Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Σελίδα από το ημερολόγιο μιας Ακραίας

       



Ποτό.. πολύ ποτό.. πολλοί.. πολλή..
Όπως πάντα, εγω πολλή.. 
Τόση που φτάνω και περισσευω, κυρίως περισσεύω.. 
Ελάχιστες ώρες ύπνου.. κάθε κίνηση δίπλα μου και ένα ξύπνημα! "Γιατί δεν κοιμάσαι?".  Και δύο δευτερόλεπτα ησυχιας πριν το "κοιμόμουν, τώρα ξυπνησα".. 
Ωστόσο η πραγματική απαντηση ήταν αυτή η σιωπή πριν από τις λέξεις. 
Πάλι καλά που τις έχω του χεριού μου κι αυτές και μπορώ ανά πάσα στιγμή να καλύψω τις σιωπηλές μου απαντήσεις. Καλύτερα δύο λέξεις με λεξικογραφημένη σημασία, παρά μια παύση με χίλιες εκδοχές. 
Πρώτο πρωινό φως. Μια ερώτηση που είχα ξεχάσει.. "Θες καφέ? "
Λίγο αργότερα άυλη μυρωδιά φρεσκοαλεσμένης καφεΐνης, ανακατεμένη με σιγανή αισθησιακή τζαζ.. Μια όμορφη φιγούρα κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι.. Το δέρμα μου κάτω από τα σκεπάσματα σχεδόν καίει.. κάποιος άναψε ένα σπίρτο κοντά στις γεμάτες αλκοόλ φλέβες μου.. πόσο εύκολο είναι να αρπάξεις φωτιά όταν όλο σου το "είναι" περιβάλλεται από εύφλεκτο υλικό..?
Ήχος νερού που τρέχει στο μπάνιο.. Ανεπαίσθητη μυρωδιά οδοντόκρεμας.. Ένα αντρικό T-shirt κολλημένο πάνω μου, ένα με το δέρμα μου.. Ξυπνητήρια να χτυπούν συνεχόμενα υπενθυμίζοντας την "κανονική ροή κάθε συνηθισμένης Δευτέρας".. Απ' έξω ακούγεται η λαϊκή.. Διαπιστώνεις: "Κάθε φέτος και πιο δίπλα μας".. 
Διαπιστώνω: "Κάθε μέρα και πιο δίπλα σου"..
Πιο "ουσιαστικά" δίπλα σου.. Χωρίς να χρειάζεται σώμα απαραιτήτως, μη μου τρομάζεις!
Γυμνά πόδια πάνω στα πλακάκια, γυμνή παλάμη πάνω στο φλιτζάνι του καφέ.. Έτσι, ξεδιάντροπα και "γυμνά" στάθηκα μπροστά σου απ' το πρώτο λεπτό. Είχες ακούσει ήδη τη φωνή μου να "σπάει" μέσα από ηχογραφημένα μηνύματα..Η απόλυτη απομυθοποίηση. Το γυμνό μου σώμα είναι ίσως ό, τι πιο ντυμένο έχεις δει από μένα. 
Ακόμα και τώρα, απεριποίητες λέξεις βάζω στη σειρά μήπως και "φυλακίσω" το κινηματογραφικό πλάνο του πρωινού ξυπνήματος. Κι άντε τώρα να σου εξηγήσω ότι ολ' αυτά για μένα είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. 
Άντε να σου εξηγήσω ότι όσο κι αν εσένα σε "φοβίζουν" αυτά που γράφω και λέω, θα θεωρούσα τεράστια παράλειψη να μην επισημάνω την τεράστια αξία που έχουν μέσα μου κάποια πράγματα τόσο "απλά" όσο η στιγμή που άνοιξα σήμερα τα μάτια μου.

Τόσο παράλογα "ακραία" είμαι.. Που τη βρίσκω και αισθάνομαι πληρότητα με μισή κούπα καφέ Κολομβίας, ένα ξεφόρτιστο κινητό, 5 νότες τζαζ, ένα κομμάτι χθεσινή μπουγάτσα και μια "απελπισμένη" διαπίστωση ότι δεν μπόρεσες να αντισταθείς..



Υ.γ Μέχρι και ο Bertolucci θα σε έκανε μονόπλανο αν σ' έβλεπε στο μπαλκόνι σήμερα.. Λίγος ήλιος πάνω στην πλάτη σου και πέταξα

Δεν υπάρχουν σχόλια: