγεις. Ήμουν Εκεί από το πρώτο λεπτό στο 100% και σου είχα πει ότι για μένα η μεγαλύτερη πάλη είναι να μπορείς κάθε μέρα να αποδεικνύεις στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου ότι αξίζεις αυτή τη θέση. Έβαζα τα δυνατά μου στην καθημερινότητά μας. Δε θα μπορέσεις ποτέ να με χρεώσεις για καλές μου πλευρές που θυμήθηκα να φανερώσω ετεροχρονισμένα. Όλα στο Παρόν μας τα είδες. Το οποίο εσύ επέλεξες μόνη σου να καταστήσεις Παρελθόν και εγώ, η μόνη χρονική βαθμίδα για την οποία έχω λόγο, είναι το Μέλλον. Κι άρχισα να το χτίζω σιγά σιγά, ξεκινώντας σήμερα από την επισφράγιση του διαζευκτικού "ή". Ανεξίτηλο, όλο δικό μου "ή".. Και η συνέχεια σε δεύτερο ενικό, έτσι για το πέρασμά σου από το μύθο στη φθαρτή ύλη. Ξεκίνησες να ξεθωριάζεις..

Παρερμηνεία

"Τον Θ. πρέπει να τον γνωρίσεις οπωσδήποτε"

"Την Μ. πρέπει να τη γνωρίσεις οπωσδήποτε"

"Εκεί πρέπει να πάμε οπωσδήποτε ένα τριήμερο"

"Κάπως έτσι ξεκινήσαμε Εμείς"

"Φυσικά και δεν είναι λόγος αυτός να τελειώσει μια σχέση"

"Εννοείται ότι το μεταξύ μας δεν ήταν ποτέ κάτι επιπόλαιο"

"Είσαι άνθρωπος που γεννάει όμορφα συναισθήματα"

"Στην πρώτη δυσκολία εγκαταλείπουν οι δειλοί"

"Δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι το πώς θα αντέξω αυτές τις 15 ημέρες τον Ιούλιο"

"Το Εμείς είναι σε ξεχωριστή, δική του θέση"

"Δεν έχει συμβεί κάτι που να μας αφορά και να μην έχεις ενημερωθεί γι' αυτό"

"Σου υπόσχομαι ότι αύριο το πρωί θα κάνουμε τη συζήτηση αυτή"

"Οι κύκλοι δεν κλείνουν ποτέ με μια απλή απομάκρυνση του ενός"

"Δηλαδή δε θα μου ξαναφτιάξεις τα νύχια..?"

"Μου 'λειψες.."

"Μη μου φεύγεις.."

"Δεν εξαφανιζόμουν ποτέ χωρίς να έχω γνωστοποιήσει τους λόγους"

Και όλα αυτά και άλλα τόσα που αγγίζουν το Αναρίθμητο, αν τα αντιστρέψεις, ίσως και να τα εννοείς.

"Ενεργός πριν από 2 ημέρες"

Ο εγκέφαλός μου, μέχρι πρότινος, θεωρούσα ότι δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για παρερμηνείες των ερεθισμάτων που δέχεται. Προφανώς η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι λανθασμένα τον εμπιστευόμουν, αφού -η χαζή- ήμουν και σίγουρη για την ευθεία γραμμή που ενώνει τα λόγια σου με την Αλήθεια. 

-Την ποια?

-Την Α-λήθεια. Προς στιγμήν παρέλειψα το πόσο γρήγορα ξεχνάς (ή και όχι, όταν απλά Δε Θες).

Το μόνο που θα με βασανίζει είναι το πώς σκατά πήραν δεύτερες ευκαιρίες και ξεχάστηκαν τα ανεπίτρεπτα σφάλματα κάποιων και εγώ πέρασα με τη μία στο εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς καν τη δυνατότητα εκπλήρωσης μιας τελευταίας επιθυμίας.

Και ο χειρότερος τη δικαιούται.

Αλλά μάλλον ο χείριστος την αφαιρεί.

Διακόπτες

31 του Μάη. Χθες σφραγίστηκε το δίμηνο. 30 του Απρίλη, στα γεννέθλια, ήμαστε μαζί. Άλλαξα σεντόνια σήμερα. Άλλαξα και σκεπτικό. Σχεδόν τελετουργικά τα κρατούσα στο κρεβάτι κοντά ένα μήνα τώρα κι εκείνα σχεδόν τελετουργικά άφηναν τη μυρωδιά σου να εξατμίζεται. Λίγο- λίγο.. Τόσο αργά που η διαφορά από μέρα σε μέρα ήταν ανεπαίσθητη. Και σήμερα επέστρεψα στο δωμάτιό μου και έπεσα με φόρα χώνοντας το πρόσωπό μου στο κουλουριασμένο πανωσέντονο να εγκλωβίσω κάτι ακόμη από σένα. Και δε βρήκα τίποτα. Ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά σου. Ούτε ένα μόριο εκπνοής σου πάνω στο μαξιλάρι.
Κι έκανα μπάνιο κάθε βράδυ πριν ξαπλώσω αλλά τα σεντόνια τα άφηνα ίδια και τη μεριά σου ανέγγιχτη. Δεν ήθελα να ξαπλώσει καμία φίλη μου δίπλα. Ξαφνικά με χαρακτήριζε μια άρνηση φιλοξενίας πρωτόγνωρη γιατί μόνο η σκέψη να αλλάξω τα σεντόνια, μου έμοιαζε φριχτή και τόσο μη διαχειρίσιμη, που έβρισκα μονίμως μια δικαιολογία για να πω «όχι». Κατέληξα να πέφτω καθαρή σε βρώμικα στρωσίδια και να ζηλεύω τη «βρωμιά» τους γιατί κάπου από κάτω υπήρχαν τ’ αποτυπώματα σου. Κάπου στη μαξιλαροθήκη είχαν απομείνει ίχνη του κραγιον σου. Ή της mascara εκείνης, που αγόρασες μαζί με το άρωμα και το eyeliner για 160 ευρώ και επιστρέφοντας από τα μαγαζιά με κοίταξες με βλέμμα ενοχικό.

Παρ’ όλ’ αυτά, θα προτιμούσα να είχαν πάρει άλλη τροπή τα πράγματα. Και δεν κάνω λόγο για τα φλέγοντα. Ασ’ τα αυτά. Αλλά να! Ας πούμε τα σεντόνια. Θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει –μετά από τόσες ημέρες- μια δυσάρεστη μυρωδιά. Κάτι απωθητικό. Ωστόσο, αρκέστηκαν στην εξοντωτική εκμηδένιση του αρώματός σου αφήνοντας το ύφασμα α π λ ώ ς άοσμο. Δε μυρίζει καν «αλλιώς».. Δε μυρίζει καν «όχι εσύ».. Δε μυρίζει καν «εγώ».. Α π λ ώ ς   δ ε   μ υ ρ ί ζ ε ι.

Κι εμφανίστηκαν  τυπωμένες στο βαμβακερό πανί που καλύπτει το στρώμα του ξύπνιου μου, όλες σου οι ασυνέπειες. Όλα τα κενά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Κάθε κουβέντα σου που με έκανε ευτυχισμένη και κάθε αντίθετη πράξη σου που την αναίρεσε. Και έπιασαν όλο το χώρο τα Παράλογα και δεν απέμεινε ούτε εκατοστό διαθέσιμο για δικαιολογίες. Είχε έρθει πλέον η ώρα. Άλλαξα, λοιπόν Σήμερα, σεντόνια. Άλλαξα και σκεπτικό.

Ταξίδευα..

 Σήμερα ακόμη μια φορά ένιωσα το τρύπημα στο σώμα. Τη βελόνα να εισχωρεί και να ρουφάει κόκκινα υγρά.. και η σύγκριση με τη δική σου αφαίμαξη είναι αναπόφευκτη.. κι εσύ τίποτα κόκκινο δε ρουφάς.. τίποτα καν απτό.. τίποτα υλικό με μόρια.. με άτομα ίσως.. δεν ξέρω τι έχω άλλο που να μπορείς να λεηλατήσεις.. πήρες το συναίσθημά μου.. μέρη της ψυχής μου.. φιλιά.. δάκρυα (από αυτά της απόλυτης ευτυχίας μέχρι τα άλλα, της φριχτής μετάνοιας).. χαμόγελα.. απελπισία.. θυμό.. στεναχώρια.. ελπίδα.. σχεδόν αγάπη.. δεν ξέρω τι άλλο.. κι όμως, μέρα με τη μέρα, κάτι βρίσκεις που έχει ξεμείνει καταχωνιασμένο στις γωνίες και το αρπάζεις κι αυτό, μην αφήνοντας το αντίτιμο στο ταμείο. Πετώντας μόνο που και που καμιά καραμέλα γεμιστή με σιρόπι κίτρινης φράουλας που σου περίσεψε στην τσάντα.. και μένω εγώ να πρέπει να απολογηθώ στο είδωλό μου του καθρέφτη, που μπορεί εσύ κι άλλοι τόσοι να θεωρείτε ότι δεν έχω αξιοπρέπεια ή πάσχω από έλλειμμα εγωισμού, ωστόσο κάποιος θα πρέπει να περάσει τις δοκιμασίες σου και να δείξει ότι όλα αυτά μπορεί να τα διαχειριστεί και να σταθεί κοντά σου χωρίς φόβο και τρομοκρατία για όσα είναι η ζωή σου. Για όσα είναι Εσύ.. 
 Σπρώχνε με στα άκρα.. θυμάσαι που είχαμε πει ότι τα ενδιάμεσα είναι τα ασήμαντα.. τα άκρα είναι τα ουσιώδη και επομένως και τα πιο δύσκολα. Κι αν είχες συνηθίσει με τέτοιες συμπεριφορές να διώχνεις τον κόσμο και να του δίνεις αριθμό στη λίστα των συνήθων υπόπτων, εγώ νουμεράκια έχω πάρει αρκετά σε ουρές αναμονής για να μου ρουφήξουν το αίμα ή το μυελό ή για να πάρω απαντήσεις σε εξετάσεις που έκανα κ επειδή έχω περάσει από πολλές με αριστείο ψυχραιμίας και αισιοδοξίας (για να σε δω να αντέχεις στον τομογράφο -ίδιος με τάφο- για 2μιση ώρες σερί) -με τις πανελλήνιες να αποτελούν την πιο απλή μορφή Εξέτασης που υπέστην ποτέ- αρνούμαι να με τεστάρουν άνθρωποι.. ειδικά όσοι το κάνουν από φόβο μήπως κρύβω κινδύνους που δεν έχουν αντιληφθεί.. γι αυτό και τη δική σου δοκιμασία που προσπαθείς να με πετάξεις έξω από το Εμείς χωρίς να μου το λες με λόγια, απλά με την απουσία σου.. δε θα σου τη διευκολύνω.. θα μείνω εδώ για να πειστείς ότι δε βρέθηκα στη ζωή σου χάρη σε κανέναν και για χάρη κανενός. Έτυχε να υπάρχει συνδετικός κρίκος τον οποίο εγώ αποσυνέδεσα από πάνω μου τη στιγμή εκείνη που σε είδα να πλησιάζεις στο σκαμπό το διπλανό μου και να "πολεμάς" μαζί μου ενάντια στους Τύπους της Ταβέρνας.. να παραδώσω τα όπλα ξέχασέ το.. κι αν πας με άλλον.. αν σου φιλήσει την πλάτη άλλο στόμα.. θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις ότι όπως με εμένα δεν μπορείς να πλαγιάσεις με κανέναν άλλο.. κι ακόμη κι αν στο σεξ δεν ήξερα, όχι πώς να σε ακουμπήσω αλλά ούτε καν πώς να σε κοιτάξω καλά - καλά, όλη μου η πρόθεση  ήταν κλεισμένη στον τρόπο που σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και που μ' έκανε να νιώθω δυνατή για τα πάντα.
Στο είχα πει και εκείνη την Τρίτη αφήνοντάς σε κάτω από το σπίτι: Τα Μπορώ

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα

(Ευ)πειθώς αναφέρεις.....

Και που συστηθηκες? Ή -μάλλον πιο σωστα- και που "στήθηκες"?
Ορθωσες εναν εαυτό "δουλεμενο", "κατασταλαγμενο" και τελικά... απαλλαγμένο από κάθε τι ανθρώπινο. Και κατά γενική ομολογία έχεις διδακτωρικο -απλως μη αναγνωρισιμο απο το κρατος των Ανθρώπων- στη σκηνοθεσία του μυαλού. Και μια ικανοτητα να σκηνοθετεις κ τους αλλους στα μετρα τα δικα σου. Τα κατα τα αλλα απολυτως αρμονικα μετρα σου που διατηρουν το αλφαδι στα ορατα και αν παει κανεις λιγο πιο μεσα μπορει να τα δει να συνθέτουν την πληρη αναρχια. Και κεντας προσεκτικα, ποντο-ποντο, την παρανοϊκή καθημερινοτητα και την ντυνεις με ολο αυτο το περιβλημα της πειρας και του αποσταγματος της, και κάθε περαστικός καταλήγει να ψάχνει στα παιχνιδια του δικου του μυαλου για το κακο στρατιωτακι που πυροβολει με το περιστροφο της αβεβαιοτητας και της ανασφαλειας. Οσο κι αν το αρνεισαι τα παθη θα τα γενας παντα και θα τα γενας χαρη στο διδακτωρικο που λεγαμε πριν.. χαρη σ αυτο και σε ολη σου την ευαισθησια που τοσο βαθια εχεις θαψει και τοσο την ταΐζεις με φοβους και της κουνας το δαχτυλο επιτακτικα να μη βγαλει ουτε το κεφαλι της στην επιφανεια.. κι ετσι δεν την αφηνεις να δει οτι υπαρχουν κ καποιοι, λιγοτερο Ατρωτοι απο σενα, λιγότερο "δουλεμενοι", με απλό πτυχίο ζωής -ή και χωρίς πτυχίο ακόμα- που όμως θα έκαναν τα ανθρωπινως δυνατά (μιας και τα υπερανθρωπα ειναι της δικης σου αρμοδιοτητας) για να ξαπλωνουν διπλα σου και να μπορουν να σου λενε την πρωτη Καλημερα στο πρωτο φως του Ηλιου.. και θα παρεις το χρησιμοτερο Πιστοποιητικο ολων αν ριξεις τη στάθμη στις αμυνες και στην αυτοπροστασια και αφεθεις για λιγο σ αυτη την Απλη Αγκαλιά του Άλλου..

Λογαριασμός

                                                               
 "Ό, τι σταυρώνεις το προσκυνάς..". Και το βλέμμα καρφί από την άλλη άκρη της αίθουσας. Με ξέρει. Πολύ καλά. Όσο καλά ήθελα να με μάθεις. Και δε μ' άφησες και σου θυμώνω. Ήρθε η ώρα να σου θυμώσω. Για όλα όσα δε μ' άφησες να γίνω δίπλα σου. Για τον καλύτερό μου εαυτό που δε μου επέτρεψες να ανακαλύψουμε μαζί.
 Και σε χρεώνω. Χρεώνω κι εμένα. Που μάλλον δεν προσπάθησα αρκετά. Που, εσύ θα 'λεγες, δε θέλησα αρκετά.
 Που τελικά αποδέιχτηκα "μικρή".
 Κι εκεί που φοβόσουν μήπως ο Δαίμονας δούλεψε σ' εμένα.. Μήπως χρειαστεί να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτό που σε ήθελε για μένα.. Τελικά εγώ έπρεπε να έχω φυλαχτεί από όλα του τα "κατηγορώ" που αντιστοιχούν στον 4ψήφιο αριθμό της ταυτότητάς μου, κάτω από την Ημερομηνία Γέννησης. 

Ο Κώδικός Των Αντοχών Θα Είναι Διαθέσιμος Στα Ράφια Μέχρι Εξαντλήσεων Των Αποθεμάτων

                      

