Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Περι- βλήματα Παράνομων Οπλοκατόχων

                    


 12 παρά τέταρτο.. Πλατεία Συντάγματος.. ή μάλλον -πιο σωστά- ακριβώς πάνω από την Πλατεία Συντάγματος. Αφετηρία του Χ14. Του γνωστού Χ14 για το οποίο ένα μήνα πριν και κάτι ψιλά, έγραφα πάλι τέτοια ώρα.. ίσως και λίγο πιο αργά.. 
 Τελικά δεν κατάλαβες τίποτα. Δεν ερωτεύτηκες τίποτα από εμένα.. Παρά μόνο αυτό που είχες ανάγκη να δεις. Κι αυτό ακόμη, είναι δικό σου. Πάλι ένα κομμάτι του εαυτού σου αποτέλεσε θύμα του έρωτα.. οι Άλλοι τελικά δεν έχουν καμία μοίρα στη ζωή σου. Με έφτιαξες παραμυθένια.. σχεδόν πριγκίπισσα και μου έβαψες τα μαλλιά ολόξανθα και μόνη σου τα πέταξες κάτω από το παράθυρο και βάλθηκες να σκαρφαλώνεις για ν' ανεβείς να αντικρίσεις σαστισμένη τον ίδιο σου τον εαυτό, ντυμένο τις ανάγκες και τη δίψα σου για ψυχή και όχι σώμα. Κι ήταν τα πέπλα φτιαγμένα από το εύθραυστο υλικό που φτιάχνεται το σκληρό περίβλημα της καρδιάς σου. Δύσκαμπτο και απροσπέλαστο μα ταυτόχρονα τόσο επιρρεπές στις αλήθειες.. κι άφησες τον εαυτό σου να πιστεύει -και κατ' επέκταση έπειθες κι εμένα- ότι όλα σου τα Θέλω έβρισκαν αντίκρισμα πάνω μου.. Μα δεν ήμουν εγώ, αλλά το Εγώ σου που του ' δινες τη μορφή μου και το στόλιζες με τη νεότητά μου και τα ρούχα μου τα τόσο διαφορετικά από τα δικά σου μήπως και αυτοπαραπλανηθείς και καταφέρεις να παραδοθείς σε αγκαλιά άλλη από τη δική σου. Δεν ήταν αρκετό. Δε μ' έκανες συνειδητή συνένοχη και κατέληξα ένοχη που απλώς δεν έκρυψα ότι εγώ είμαι Εγώ και όχι Εσύ. Που λειτούργησα ως ο δικός μου εαυτός και όχι ως ο δικός σου που ερωτεύτηκες. Με κυνήγησαν ερινύες, αποπροσανατολισμένες κι εκείνες από σένα, και μου ' κλεψαν τον ύπνο γιατί δε στάθηκα αντάξια του εαυτού σου. Και πώς άλλωστε να το κάνω εν αγνοία μου? Δε μου έδωσες έγκαιρα το βάπτισμα ώστε να αποποιηθώ τη δική μου ταυτότητα και να υϊοθετήσω όσα κομμάτια σου ήθελες να συναντάς στα μάτια που κοιτάς λίγο πριν κοιμηθείς.
 Tώρα καταλαβαίνω το παράλογο της απορίας μου. Δε θα 'πρεπε να προβληματιστώ ούτε λεπτό αν είχα νωρίτερα αντιληφθεί ότι σ' εμένα δεν είδες παρά ένα βολικό καθρέφτη που σου 'δειχνε τα είδωλα των αναγκών σου. Απλώς, λόγω του δικού μου έρωτα που μ' έκανε ανθεκτική στα πάντα και μέχρι πλήρη υπαισθησία προκαλούσε στα επιδερμικά μου κύτταρα, δεν συνειδητοποίησα για πότε βρέθηκα περιτυλιγμένη με το καθρεφτικό υλικό και νόμιζα πως όλα σου τα χαμόγελα είχαν αποδέκτη εμένα την ίδια κι όχι ό,τι προβαλλόταν στην επιφάνειά μου. Δικό μου πρόβλημα, σαφώς. Να μάθω άλλη φορά να αντιστέκομαι στο γλοιώδες υλικό που μου απλώνουν πριν με στρώσουν με τους εαυτούς τους. 

