Πηνελόπη

            

Άμμος.. Ψάθα.. Πετσέτα.. Ήχος κύματος.. Σκοτάδι..
Έμεινα στην Αθήνα μόνη.. Χωρίς τους φίλους μου.. Χωρίς εσένα..
Και, άραγε, μπήκες ξανά στη ζωή μου ή έτσι νομίζω; 
Ξύπνησα από το κακό όνειρο ή μήπως τώρα μόλις κοιμήθηκα και βλέπω τ' ωραιότερο..;
Φοβάμαι..
Όσο δυνατή νιώθω απέναντι στους άλλους και τις γνώμες τους, τόσο τρομαγμένο στέκεται το μέσα μου μπροστά στα δυο κουτιά με τα παπούτσια που βρίσκονται πάνω στο κρεβάτι μου. 
Τι απ' όσα είπες, θα' χει αλλάξει όταν γυρίσεις; 
Ποιο προσωπείο μου πρέπει να φορέσω για να μείνεις; 
Τόση σιωπή συσσωρευμένη σε τόσο λίγες ημέρες; 
Ψάχνω να βρω πώς χωράει και το χάνω στο μέτρημα. 
Πώς να μοιράσω αόριστη απουσία ήχου σε απολύτως περιφραγμένα 24ωρα;
Κι αν εκεί που τελειώνει η περίφραξη αποφασίσεις να μην εμφανιστείς τελικά; 
Αν φτάσω στην άκρη ψιλαφώντας τα συρματοπλέγματα μέσα στα σκοτάδια και δεν είσαι εκεί να φιλήσεις τις ματωμένες μου παλάμες; 
Φοβάμαι..
Παρήγορο που, αν κοιτάς τον ουρανό τώρα, ίσως και να βλέπουμε το ίδιο τοπίο. 
Επιτρέπεται να ονειρεύομαι ότι θα πάμε εκδρομή; 
Αγαπάω.. Δε στο διευκρίνισα, αλλά αγαπάω..
Κι ενώ ξέρω ότι (θα 'πρεπε να) μου είναι αρκετό, η ξαφνική σου παρουσία, μου αλλάζει τα δεδομένα. 
Από τη μία ένα "Γιατί τώρα;" κι από την άλλη η βαθιά μου πίστη στο "πάντα θα είναι η ώρα".
Αιλουροειδείς ελιγμοί ανάμεσα στην αλήθεια και την απόκρυψή της.
Μην προδώσω.. Μην πληγώσω.. Μην απογοητεύσω..
Τον αγαπώ.. Και με τσακίζει που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, εσύ μπαίνεις πιο πάνω..
Μα πιο πολύ με τσακίζει που τρέμω μήπως κάνω λάθος. 
Είσαι ή δεν είσαι στη ζωή μου; 
Φοβάμαι..