Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Ταξίδευα..



 Σήμερα ακόμη μια φορά ένιωσα το τρύπημα στο σώμα. Τη βελόνα να εισχωρεί και να ρουφάει κόκκινα υγρά.. και η σύγκριση με τη δική σου αφαίμαξη είναι αναπόφευκτη.. κι εσύ τίποτα κόκκινο δε ρουφάς.. τίποτα καν απτό.. τίποτα υλικό με μόρια.. με άτομα ίσως.. δεν ξέρω τι έχω άλλο που να μπορείς να λεηλατήσεις.. πήρες το συναίσθημά μου.. μέρη της ψυχής μου.. φιλιά.. δάκρυα (από αυτά της απόλυτης ευτυχίας μέχρι τα άλλα, της φριχτής μετάνοιας).. χαμόγελα.. απελπισία.. θυμό.. στεναχώρια.. ελπίδα.. σχεδόν αγάπη.. δεν ξέρω τι άλλο.. κι όμως, μέρα με τη μέρα, κάτι βρίσκεις που έχει ξεμείνει καταχωνιασμένο στις γωνίες και το αρπάζεις κι αυτό, μην αφήνοντας το αντίτιμο στο ταμείο. Πετώντας μόνο που και που καμιά καραμέλα γεμιστή με σιρόπι κίτρινης φράουλας που σου περίσεψε στην τσάντα.. και μένω εγώ να πρέπει να απολογηθώ στο είδωλό μου του καθρέφτη, που μπορεί εσύ κι άλλοι τόσοι να θεωρείτε ότι δεν έχω αξιοπρέπεια ή πάσχω από έλλειμμα εγωισμού, ωστόσο κάποιος θα πρέπει να περάσει τις δοκιμασίες σου και να δείξει ότι όλα αυτά μπορεί να τα διαχειριστεί και να σταθεί κοντά σου χωρίς φόβο και τρομοκρατία για όσα είναι η ζωή σου. Για όσα είναι Εσύ.. 
 Σπρώχνε με στα άκρα.. θυμάσαι που είχαμε πει ότι τα ενδιάμεσα είναι τα ασήμαντα.. τα άκρα είναι τα ουσιώδη και επομένως και τα πιο δύσκολα. Κι αν είχες συνηθίσει με τέτοιες συμπεριφορές να διώχνεις τον κόσμο και να του δίνεις αριθμό στη λίστα των συνήθων υπόπτων, εγώ νουμεράκια έχω πάρει αρκετά σε ουρές αναμονής για να μου ρουφήξουν το αίμα ή το μυελό ή για να πάρω απαντήσεις σε εξετάσεις που έκανα κ επειδή έχω περάσει από πολλές με αριστείο ψυχραιμίας και αισιοδοξίας (για να σε δω να αντέχεις στον τομογράφο -ίδιος με τάφο- για 2μιση ώρες σερί) -με τις πανελλήνιες να αποτελούν την πιο απλή μορφή Εξέτασης που υπέστην ποτέ- αρνούμαι να με τεστάρουν άνθρωποι.. ειδικά όσοι το κάνουν από φόβο μήπως κρύβω κινδύνους που δεν έχουν αντιληφθεί.. γι αυτό και τη δική σου δοκιμασία που προσπαθείς να με πετάξεις έξω από το Εμείς χωρίς να μου το λες με λόγια, απλά με την απουσία σου.. δε θα σου τη διευκολύνω.. θα μείνω εδώ για να πειστείς ότι δε βρέθηκα στη ζωή σου χάρη σε κανέναν και για χάρη κανενός. Έτυχε να υπάρχει συνδετικός κρίκος τον οποίο εγώ αποσυνέδεσα από πάνω μου τη στιγμή εκείνη που σε είδα να πλησιάζεις στο σκαμπό το διπλανό μου και να "πολεμάς" μαζί μου ενάντια στους Τύπους της Ταβέρνας.. να παραδώσω τα όπλα ξέχασέ το.. κι αν πας με άλλον.. αν σου φιλήσει την πλάτη άλλο στόμα.. θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις ότι όπως με εμένα δεν μπορείς να πλαγιάσεις με κανέναν άλλο.. κι ακόμη κι αν στο σεξ δεν ήξερα, όχι πώς να σε ακουμπήσω αλλά ούτε καν πώς να σε κοιτάξω καλά - καλά, όλη μου η πρόθεση  ήταν κλεισμένη στον τρόπο που σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και που μ' έκανε να νιώθω δυνατή για τα πάντα.
Στο είχα πει και εκείνη την Τρίτη αφήνοντάς σε κάτω από το σπίτι: Τα Μπορώ




Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα


3 σχόλια:

Βίκυ Αναγνωστοπούλου είπε...

Χημικές ενώσεις στον εγκέφαλο μας, μόνο που τα πειράματα χρειάζονται απαραίτητα παραπάνω από έναν χημικό....καταπληκτικό το κείμενο σου το εχω διαβάσει πολλές φορές το τελευταίο διάστημα οπότε χρειάζεται για να επανέρχομαι...να σαι καλά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Σ ευχαριστω απεραντα..... ειναι τεραστια τιμη να γινονται τέτοια σχόλια στα κειμενα μου....
Αληθεια :)

Βίκυ Αναγνωστοπούλου είπε...

τιμή και μεγαλείο όταν γραπτοί οι φθόγγοι αγγίζουν τις χορδές στις ψυχές...:-)