Δερματολογικά Ελεγμένο

                    

Κι ενώ το φτωχό μου μυαλό προσπαθεί να καταλάβει πώς ακριβώς το Εγώ μου μπορεί να επηρεάσει την οπτική γωνία των λεχθέντων, όταν αυτά αντιστοιχούν για παράδειγμα σ' ένα "Υπόσχομαι", παράλληλα παρατηρώ την αγιοποίηση του πράγματος που κατηγορήθηκε ως ο χειρότερος εχθρός μας. 
 Ύστερα είναι και το άλλο, αυτό το ανεξίτηλο και το παντοτινό που το εξασφαλίζω από μόνη μου στον εαυτό μου και το καρπώνομαι σε όλο του το μεγαλείο. Σήμερα έγινες ύλη και σημαίνει ότι αυτομάτως απομυθοποιήθηκες.. Πλέον διατηρείς όλες τις ιδιότητες των απτών πραγμάτων. Τη φθορά, το χρώμα, τις διαστάσεις, ακόμα και την τοποθέτηση στο χώρο που για σένα αντιστοιχεί στο περίβλημα της καρδιάς. 
 Επέλεξα να με στολίσω με λόγια άλλων γιατί τα δικά μου, όπως σου είχα πει σε μια από τις πρώτες σου ερωτήσεις, θέλω να μείνουν στους δικούς μου και όχι σ' εμένα. Έχει διαφορά. Η παραγωγή κειμένων έχει περάσει σε στάδια πολύ υψηλά. Οι ρυθμοί έχουν γίνει σχεδόν εργοστασιακοί. Ωστόσο κάθε φορά κάτι άλλο μου προκύπτει και με άλλη πρόθεση ξεκινώ και αλλού καταλήγω. Χθες εντυπωσίασα! Πήγα σ' ένα φιλικό σπίτι και δεν αναφέρθηκες καθόλου, παρά μόνο ως απορία που δεν αναφέρθηκες. Εντυπωσίασα! Αλήθεια στο λέω! Και από χθες που το συνειδητοποίησα πέφτοντας στο κρεβάτι μου το ξημέρωμα, τόσο γεμάτη από θετική αύρα και θετικά συναισθήματα που προκάλεσα και μου ανακοινώθηκαν χωρίς δεύτερες σκέψεις -υπάρχουν κι αυτοί που δεν τις χρειάζονται μαζί μου-, ένιωσα να ελαφραίνω.. Να μπορώ τελικά εύκολα να μη σε σκέφτομαι και κυρίως, χωρίς να έχω σκεφτεί να μην το κάνω. 
 Νοσταλγώ το βλέμμα του εκείνο το Σάββατο βράδυ που επέστρεψε ξενερωμένος από την έξοδό του, νωρίτερα από συνήθως, και με είδε να κάθομαι στον καναπέ ξανά μετά από τόσες ημέρες. Μπορεί να είναι δικό σου απόκτημα και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να έχω καμία απαίτηση, ωστόσο τα χαμόγελά του τα πρωινά και οι παρακλήσεις του για "λίγο ακόμη", θα με συντροφεύουν πολύ γλυκά όσο θα μπορώ να θυμάμαι. Και τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά και του είπα ότι μου έλειψε και μπορεί να μην απάντησε με λέξεις αλλά στα μάτια του το είδα ότι χάρηκε κι εκείνος. Μ' έναν δικό μου τρόπο τον αγάπησα -κάτι που δεν πρόλαβα να νιώσω για σένα. Ίσως κάπου να τον συμπόνεσα κι όλας για την πραγματικότητά του, που την έζησα και την κουβαλάω σαν πολύτιμο μάθημα που θα ήθελα τη γνώση του να μην την είχα πάρει ποτέ. 
 Και τελικά, από σένα δε βγαίνω πλουσιότερη. Ήσουν μια επανάληψη, απλώς πιο ώριμη και πιο κεκαλυμμένη. Βεβαίως υπάρχουν κομμάτια μου (όπως αυτό στο περίβλημα της καρδιάς) που ακόμη κρατούν σα φυλαχτό τα ερωτηματικά και δεν υιοθετούν την τελεία (ούτε καν την άνω). Πώς άλλωστε να ποτιστεί όλο μου το σώμα και όλο το μυαλό με τη βεβαιότητα του λάθους? Πόσο έξω μπορεί να έπεσα? Δεν είναι θέμα ελπίδας που έχει μάθει να αποχωρεί τελευταία. Είναι θέμα λογικής, της δικής μου τουλάχιστον, που δεν μπορεί να δεχτεί την απόλυτη απόκλιση μεταξύ λεχθέντων και πραχθέντων ή παραλειφθέντων. 
 Καμία σύγκριση με κανένα μου παρελθόν ή μέλλον. Ήσουν η Άννα μου και κάποτε θα σε θυμάμαι κι εγώ σαν "κάτι που έχω ζήσει". Ήμουν, μάλλον, η Adele σου. Αυτό το κλαψιάρικο θηλυκό που βλέποντας την ταινία κατηγορούσες με κάθε ευκαιρία, λες και με προετοίμαζες για τη δική μας καταιγίδα. Ήξερα ότι θα φταίω. Ήξερα ότι και να φταις, θα φταίω εγώ. "Έτσι κάνεις πάντα", "λειτουργεί".. Και όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε σειρά και κανείς πια δεν απορεί με τις ακραίες αντιδράσεις χιλιοτρακαρισμένων αυτοκινήτων και παραβιασμένων πορτών. Συγγνώμη που δεν προτίθεμαι να "θυσιαστώ" για να αποδείξω όσα απλά δε θες να αντιληφθείς. Όσα δεν έχεις καν τα αρχίδια να κοιτάξεις κατάματα, γιατί η αχίλλειος πτέρνα σου είναι τα δακρυσμένα μάτια και οι αλήθειες του άλλου που αναβλύζουν από αυτά. Στο κάτω κάτω δε θυμήθηκα να κάνω τα ακατόρθωτα όταν σ' ένιωσα να φεύγεις. Ήμουν Εκεί από το πρώτο λεπτό στο 100% και σου είχα πει ότι για μένα η μεγαλύτερη πάλη είναι να μπορείς κάθε μέρα να αποδεικνύεις στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου ότι αξίζεις αυτή τη θέση. Έβαζα τα δυνατά μου στην καθημερινότητά μας. Δε θα μπορέσεις ποτέ να με χρεώσεις για καλές μου πλευρές που θυμήθηκα να φανερώσω ετεροχρονισμένα. Όλα στο Παρόν μας τα είδες. Το οποίο εσύ επέλεξες μόνη σου να καταστήσεις Παρελθόν και εγώ, η μόνη χρονική βαθμίδα για την οποία έχω λόγο, είναι το Μέλλον. Κι άρχισα να το χτίζω σιγά σιγά, ξεκινώντας σήμερα από την επισφράγιση του διαζευκτικού "ή". Ανεξίτηλο, όλο δικό μου "ή".. Και η συνέχεια σε δεύτερο ενικό, έτσι για το πέρασμά σου από το μύθο στη φθαρτή ύλη. Ξεκίνησες να ξεθωριάζεις..