πηγή εικόνας: http://chrisandkrista.org/2013/05/waiting-on-go/

Οι μουσικές του Κώστα. Οι συλλαβές και οι παρτιτούρες του. Χάδι στ' αυτιά και σφυριές ταυτόχρονα. Γνώριμα πρόσωπα. Ο Σπύρος, ο Βαγγέλης, η Γωγώ.. Ήχοι- πρόκες και μια αναμονή για το τραγούδι εκείνο που μου είπες ν' ακούσω αντί για 'σένα. Παραβλέποντας ότι το ζητούμενο ήταν το Μαζί μ' Εσένα.
 Κάθομαι στο πλάι του πάλκου. Διαγώνιά μου στέκεται περίφανο και τιποτένιο το τραπέζι Μας. Εκείνο που τις ματιές μας τις έκανε μια δέσμη φωτός ένα βράδυ Δευτέρας, για να δώσει το συν 1 στο 100 της τελειότητας. Κι ήμασταν η μία για την άλλη και όλοι οι τριγύρω ήταν μέρος του άψυχου σκηνικού.
 Διάχυτες σκέψεις αμυντικών τακτικών, ανακατεμένες με στρατηγικές επίθεσης για τα κεκτημένα που αποχωρούν οικειοθελώς, χωρίς να ρωτήσουν αν -πλέον- υπάρχω χώρια τους.
 Λες να ήξερα κάτι μαζεύοντας όλα μου τα πράγματα την τελευταία φορά που έφυγα από το σπίτι σου; Ζήτα μου να τα ξαναφέρω.. Πες μου ότι η απουσία της οδοντόβουρτσάς μου έχει στοιχίσει ανεπανόρθωτα στο ποτηράκι του νιπτήρα σου, ότι η πλευρά Σου-Μου στο κρεβάτι με πεθύμησε. Δε γίνεται τόσο απότομα να μπορείς να μη θες να με δεις. Φριχτά σενάρια γεννιούνται στο κεφάλι μου. Τέσσερις ημέρες χωρίς να ειδωθούμε και οι παράννοιές μου χτυπούν κόκκινο και σκέφτομαι μήπως πέρασε κανείς τα χέρια του πάνω από το σώμα σου και........ αν δε βρήκαν τα κομμάτια μου στους δρόμους, αν ξεφεύγω από κλέφτες κι αστυνόμους.. Ακροβασίες επικίνδυνες του συναισθήματος και του τέλους του. Μετά τι? Τις τελευταίες ημέρες γνωρίζω τη μεριά σου που βλέπουν όσοι θες να "πάρουν το μήνυμα". Το βλέπω ξεκάθαρα και το αρνούμαι. Επικαλείσαι την ανάγκη σου για κοινό χρόνο με τον μικρό και, αντ' αυτού, η μία μέρα σε βρίσκει να κοιμάσαι από νωρίς το απόγευμα και η επόμενη στο γραφείο ως αργά. Αρνείσαι ένα φευγαλαίο καφέ μεταξύ δουλειάς και σπιτιού λόγω έλειψης χρόνου και σ' ακούω στην άλλη άκρη του ακουστικού να γεύεσαι με ενθουσιασμό τα οινοπνευματώδη πειράματα κάποιων Φίλων σου. Γελώντας μ' εκείνον τον απίστευτο παλμό που μέχρι και η Δασκάλα Καρδιά θα ζήλευε.
 Από νωρίς είχα δει πώς φέρεσαι όταν θες κάτι, και από εξ' ίσου νωρίς μου γνωστοποιήθηκε η μέθοδος απομάκρυνσης των παρασίτων. Κι έτσι, όσο κι αν θέλω να δείξω το μέγιστο σεβασμό στους ρυθμούς της ζωής σου, αυτό που καλούμαι να αντιμετωπίσω είναι μια σειρά κατασκευασμένων προφάσεων που σ' έχω ακούσει να σερβίρεις σε επιχρυσωμένους δίσκους και πορσελάνινα φλυτζάνια, σε όλους αυτούς που κατά καιρούς διψάνε για μια σου σταγόνα.
  Η μεγαλύτερή μου ανάγκη είναι να αποδειχθεί όλο αυτό η πρώτη μας "κρίση". Κι αν αντιληφθώ ότι ο κύκλος συνεχίζει να διαγράφεται, θα φροντίσω να μη δώσω αφορμή για καμία επόμενη. Λείπεις πολύ ακόμη κι από την ατμόσφαιρα. Το άρωμα της ανάσας σου. Ακόμη και η υφή των χειλιών σου. Του άνω χείλους που φιλοξενεί αυτήν την κουκκίδίτσα που λάτρεψα από το πρώτο κι όλας φιλί μας. Τα 'χω ξεχάσει πώς φιλάνε. Την αίσθησή τους πάνω στα δικά μου. Κι υψώνεται η τεραστιοτέρα των αρνήσεων. Αυτή του ενδεχόμενου διαδόχου.
 Παίρνω απανωτά μηνύματα: Μετακόμιση τώρα.. Και μια διαταγή να διαλέξω με ποιον θα 'μια την πιο δύσκολη ώρα. Και θέλω να σε πάρω να σου πω ότι μια λιακάδα μου αξίζει αλλά δε γίνεται να μας απαρνηθώ τόσο γρήγορα. Και σήμερα που σου είπα ότι νιώθω πως αρχίζει να μη μου αξίζει η τόση σιωπή, το τόσο πάγωμα, προφανώς έκανα λάθος. Για να εμμένω σ' αυτά, κάτι πιστεύω ότι μου αναλογεί και το εισπράττω. Και περιμένω και θα περιμένω όσο χρειαστεί και χρειαστείς για να γίνει το καλύτερο, που εύχομαι όσο τίποτα να είναι η κοινή μας συνέχεια.
 Διάλειμμα στο πάλκο. Διάλειμμα στις σκέψεις μου. Διάλειμμα στα κοινά "μου λείπεις" μας. Θα καταφέρω να σου αποσπάσω ξανά ένα ποτέ?
 Αν ήσουν εδώ τώρα, θα κρυφογελούσαμε μαζί σχολιάζοντας τον επιτυχημένο συνδυασμό του φλοράλ πουκαμίσου με τη μαργαρίτα που κοσμεί το κεφάλι της μεγαλοκοπέλας που κάθεται μπροστά μου. Και τελικά, είναι εκείνη που σήμερα έχει το δικαίωμα να γελάει με την ψυχή της, μπροστά στη γελοία εικόνα μιας πιτσιρίκας που κοιτάζει χαζεμένη το υπερπέραν και το χέρι της μουτζουρώνει σαν αυτόματη μηχανή καταγραφής σκέψεων.
 Δώστε χαρά στους γύρω σας!

