Εγώ, αυτή η άλλη

Όλα όσα δε μας άφησες να γίνουμε, για τα οποία καμία σιγουριά δεν έχω πέραν της ανάμνησης από τις προσμονές στις οθόνες, θα προσπαθήσω να τα φτιάξω μόνη μου. Δεν ξέρω πώς.. Δεν ξέρω με τι υλικά.. 

Θα προσπαθήσω να φτιάξω έναν κόσμο από αβοκάντο. Ακόμα και σ' αυτό θα έδινες μια ευκαιρία που εγώ δεν κατάφερα να κερδίσω. Με το σπαθί μου.. 

Ποιο σπαθί; Ποια όπλα; Παιδί είμαι, μα αν σάλευες ακόμα μια νύχτα πλάι μου θα γινόμουν κομμάτι από σένα.. 

Χάνω τις λέξεις μου, τις σκέψεις μου.. Ξεκουρδίζομαι με μια ελπίδα που θυμίζει αράβικο κανονάκι ρυθμισμένο από τον ίδιο τον Πυθαγόρα. 

Σε τρόμαξα. Και δεν πρόλαβες να δεις τίποτα από το τέρας που είμαι. Τέρας ανικανότητας. 

Κάτι μέσα μου, δε με αφήνει να μας αφήσω.

Μια υποψία ότι εμμονικά επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου "δε θέλω να σε θέλω".. Όπως ακριβώς σε έπειθες για τα υφασμάτινα ροδάκινα από τότε που ήσουν παιδί. 

Και πόση δύναμη άραγε να σε γεμίζει αυτός ο φόβος που θα καταφέρεις, με ευκολία και χαμόγελο, να μοιραστείς μαζί μου ένα κομμάτι ύφασμα και δύο ανάσες ύπνου,  χωρίς να με αγγιξεις..; 

Όλοι νομίζουν.. κι εγώ νόμιζα.. μ' αυτά τα κάλπικα  νομίσματα που τα φυλάς και τα προσέχεις σαν τα μάτια σου, ώσπου φτάνει η ώρα της πληρωμής και το μηχάνημα στα βγάζει σκάρτα..

Είμαι ολόκληρη ένας θυμός. Ένας θυμός μ εμένα που αφέθηκα κι ένας θυμός μ εσένα που δεν το έκανες. 

Λέγε ό,τι θες. Τα λεκτικά σου σκάγια δε με πληγώνουν..  

Δεν καταλάβαινες. Δεν ήθελες. Ή ήθελες πιο πολύ από το κανονικό. Ένα "κανονικό" που έχει απόλυτο σχήμα, απόλυτη χωρητικότητα και απόλυτη μυρωδιά. Την αντίθετη ακριβώς από τη μυρωδιά του δέρματός μου πάνω στα παγωμένα σεντόνια μιας Πέμπτης ξημερώματα.. 

Θα με ξεπλύνω.. Θα με γδάρω με τις πιο σκληρές σου προτάσεις και μετά θα με αλείψω με λιωμένη αγκινάρα.. 

Αστείο και λίγο ειρωνικό.. είχες πει πως νιώθεις ότι αν ενωθούμε θα καταστραφεί ο κόσμος. Ίσως τελικά να είσαι ήρωας. Ίσως να είμαι η Θυσία του Ενός με σκοπό το ευρύτερο καλό. 

Εγώ πάλι, μάλλον την ήθελα πολύ αυτήν την καταστροφή.

Ξέρω,  σ ένα μήνα ούτε που θα θυμάσαι. Θα είμαι ένα "καλό κοριτσι" όπως τόσα άλλα "καλά κορίτσια" της σειράς.  

Ξεριζωμός.. Εσωτερική αναίρεση εαυτού. Τόσος λίγος καιρός και είχα προλάβει να νιώσω το σπίτι άδειο χωρίς εσένα..  Χωρίς καν να έχεις μπει σε αυτό. 

Κι έβγαλες τόσο ουσιαστικό και δίκαιο παράπονο όταν ξεστομιζες ότι δεν άκουσες αυτό το "μου λείπεις" όταν έπρεπε. 

Όλα μέσα μου σε περίμεναν. Όλα έξω μου με χαστούκιζαν για να επανέλθω στην πραγματικότητα. 

Τελικά δεν ήταν εφιάλτης η φυγή σου. Δε θα ξυπνήσω μέσα στον πανικό μ' εσένα δίπλα μου. 

Όνειρο ήταν αυτές οι δέκα ημέρες και νύχτες που ένιωσα να "ανήκω".. Όχι σ εσένα, σ' εμένα που υπήρξα γελαστή και ήρεμη..  

Που εισέπνεα τη φωνή σου από τα μηνύματα.. που έγινα υπεράνθρωπος και δε χρειαζόμουν παρά μόνο ελάχιστες ώρες ύπνου..  που έμαθα όλες τις λειτουργίες του πλυντηρίου.. Οδηγίες για το πώς να πλένεις τα καθαρά μετρώντας αντίστροφα το χρόνο. 

Μέχρι που το ρολόι μηδένισε. 

Πλέον, πρόσημο αρνητικό