Effort-Full

          
        

Κόμπος στο λαιμό, πνίξιμο.. Θηλιά σάρκινη, όπως αυτή που θες να σου ζητάω.. Βήματα αργά, σταθερά,μηχανικά.. Ρυθμισμένα απ' το μηχανισμό των αποχαιρετισμών.. Βραβείο ευρεσιτεχνίας μου αναλογεί.. 

Στους διαδρόμους των αεροδρομίων ανέκαθεν σκεφτόμουν ότι ενώ όλοι κάπου "πηγαίνουν", εγώ από κάπου φεύγω.. 
Δεν έχω καταλήξει στο αν τελικά ήταν ή όχι Μεγάλη Απόφαση.. Αν τελικά είναι Μεγάλη Απόσταση.. Στο μυαλό μου, μεγάλη είναι κάθε απόσταση που δεν μπορώ να κάνω με τα πόδια αν νιώσω εγκλωβισμένη.. Είναι ντροπή να το λέω όταν ξέρω πολύ καλά πόσους ανθρώπους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα..
Έλεγα για τη θηλιά λοιπόν.. Μισό βήμα πριν κοπεί η αναπνοή.. Διάλυση από μέσα λέγεται αυτό, διάλυση αντιστρόφως.
Σου έχω εξηγήσει για την τεράστια αγωνία που έχω να είμαι "η πιο" για τους άλλους.. Χαίρομαι γιατί μ' εσένα βρήκα κάτι που πιστοποιείται με Επίσημο, Κρατικό έγγραφο.. Είμαι νομίμως και ιατρικώς αποδεδειγμένα "η πιο αναπηρούλα". Ναι, ξέρω, μπορεί να ακούγεται "κάπως", αλλά γνωρίζεις όσο λίγοι πόσο έχω προσπαθήσει να το αναγάγω σε προσόν. Πού να το 'ξερα πως κάτι το οποίο μέχρι τώρα μου "αφαιρούσε", ξαφνικά θα με ανέβαζε στο βάθρο της αποκλειστικότητας-στο είδος μου φυσικά..
Πριν 3 βράδια αθροίζαμε τα ποσοστά της ανικανότητάς μας γελώντας, καθισμένοι σε τέσσερις ρόδες, στο σκοτεινό μπαλκόνι.. Ποτέ δε λάτρεψα περισσότερο τα φρένα.. Την ακινησία.. Αποτέλεσμα της πρόσθεσης 152%.. Πρωτοφανές πλεόνασμα.. Κάτι σαν αυτό το "παραπάνω" που είσαι στη ζωή μου..
Η θηλιά σφίγγει.. Ο πόνος ξεκινάει ν' αγγίζει τα όρια του δυσάρεστου.. Πρέπει να είναι η πρώτη σφαλιάρα στο μάγουλο της πρώτης μου απόφασης.
Και όπως ακριβώς έψαχνα την έγκριση στα μάτια σου συνέχεια εκείνο το βράδυ που ξεπέρασα τον εαυτό μου, ψάχνω τώρα έναν τρόπο να ακυρώσω την αίτηση. Λες και μου ενέκρινε η τράπεζα το δάνειο αλλά το φοβήθηκα.. Λες και θέλω να ξεράσω το τσάι που διάλεξα να πιω..
Σκέψεις και φόβος παντού.. Φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου και προσπαθώ να καταγράψω τα πλεονέκτήματά μου.. Ξαφνικά το κεφάλι μου είναι άδειο.. Κι όμως.. Σε είχα "αφύλαχτο".. Τα λόγια μου "τρυπάνε" το τείχος του "απόλυτου δίκιου" σου.. Το πραματζουλάκι δούλεψε.. ΔΟΎΛΕΨΕ.. και ήταν πιο καλά κι απ' το τελευταίο που θυμάσαι από "πριν".. Επίσης είμαι -νομίζω- ο αγαπημένος σου νυχτερινός επισκέπτης.. Και να μη θες να το πεις, φαίνεται! 
Όπως καταλαβαίνεις θρυμματίζω τις στιγμές μας και τις περνάω από το κόσκινο μήπως και μείνουν κάποιες μεγαλύτερες που να μη χωράνε να περάσουν ανάμεσα στις τρύπες της απώλειας..
Κάτσε και σκέψου -γαμώ το κέρατό μου- τι μου λείπει εκτός από τα πράσινα μάτια και το κωλοπτυχίο?!
Γίνομαι άδικη, το ξέρω.. Γιατί ποτέ δεν κρύφτηκες.. Απλώς "νόμιζα".. Όμως μην ανησυχείς, το παθαίνω πολύ συχνά..
Όλο μου το μέσα αναρωτιέται.. Ασταμάτητα.. Ασυναίσθητα..
Κάτι κλωτσάει.. Κάτι πολύ βαθιά.. Ακούγεται ένας ψίθυρος "θα γίνεις η πιο σημαντική του".. Κι ύστερα σιωπή.. Επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων.. Ουρλιαχτό: "δε θα μπορούσες ποτέ να είσαι η πιο σημαντική του".
Μπάζω από όλες τις οπτικές γωνίες: τη χιλιομετρική, τη συναισθηματική, την εμφανισιακή, την εμπειρική, τη γνωστική.. Όλες.. Πολύγωνο με "ν" γωνίες μειονεκτημάτων.. Κι αυτό δική μου ευρεσιτεχνία..
Σ' ένα πράγμα καταλήγω: Πρέπει να κάνω μπάνιο, να ντυθώ και να βγω για ν' αγοράσω φόρεμα και καλά παπούτσια για τα επόμενα No-Belle..

Υ.Γ Λέω μάλλον να μην κάνω μπάνιο.. Δεν αντέχω να σε ξεπλύνω ακόμη..