 Μαθήματα προς γνώση και συμμόρφωση :)

Υ.Γ Σου μιλάω τώρα, πιο "ο εαυτός μου" από ποτέ. Με βλέπω σ' ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν γιατί κάτι είδαν που ξέρουν ότι είναι Άλλο από εκείνα και δεν το φοβούνται. Δε ζητούν επιβεβαίωση αλλά ταυτόχρονα μου την προσφέρουν κάνοντάς με περίφανη για τον εαυτό μου. Και -κυρίως- κάνοντάς με να νιώθω Αρκετή. Σπουδαίο πράγμα η επάρκεια. Αν κάποια στιγμή αγαπήσεις τον εαυτό σου Ουσιαστικά και όχι για τα Μάτια του Κόσμου. Αν σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από τις δήθεν Εμπιστοσύνες σ' εσένα (πράγμα που γίνεται Μόνο όταν δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλο και αφεθείς χωρίς τις δεύτερές σου σκέψεις που προηγούνται ακόμη και των πρώτων), και αν αποτινάξεις κάθε κέλυφος σαλιγκαριού από πάνω σου.. Και μείνεις για λίγο γυμνή.. Και αν αυτή σου η γύμνια καταλάβεις πόση διαφορά έχει από τη συστηματική γύμνια στην οποία δεν επιτρέπεις καμία διαφορά ανάλογα με αυτόν που έχεις απέναντί σου (πώς αλλιώς γίνεται να κάνεις έρωτα με τον ίδιο τρόπο ασχέτως του συντρόφου σου?).. Ίσως τότε να ανοίξει άλλος κόσμος μπροστά σου που τα χρόνια και οι εμπειρίες σου ακόμη δε σου έχουν φανερώσει. Το να εξασφαλίζεις σαρκική ευχαρίστηση στον εαυτό σου ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται δίπλα σου, δεν είναι προνόμιο. Ούτε δηλώνει κάποιου είδους Προσωπική Εξέλιξη. Δε σημαίνει ότι είσαι η ίδια με όλους. Σημαίνει ότι δεν είσαι Καμία με όλους. Οι άνθρωποι Γινόμαστε κάθε φορά μέσω της επαφής με τους άλλους. Και κάθε άγγιγμα και είναι και οφείλει να είναι διαφορετικό μιας και κάθε ζευγάρι χέρια έχει κουβαλήσει σακούλες με άλλες ιστορίες. Το να μην μπορείς να εντοπίσεις τις διαφορές στις γραμμές της παλάμης, το να βιώνεις κάθε σου οργασμό ομοίως με τους προηγούμενους....... συγγνώμη αλλά το βλέπω σαν τη χειρότερη κατάρα. Και να πω ότι δεν έχεις την ψυχή για κάτι παραπάνω......

4 σχόλια:

φτου ξελευθερία είπε...

δε θα μπορούσες πιστεύω να είχες τοποθετηθεί πιο όμορφα..
(κι ας με στεναχώρησες λίγο)
xx

ΤΜΤΧ είπε...

...επιμορφωτικο θα ελεγα... και απο τα καλυτερα που εχω διαβασει απο σενα... οπως καθε φορα που σε διαβαζω... ενα κι ενα ... το ενα πιο ευστοχο απο το αλλο και πιο χρησιμο και πιο βαθυ και περιμενω οταν ο χρονος κανει τον κυκλο του να διαβασω κι αλλα κι αλλα κι αλλα και να κλεψω λιγη απο την αντιληψη σου...

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Ευχαριστω πολυ! Θα μπορουσα να μαθω την αιτια της στεναχωριας...?????

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Addicted...... μαθηματα οχι απο μενα.... δε θα παρεις ποτε πτυχιο...