Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ξοδέματα


           
             
Τελικά Κ τα 12 ευρώ ήταν πολλά. . Σπατάλη σκέτη Κ απόλυτη. . 
12 ευρώ για μια διανυκτέρευση.. συνήθως οι άνθρωποι πληρώνουν για να κοιμηθούν αγκαλιά, όταν πολλές φορές οι εξωτερικές συνθήκες δεν τους το επιτρέπουν. . Εσύ πλήρωσες 12 ολόκληρα ευρώ για να αυτοεξοριστείς στο χείλος του κρεβατιού. . Στο χείλος του γκρεμού. .
Και μέσα σε λίγες ώρες, πέρασε όλη μου η ζωή από τα όνειρα μου και παραμιλούσα μπας και καταλάβαινες ότι κι εγώ ακροβατώ απέναντι σου..
Σ' αγκαλιάζω και πρώτη φορά βάζω απαγορευτικό στο στόμα μου.. λεξο-ραφή.. η δική μου επανάκτηση της παρθενιάς. 
Κόντεψα να πω "θα μου λείψεις  α γ ά π η   μ ο υ"..
Ο δεξιοτέχνης φόβος-χειρουργός πέρασε τη βελόνα τη σωστή στιγμή από τα χείλη..
Συνήθως αισθάνομαι "παράδειγμα προς μίμηση" αν τύχει να εξφενδονίσω-σχεδόν να "φτυσω"- μια άσχημη αλήθεια μέσα στα μούτρα σου. Το καλύτερό μου βέβαια είναι να σου ακουμπάω στα κλειστά βλέφαρα, με ευλαβική απαλότητα, τις όμορφες αλήθειες. 
Απλώς ξέρω ότι το "καλό μου χαρτί", είναι εκείνες οι δύστροπες, άβολες, άκομψες προτάσεις που σε στήνουν στον τοίχο. 
Έχω νιώσει πολύ περήφανη για σένα τις τελευταίες ημέρες. Γιατί ξέρω πώς τα δικά μου "στοιχειώδη" είναι για σένα βουνά ολόκληρα. Κάτι σαν το Παλαμήδι στο Ναύπλιο, με τα 999 σκαλιά.. 
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο τέλος θα γίνω κι εγώ "θύμα" του ίδιου μου του εαυτού, όταν θα έρθει η ώρα εκείνη που, επανδρωμένος πια, θα πεις και σ' εμένα, κοιτώντας με στα μάτια και ταΐζοντάς με πίτσα και σοκολατένια γλυκά, ότι δε με θες.. Ότι ο κύκλος έκλεισε. Ακόμη κι αυτός ο αυστηρά "τετράγωνος" Κύκλος της Σύμβασης. 
Είναι μεγάλο το ρίσκο να  "δείχνεις το δρόμο".. Συνήθως γιατί μετά, σε ποδοπατούν τρέχοντας γεμάτοι σιγουριά.. 
Η σημερινή σου "άγρια καλημέρα", ήταν η επισφράγιση του πλαισίου μας.. Συνήθως οι άνθρωποι, μετά από "δύσκολα βράδια", θέλουν ν' αγκαλιάζονται και να αναπληρώνουν τον εφιάλτη με μπαλώματα τρυφερότητας.. Κανένα περιθώριο δεν άφησες. "Στην πυρά της ηδονής και κουβέντα" πρόσταξες με το βλέμμα σου και μόνο! Και υπάκουσα σαν σωστή Συμβασιούχος. Μου αρκεί που μ' ακούς. Που σου αποτελώ "μουσική" και όχι θόρυβο. 
Με το ζόρι κρατήθηκα να μην αφήσω "κατά λάθος" κάποιο απόλυτα απαραίτητο αντικείμενό μου εκεί. Πρόοδος και για μένα. Πριν από λίγα χρόνια θα "ξεχνούσα" την οδοντόβουρτσά μου! Όχι ό,τι κι ό,τι.. Το Απόλυτο Σύμβολο της Δέσμευσης. Κι ύστερα, περνώντας ο καιρός, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δε "δένονται" έτσι, με "ατυχηματικά αφήματα οδοντόβουρτσας".. Οι άνθρωποι δένονται και λύνονται και πνίγονται από τα ίδια τους τα χέρια.. Μόνο εσύ, κι ελάχιστοι ακόμη, έχετε αυτό το προνόμιο του Δήμιου με τα αόρατα όπλα. Δήμιος που σε κάνει να παρακαλάς να χάσεις την ελευθερία σου, να ικετεύεις να σε ακινητοποιήσει κοντά του. Σφαγή με γάντι από βελούδο που με ανατριχιάζει στο άκουσμα και μόνο. Αλλά ας μην γκρινιάζω. Άλλωστε το γάντι εγώ στο έκανα δώρο κι ας μην το πήρες χαμπάρι. 
Σφυρίζει το τρένο πάνω στις ράγες.. 
Ίσως κάποια αυτή τη στιγμή να χορεύει στο δωμάτιό σου.. Ίσως τα δάχτυλά σου να εκθειάζουν κάποιο άλλο δέρμα.. 
Ίσως και να με κάνεις περήφανη συζητώντας με τον εαυτό σου για το καλό που έχεις αρχίσει να σου κάνεις.. 


Θα προσπαθήσω να φτιάξω τα γυαλιά που σου έλεγα. Γυαλιά με τα δικά μου μάτια. Να σε βλέπουν όλοι όπως εγώ. Ένα μόνο σου ζητάω, μην κάνεις τα πάντα για να τους τυφλώσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: