Λιγμός Part 2

(πηγή φωτογραφίας: http://img14.deviantart.net/8908/i/2013/256/8/0/counting_down_by_roxannewinterz-d6m655u.jpg)

Δε μου φτάνεις. Δε μου αρκείς έτσι. Στα διαλείμματά σου. Να γεμίζω τα κενά της δήθεν ευτυχίας σου.

Τι κάνεις εκεί; Μένετε μαζί; Την αλήθεια θέλω. Την αλήθεια σου. Μ΄αγαπάς; Κι αν ναι, γιατί μας το κάνεις αυτό;

Ζηλεύω! Το καταλαβαίνεις;

Θα άντεχες να είσαι μέσα στα παπούτσια μου; Αλλά σ’ αυτά, τα στενά μοκασίνια. Όχι στα άνετα αθλητικά μου.

Μέτρα τις τρύπες για τα κορδόνια! Μέτρα τις τρύπες στο συναίσθημα σου. Μέτρα τα μπαλώματα. Μέτρα τον καιρό μέχρι να μην μπορείς ν’ ανασαίνεις τίποτ’ άλλο εκτός από το δικό μου οξυγόνο.  Μέχρι η Ανάσα μου να γίνει Λιγμός σου.

Αλλάξαμε θέσεις και, λυπάμαι να το συνειδητοποιώ, με πονάς πιο πολύ απ’ όσο σε πόνεσα. Εμφανώς με καθιστάς «πρόθεση» που δε γίνεται ποτέ «πράξη». Και για σένα, η ουσιαστικότερη «διαφήμιση» ήταν πάντα ότι οι πράξεις μετράνε.

Και να σου πάλι τα μετρήματα. Αριθμοί. Προσθέσεις, αφαιρέσεις και «μοιράσματα». Σύνολο «πράξεων» που παρέμειναν απραξίες.

Λιγμός

                                                     

Πού ήσουν σήμερα..; ήθελα να μου κρατάς το χέρι.. Με κατάπιε για μιάμιση ώρα ξανά αυτός ο φριχτός τάφος της εξέτασης..

Και μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι ανά μια ώρα και οι τριγύρω παρακολουθούν λες και απλώς αλλάζουν βάρδιες οι Μελλοντικοί Ανήμποροι..

Έλειπες.. ανησύχησες δήθεν τάχα μου δυο μέρες πριν που είχες χρόνο.. μου είπες τρεις κουβέντες, μου έβαλες και χέρι που δεν είχα ακόμη ενημερώσει το γιατρό μου και εξαφανίστηκες..

Κι είχα ανάγκη σήμερα.. ανάγκη! Όχι από αυτές τις πλασματικές, π ρ α γ μ α τ ι κ ή α ν ά γ κ η.. ό,τι κι αν λες, όσα κι αν άθελά σου υπόσχεσαι, στην πράξη σήμερα δεν ήσουν εκεί.. το κρύο μου χέρι την ώρα της εξέτασης που έπρεπε να είμαι ακίνητη, το άπλωνα προσεκτικά που και που μήπως και κοιμισμένη σε ακουμπήσω..



Αν μπω ξανά στο νοσοκομείο να με πλακώσουν στις χημείες και θελήσεις τυχόν να έρθεις να με δεις, να το κάνεις ή την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα.. μετά θα έχω τα χάλια μου και δε θέλω.





Πού ήσουν σήμερα; είμαι σίγουρη ότι αν ήσουν δίπλα μου, η εξέταση θα έβγαινε καθαρή

αφαιμάξεις

                 

Θύμισέ μου να σου πω πόσο εξαρτημένη νιώθω.
Για πρώτη φορά, πιο πολύ απ' ό,τι από σένα, απ' το τηλέφωνο.
Από κάθε ελεημονούσα φίλη μου που θα κάνει το "χρέος" της και θα ξαγρυπνήσει με εμένα, για 'μένα.

Το 'χω στο πετσί μου να συλλέγω ξενιστές. ( Ξέρεις τι είναι ο ξενιστής; Είναι "Κάθε οργανισμός που φέρει ή περιέχει έναν άλλο οργανισμό, τον οποίο υποστηρίζει και τρέφει" ).
Ό,τι δε με άντεξε, δεν το αφήνω καν να πεθάνει πριν φύγω. Δεν αναπνέω από μένα.
Οι φίλες μου σου πήραν τη θέση. Μη φοβάσαι κανέναν άλλο. Οι φίλες μου, που εδώ και μέρες έχουν σταματήσει τις δικές τους ζωές για ν' ασχοληθούν με τη δική μου, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τους ρουφάω το αίμα. Ή χωρίς να τις νοιάζει.
Πόσο ζωτικής σημασίας μπορεί να είναι ένα τηλεφωνικό καλώδιο;
Κοιτάζω τα πάντα με δανεικά μάτια και τ' ακούω με δανεικά αυτιά. Καταπίνω μαγικά χάπια, ενώ τελικά με καταπίνουν αυτά.
Πώς τα έκανα έτσι; Πώς τα κάναμε έτσι; 
Ούτε ο ύπνος δε με λυτρώνει πια.
Ανοίγω τα μάτια μου και πριν προλάβω ν' αντικρύσω τον κόσμο, έχω ήδη αντικρύσει την οθόνη κι έχω εκπέμψει σήμα επείγοντος: "Ξύπνησα! Δώστε μου αέρα για να βγάλω κι αυτή τη μέρα!". Κι όποιος ακούσει.

Χθες μου "υποσχέθηκε" η γιατρός μια ηρεμία. Σήμερα θα πάω γεμάτη ελπίδα στο φαρμακείο να την "εκτελέσω" εκτελώντας τη νηφαλιότητά μου. Όλα έχουν ένα τίμημα.
Την επόμενη φορά θα της πω να μου δώσει και κάτι για το στομάχι. Για το μυαλό πια δεν αρκεί.

Θύμισέ μου να σου πω πόσο εξαρτημένη νιώθω.
Εγώ! Η -στα μάτια σου- ανέκαθεν αυτάρκης