ΤΟ «ΚΛΙΤΣΙ-ΚΛΙΤΣΙ» ΤΗΣ ΜΠΑΝΑΝΑΣ

                            

 Έχεις γνωρίσει ποτέ τον  Άτρωτο άνθρωπο? Αυτόν που αγαπημένη του ασχολία είναι να συλλέγει άλλους? Αυτόν που κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί? Που καλύτερα να μη βρεθείς ποτέ στο δρόμο του γιατί δε θα ξέρεις πού έχεις μπλέξει? Εγώ τον γνώρισα. Και ξέρεις τι? Τον ενοχλεί το «κλίτσι-κλίτσι» που ακούγεται όταν μασάμε την μπανάνα. Επίσης, έχει αγωνίες όπως όλοι μας. Τρώει κανονικό φαγητό, πίνει σκέτο νερό από τη βρύση, πηγαίνει το σκύλο βόλτα στην πλατεία της γειτονιάς. Έχει άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, καπνίζει και κουρνιάζει στην αγκαλιά του Άλλου.

 Φυσικά δεν τον περίμενα έτσι. Είναι φορές που ακόμη αναρωτιέμαι μήπως έχει τέτοιες υπερφυσικές δυνάμεις ώστε να δημιουργεί την παράλληλη αλήθεια που βλέπω και τόσο μου αρέσει. Τόσο με παραπέμπει σε κάτι «σαν εμένα», που, όχι μόνο δεν είμαι Άτρωτη αλλά, μάλλον χρήζω και μορφώσεως πολλής και αντιγραφής συνηθειών των γύρω μου. Γνωρίζοντας τέτοιους ανθρώπους κατάλαβα τη δική μου ανεπάρκεια, την οποία ως τώρα μου επεσήμαιναν ανεπαρκέστεροι από εμένα μήπως και νιώσουν ελάχιστα καλύτερα, αγνωώντας ότι για να «νιώσεις καλύτερα», βασική προϋπόθεση, είναι να μπορείς να «Νιώθεις». Όχι να κοπιάρεις εγκεφαλικά τα «νιώθω» των υπολοίπων και να τα προσεταιρίζεσαι. Όσο κρατάς την ψυχή σου σε αδράνεια ξεγλυστρώντας ανώδυνα και με ευκολία πατώντας πάνω στις ψυχές των άλλων, τόσο ο ντενεκές αδειάζει και –όπως μου είπε ένας υπερήλικας συνεπιβάτης προχθές στο λεωροφείο- «ο ντενεκες όσο πιο άδειος είναι, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει».  Και η αλήθεια είναι ότι ο θόρυβος αυτός είναι προσβάσιμος καθημερινά. Απλώς δεν τον επιλέγω πια.

