Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

..now it's history..


         


Εσωτερικός σπαραγμός.. το σώμα θυμάται. . Ακόμη κι αν δεν ξανααγγιχτεί, 10 χρόνια μετά, θυμάται.. κάθε χαμήλωμα ματιών, κάθε σφίξιμο χειλιών.. η αμηχανία σε όλο της το εύρος. . Μέχρι και τα άδεια καθισματα του θεάτρου κοιτούσαν αποσβολωμένα, βουβά, ανήμπορα.. στέκονταν όρθια, σχεδόν προσοχή, μπροστά στο χαμένο μεγαλείο.. και σίγουρα γελούσαν.. τα Όρθια Καθίσματα.. το αυτοαναιρούμενο Εγώ μου.. σημείωσες κάπου έναν αριθμό.. σημείωνα για χρόνια τα πάντα. . Οι σημειώσεις, ή -καλύτερα- τα σημειωμένα, δεν συναντούν πότε καμιά ύλη πέρα από το χαρτί και το μελάνι.. όλα ίδια.. όλα εκτός από σένα που ήσουν απλώς Όμοιος με τότε.. μοιάζεις, δεν είσαι.. κι ούτε τελικά θα καταλάβω αν ήσουν και ποτέ..
Δέκα χρόνια μετά στάθηκα μπροστά σου χαμογελαστή. Μόνιμη Κάτοικος Θεσσαλονίκης. Μου είπες να προσέχω, αυτό μόνο.. κι εγώ σε πρόσεξα

Δεν υπάρχουν σχόλια: