Συναγερμός

Θελω να γραψω, δεν ξερω τι.. δεν ξερω απο που και δεν ξερω και για ποιον. Δεν εχει νοημα να επαναλαβω τα κλισε μου.. φαγητο, τζογος, σπαταλες.. ωρες ατελειωτες επιφανειακου διαβασματος, παντα με το ενα χερι βουτηγμενο στα μπισκοτα. Δημοσιευσεις που αφορουν αλλους.. παντα αλλους. 

Οι φιλοι μου, η φιλη μου μαλλον. Οπως κι αν ειμαι μονο το μεσα παρακολουθει. Διψαω, λεω να σηκωθω για νερο αλλα βαριεμαι. Γενικως βαριεμαι να κανω το οτιδηποτε. Τι εχω παθει? Τα φαρμακα τα παιρνω, την καθημερινοτητα μου υποτιθεται την εστρωσα (στα στρωματα τα διπλα των αλλων) και «ολα βαινουν καλως» .

Σημερα καθως διαβαζα μου καρφωθηκε η εμμονη του μηνα: «θελω να γινω δασκαλα σε σχολειο»! παλι αναθεωρησεις των παντων, παλι αλλαγη προτεραιοτητων, παλι ενα βημα πιο μακρια απο τον εαυτο μου. Νομιζω δεν υπαρχει ανθρωπος με περισσοτερα μη-όνειρα απο εμενα.

Ατελειωτα φιλια στη μυτουλα της μικρης μου. Το πιο ομορφο πλασμα και το πιο ανταποδοτικο. Εχει χαθει καθε ιχνος καλαισθητης γραφης.  Νομιζω πως, οταν και αν παρω το πτυχιο μου, θα παω να το τυπωσω σε καμια 100στη ρολα τουαλετας να τα εχω. Ο μονος τροπος να αξιοποιηθει.

Ο αντρας μου, ο κοσμος μου ολος. Ο αγγελος μου. Τα παντα μου, που ανοιγω το πρωι τα ματια, και τα εχω μπροστα μου. Ο μαστροχαλαστης των παντων και ο αρχιτεκτονας ο δικος μου! 30 χρονων σπουδαγμενος με μεταπτυχιακο και δουλεια, καμαρι της μαμας του και του πατερα του που φουσκωνει απο περιφανεια εκει ψηλα. Για μενα, το πιο παιδι που γνωρισα ποτε. Που χωνεται στην αγκαλια μου κι απο 1,94 γινεται μια σταλια για να χωρεσει ολοκληρος στα δυο μου χερια.

Δεν ξερω, δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν υπηρχε, αν δε συνεχισει να υπαρχει.