 Μιας και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τον Άτρωτο άνθρωπο, θέλω να πω ότι –προφανώς από λύπηση και οίκτο- δε σνόμπαρε τη συνδεδεμένη με απόλυτη απειρία ηλικία μου και με άφησε με τον παιδικό μου τρόπο να καταθέσω το «είναι» μου. Εκείνο ακριβώς το «είναι» που κατηγορήθηκε στο παρελθόν ως υπερεκτιμημένο χάρη στην ικανότητα διαχείρησης των λέξεων από μέρους μου. Κατηγορήθηκε ως λειψό, ανέραστο, μη συγκρίσιμο. Παραδόξως, το «είναι» αυτό, μεταμφιεζόμενο με τις σωστές καταλήξεις των επιθέτων, έφτασε να αποτελεί το «είναι» του κατηγορητή και μάλιστα χωρίς καμία ανάγκη να προλογηθεί ή να επεξηγηθεί.  Και κάπως έτσι, έφτασε το Άτρωτο να γίνεται παραλήπτης των δικών μου, μηδαμινών σκέψεων και συναισθημάτων. Οι μεσολαβητές  -ή αλλιώς μεσάζοντες- πάντα διέπονται από μια μετριότητα που τους καθιστά «ενδιάμεσους». Σίγουρα εγώ είμαι από τους τυχερούς Απλούς ανθρώπους που ένας μεσολαβητής επέλεξε να φέρει σε επαφή με το Άτρωτο. Οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη την οποία καταννοώ ότι δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω για τις επόμενες 100 ζωές. Τιμή τεράστια. Μόνο που, αντικειμενικά μιλώντας, το «Ευχαριστώ» δεν ανήκει στο μεσολαβητή, αλλά σε Εμένα που κατάφερα να ξεχωρίσω ανάμεσα σε τόσες άλλες Απλές και να επιλεγώ για αυτό το χρήσμα.

 Την προμήθειά του την πήρε και με το παραπάνω. Χόρτασε την εικόνα της αφομοίωσής μου από το Άτρωτο, της «συναλλαγής» μας και –έστω αποτυχημένα- έβαλε κι ένα χεράκι. Μέχρι εκεί όμως εκτείνονται τα καθήκοντα, τα δικαιώματα και –κυρίως- οι ικανότητες  των ενδιάμεσων. Κάτι σαν τις μεσαίες συχνότητες στη μουσική που αποτελούν απόχρωση και δε θα καταφέρουν ποτέ να εκτυφλώσουν σαν το λευκό ή να τυφλώσουν σαν το μαύρο. Τα άκρα ανήκουν στο χειριστή και το χειριζόμενο. Ό, τι παρεμβάλλεται είναι "της σειράς".  Έτσι απόλυτα αρμονικά και νομοτελειακά, κλείνει ο κύκλος. Η απόλυτη απειλή του Άτρωτου ανθρώπου δε με φοβίζει πια. Ξυπνάω πλάι της κάθε μέρα και πίνουμε μαζί τον καφέ μας. Είναι η λιγότερο απειλητική απειλή που έχω γνωρίσει. Κι αν ο συνδυασμός της ανεπάρκειάς μου με τον Άτρωτο άνθρωπο, έβγαλε κάτι καλό, αυτό είναι η αλήθεια ότι δεν Τρώμε ό,τι μας σερβίρουν.

Αλλά τι λέω? «Αλήθεια».. Άντε να καταλάβεις..

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ

(πηγή: http://hellenicrevenge.blogspot.com/2010_07_01_archive.html)

Σκεφτηκα να πω πως φευγω

μα θυμηθηκα οτι ο ρολος μου ηταν παντα το Δεδομενο

σκεφτηκα να κανω πως σ’ αφηνω

μα θυμηθηκα οτι η θεση μου ηταν παντα το Δεδομενο

Σκεφτηκα να μην απαντησω ξανα

Μα ειναι αντιθετο στο Δεδομενο

Σκεφτηκα να μην ενδωσω ξανα

Αλλα αυτο κι αν ειναι αντιθετο στο Δεδομενο

Μετρησα τις αντοχες να βρω

Ποσες χωραει το Δεδομενο

Κι απ΄οσες απαντησαν «εδω»

Ξεχώρισε η «Μένω»

Της επιστροφής.. (και της διαστροφής)

(πηγή: http://www.nathanrouse.org/tag/time-management-2/)