Τα Λόγια που δε θες

Η αγκαλιά της ζητιανιάς..
Η προσπάθεια να χώσω το κεφάλι μου στο στέρνο σου χωρίς να προλάβεις να δεις την ικεσία στα μάτια μου. 
Ήσουν και θα είσαι ο παραλήπτης των πιο ουσιαστικών "θέλω" μου. Είτε αυτά κραυγάζουν μέσα από τηλεφωνικά καλώδια και μηνύματα, είτε σωπαίνουν εγκλωβισμένα στα βλέμματα.
Το -κατά τα άλλα δικαιολογημένο- παιχνίδι σου με τις αντοχές μου με φοβίζει. Φοβάμαι το ταμπλό που βρέθηκε μπροστά μου χωρίς οδηγίες, φοβάμαι τη ζαριά που ίσως με στείλει "ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ"..Εκείνη, την προηγούμενη φυλακή μου.. Την -κατά τα άλλα- γνωστή. Οικεία και,πια, απολύτως αποδεκτή έτσι όπως είναι. Με τα σκουριασμένα της κάγκελα, τους φαγωμένους σοβάδες, τη μυρωδιά της μούχλας και το μικρό φεγγίτη στο ταβάνι. Εκεί που, όμως, το ξηλωμένο στρώμα μυρίζει "το χιλιοπλυμμένο μου εγώ" και "τα λάθη μου". Αρώματα επιθυμητά την ώρα που πέφτω για ύπνο.
Εκεί που δε χρειάζονται συστάσεις, που μπαίνω πια χωρίς επίδειξη ταυτότητας γιατί "με ξέρουν". Με μεγάλωσαν.. Από τότε που ήμουν στις Ανηλίκων για "ανάρμοστη συμπεριφορά εφήβου". Εκεί που τα Σάπια Φρούτα κρίνουν τα εκ γενετής προβληματικά με αντικείμενο κατηγορίας τη Σαπίλα..
Κι όμως, εγώ εκεί νιώθω Σπίτι μου.. Δε φοβάμαι.. Πάντα η οροφή θα στάζει και πάντα θα κινδυνεύω από μια πνευμονία να με στείλει στον άλλο κόσμο. Αλλά ξέρω.. Από τι απειλούμαι.. Και σε τι τελικά επιλέγω να εκτεθώ μετά τη ζαριά στο δικό σου επιτραπέζιο που "παίξαμε" μια Παρασκευή βράδυ στο αυτοκίνητό σου μεταξύ καθισμάτων και οροφής. 
Γελούσα σαν παιδί.. Ένα "αγάπη μου" ξέφυγε σαν το κυνηγημένο από το στόμα μου και δεν πρόλαβα να το σκοτώσω πριν φτάσει στ' αυτιά σου..
Νιώθω λίγο σαν τη γκρινιάρα που παίζει Γκρινιάρη. Ένα παιχνίδι που αναιρεί τα ίδια του τα πιόνια. Ένα "1-1=0" για να το πω και στη γλώσσα σου.
Κι αύριο, που έχω ήδη αποφασίσει να μη σου δείξω τίποτα, θα κάνω αγώνα διαρκώς να μη συναντηθούν τα βλέμματά μας και καταλάβεις..
Να μην καταλάβεις αυτά που δε μετουσιώνονται σε λόγια και που μόνο σε πράξεις θα μπορούσαν να μετρηθούν, αλλά δεν τα άφησες. 
Και θ' αρχίσουν σιγά-σιγά κι αυτά να ζαρώνουν και να μουχλιάζουν και να μεταδίδουν τη μούχλα από κύτταρο σε κύτταρο, σαν τα φρούτα που έλεγα προηγουμένως, για να μου θυμίσουν ακόμη μια φόρα πόσο "εκεί" ανήκω.. Πόσο δεν είμαι αντάξια του δικού σου φρέσκου αέρα, της δικής σου καθαρότητας. Εγώ, το χαρτί που από μαύρο έγινε γκρίζο, με την ελπίδα εσύ να το χρωματίσεις. Κι ήταν η λευκότητα το δικό σου ζητούμενο, αλλά κι αυτό δεν το μπόρεσα..
Ίσως οι απάτητες παραδεισένιες σου εκτάσεις, να μην είναι για μένα.
Ίσως να μεγάλωσα με την αλυσίδα στο πόδι και δε θα μπορέσω να πετάξω ποτέ.....   

Το μόνο που χρεώνεσαι είναι τα Μαθήματα Πτήσης που μου παρέδωσες ενώ τελικά δεν πίστεψες ούτε λεπτό στα φτερά μου.

το μεγάλο Π

Οι τόσες νύχτες. Η δισυπόστατη υπόστασή μου σχεδόν ανυπόστατη.
Μετρήματα. Συνεχή μετρήματα.. Συνεχώς μετρήματα..
Πόσο βαραίνει το ένα μέσα μου.. Πόσο το άλλο..
Για πόσο θα περιμένω..; Σε πόσο θα ξέρω..; Στις πόσες λέξεις, οι υποσχέσεις καθίστανται ανέφικτες..; Από τα πόσα χρόνια και μετά θεωρούμαι αρκετά μεγάλη για να μετράω τα "πόσο"..;
Πόσο, τελικά, αντέχω..;
Μετρήματα που ξεκινούν απ' το συν άπειρο. 

Παλεύω, όμως, και με τα μη μετρήσιμά μου. Με τα "άκλειστα" που ίσως και να είναι ερμητικά κλεισμένα.

Πόσο, τελικά, κοστίζει ένα Οριστικό Αντίο;



[την πρώτη εκείνου του Μαϊου, σε θυμάμαι να οδηγώ και να κοιμάσαι στα πόδια μου]