Το ατόφιο σου παράλογο. Η κρυσταλλοσύνη σου. Η δαφανότητά σου. Οι καθρέφτες σου, εν τέλει, στους οποίους βλέπω τον εαυτό μου. Αυθεντικό, πολυδιάστατο, πολύπλευρο και συγχρόνως ειλικρινή, διαστροφικό, όμορφο! Η άχρωμη και αδιάφορη ευθεία, που καθόλου δε με αφορά, και τα πολύγωνα σχήματα. Τα τρίγωνα για την ακρίβεια. Κι ας είμαι στο ισοσκελές η πιο ορθή γωνία. Κι ας είστε οι δυο οξείες. Γωνίες.. Σκέψεις.. Πραγματικότητες. Κι όλα αυτά θα καταργούνταν αν είχα γεννηθεί άλλη ημέρα και ώρα. Αν η βδομάδα προβλεπόταν ευοίωνη. Αν τα αστέρια σου ήταν τα ίδια αστέρια που βλέπω εγώ. Αυτά που αστράφτουν όταν εγώ τα προστάζω και όχι αυτοβούλως ή από κάποια δύναμη έξω από εμένα. Για σένα θα γεννιόμουν όποια μέρα σε βόλευε. Όποια, κάθε βδομάδα, ενδείκνυται για ουσιαστικές, αφαιμακτικές συζητήσεις και ίσως υγρά σεντόνια. Και θα γινόμουν η μάνα μου κι ο πατέρας μου την ώρα της σύλληψης. Και θα δημιουργούσα στιγμιαία στειρότητα. Θα καταργούσα την ένωση ή, μάλλον, θα την "ανέβαλλα" για μια άλλη, πιο "χρήσιμη" ημερομηνία. Κι αυτό, βάσει του προγράμματος, θα άλλαζε κάθε Κυριακή βράδυ ή όποτε, τέλος πάντων, βγαίνουν τα συμπεράσματα για τις επόμενες ημέρες. Πόσο λάθος ανακάλυψη ο χρόνος. 

Πόσο δυσ- εύρεση και όχι ευ-εύρεση?

Συναγερμός

Θελω να γραψω, δεν ξερω τι.. δεν ξερω απο που και δεν ξερω και για ποιον. Δεν εχει νοημα να επαναλαβω τα κλισε μου.. φαγητο, τζογος, σπαταλες.. ωρες ατελειωτες επιφανειακου διαβασματος, παντα με το ενα χερι βουτηγμενο στα μπισκοτα. Δημοσιευσεις που αφορουν αλλους.. παντα αλλους. 

Οι φιλοι μου, η φιλη μου μαλλον. Οπως κι αν ειμαι μονο το μεσα παρακολουθει. Διψαω, λεω να σηκωθω για νερο αλλα βαριεμαι. Γενικως βαριεμαι να κανω το οτιδηποτε. Τι εχω παθει? Τα φαρμακα τα παιρνω, την καθημερινοτητα μου υποτιθεται την εστρωσα (στα στρωματα τα διπλα των αλλων) και «ολα βαινουν καλως» .

Σημερα καθως διαβαζα μου καρφωθηκε η εμμονη του μηνα: «θελω να γινω δασκαλα σε σχολειο»! παλι αναθεωρησεις των παντων, παλι αλλαγη προτεραιοτητων, παλι ενα βημα πιο μακρια απο τον εαυτο μου. Νομιζω δεν υπαρχει ανθρωπος με περισσοτερα μη-όνειρα απο εμενα.

Ατελειωτα φιλια στη μυτουλα της μικρης μου. Το πιο ομορφο πλασμα και το πιο ανταποδοτικο. Εχει χαθει καθε ιχνος καλαισθητης γραφης.  Νομιζω πως, οταν και αν παρω το πτυχιο μου, θα παω να το τυπωσω σε καμια 100στη ρολα τουαλετας να τα εχω. Ο μονος τροπος να αξιοποιηθει.

Ο αντρας μου, ο κοσμος μου ολος. Ο αγγελος μου. Τα παντα μου, που ανοιγω το πρωι τα ματια, και τα εχω μπροστα μου. Ο μαστροχαλαστης των παντων και ο αρχιτεκτονας ο δικος μου! 30 χρονων σπουδαγμενος με μεταπτυχιακο και δουλεια, καμαρι της μαμας του και του πατερα του που φουσκωνει απο περιφανεια εκει ψηλα. Για μενα, το πιο παιδι που γνωρισα ποτε. Που χωνεται στην αγκαλια μου κι απο 1,94 γινεται μια σταλια για να χωρεσει ολοκληρος στα δυο μου χερια.

Δεν ξερω, δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν υπηρχε, αν δε συνεχισει να υπαρχει.