Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥ, ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΑΠ' ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ..





Μέρες θα’ λεγα, αλλά τελικά είναι βδομάδες ολόκληρες που έχουν περάσει από τότε που σκέφτηκα ότι το «δώρο» σου μιας και αυτό καθ’ αυτό είναι μηδαμινής αξίας, πρέπει  να συνοδεύεται τουλάχιστον από μια αξιοπρεπή κάρτα. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι ανέκαθεν στις κάρτες έχανα τον έλεγχο και τα όρια και κατέληγα να γράφω ακόμη και στα διακοσμητικά τους σχέδια οπότε είπα αυτή τη φορά να μην το ρισκάρω και να γράψω κατ’ ευθείαν σ’ ένα φυσιολογικό χαρτί (επεξεργασμένο κατάλληλα φυσικά ώστε να σε γεμίσει-αυτά τα λίγα λεπτά που θα χρειαστείς για να το διαβάσεις-με ένα από τα αγαπημένα σου αρώματα, αυτό του καφέ).
 Η αλήθεια είναι πως αυτό το σημείωμα γράφεται με προφανή αφορμή τα γεννέθλιά σου και βασικότερο σκοπό να σου ευχηθώ. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, ήθελα κάποια στιγμή να σου κάνω κι έναν γραπτό απολογισμό των όσων κέρδισα αυτόν τον ένα χρόνο και κάτι που σε ξέρω. Όχι ότι δε στα έχω πει αλλά ξέρεις, τα γραπτά μένουν και παρ’ όλο που ξέρω πως ίσως αυτό το χαρτί να μην μπορέσεις να το κρατήσεις, κάπου θα υπάρχει-έστω και τσαλακωμένο- να κρατάει φυλαγμένα όσα θα γράψω.
 Δε σου κρύβω ότι ένα κομμάτι μου παραμένει πικραμένο που ερωτεύτηκε κάτι που δεν έπρεπε. Ήξερα πως αργά η γρήγορα το συγκεκριμένο κεφάλαιο θα έκλεινε αλλά θεώρησα άδικο να μου το στερήσω απ’ την αρχή. Άσε που ξέρω πως ήταν πάνω από τις δυνάμεις και των δυο μας.
 Είσαι όμως κάτι τόσο καλό στη ζωή μου που δε θα γινόταν να σταθώ εκεί και γι’ αυτό μπόρεσα με σχετική ευκολία να κλείσω ό, τι πιο ιδιαίτερο ζήσαμε σ’ ένα κουτάκι και να το φυλάξω ως μια απ’ τις ομορφότερες στιγμές που έχω να θυμάμαι. Ήταν ένα όνειρο. Το είπες κι εσύ. Κι έπρεπε να ξυπνήσουμε. Η επαναφορά στην πραγματικότητα ήταν δύσκολη τα πρώτα 24ωρα αλλά στη συνέχεια επικράτησε η λογική. Και η λογική λέει πως σαν άνθρωπος είσαι ό,τι καλύτερο έχω συναντήσει. Με τα όλα σου. Το γλυκό σου χαμόγελο, τις ξέχειλες τσέπες του παντελονιού, τα μωρομάντηλα στο αυτοκίνητο, την ειλικρίνειά σου (που αγαπώ όσο τίποτ’ άλλο και τη θεωρώ ό,τι θεωρείς εσύ σ’ εμένα τη διακριτικότητα), τις αλήθειες σου που δεν τις αρνείσαι. Όλα. Κυρίως όμως με τον τρόπο που αγαπάς.
 Ίσως να με κέρδισες τόσο γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος ως τώρα που με αγάπησε με τον τρόπο που θέλω να μ’ αγαπούν. Χωρίς να με φοβάσαι. Μ’ αγαπάς με τον ίδιο τρόπο που αγαπάω κι εγώ και που κανένας δεν είχε καταλάβει. Αγαπάς με μια αγάπη που ξεπερνάει τον έρωτα, τον αφήνει χιλιόμετρα πίσω να τρέχει λαχανιασμένος αγκαλιά με την κτητικότητα, την στιγμή ακριβώς που εσύ απλά θες το καλό μου. Μ’ αγαπάς πιο πολύ κι απ’ ότι εγώ η ίδια τον εαυτό μου κι αυτό, να ξέρεις, με κάνει ανήμπορη να σταματήσω να σ’ αγαπώ.
 Θέλω να πιστεύω πως δεν έχεις παρερμηνεύσει τις προθέσεις μου. Όσα γράφω δεν είναι «ερωτικό ραβασάκι». Αν ήθελα να πω κάτι τέτοιο θα το ‘λεγα ευθαίως, χωρίς στολίδια, όπως κάνω πάντα. Ξέρω πως όσες φορές με κοίταξες στα μάτια και μου είπες το οτιδήποτε το εννοούσες. Και τα όμορφα και τα «δυσάρεστα». Κι αυτό εκτιμώ και κρατώ ως ένδειξη ουσιαστικής αγάπης. Μ’ έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο και την ευγνωμοσύνη μου δεν είναι ανάγκη να την εκφράσω με λόγια γιατί κάθε φορά που με κοιτάς το καταλαβαίνεις.
 Ελπίζω όσο τίποτ΄ άλλο με τον καιρό να νιώσεις κι εσύ την ασφάλεια, να απαλλαγείς εντελώς από τις ενοχές και να πιστέψεις πως ό,τι έγινε είναι πια πίσω, ώστε να μη χαθούμε. Να μην εξαρτώμαστε μόνο από τις συναυλίες και τα μαγαζιά. Να νιώθεις ότι μπορείς να μιλήσεις μαζί μου στο τηλέφωνο ή να βγούμε για έναν καφέ χωρίς να σκεφτόμαστε ότι κάτι δεν είναι σωστό. Θα είναι κρίμα να αφήσουμε να μας «πνίξουν» τέτοιες σκέψεις απ’ τη στιγμή που και οι δύο καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει λόγος. Εγώ, να ξέρεις, θα είμαι εδώ. Με τις φωτογραφίες μου, με την παρουσία μου. Με τον όποιο τρόπο. Σιωπηλή όπως πάντα κι απλά θα περιμένω ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα μπορούμε να τα λέμε που και που ως «φίλοι» ή τέλος πάντων ως δυο άνθρωποι που διατηρούν μεταξύ τους αισθήματα αλληλοεκτίμησης και αγάπης. Ξέρω πως πραγματικά θες να είμαι καλά και νιώθω ότι είσαι ο μόνος που το θέλει όσο το θέλουν οι γονείς μου. Να ξέρεις απλά ότι αυτό το «καλά» πάντα θα συμπεριλαμβάνει και την παρουσία σου στη ζωή μου.
 Θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Να είναι το βλέμμα σου πάντα τόσο καθαρό, να κάνεις τους άλλους χαρούμενους με την ουσία σου που αξίζει τόσα πολλά.
 Όσο για τα γεννέθλια, στα είπα λίγο-πολύ και στο μήνυμα. Κοραλλί ζωή, γεμάτη υπέροχα αρώματα. Απαλά δέρματα και γλυκές μουσικές. Άνθρωποι να σ’ αγαπούν. Μα πάνω απ’ όλα σου εύχομαι πλήρη απουσία μεταννοιών απ’ τη ζωή σου. Να μη μετανιώσεις  ποτέ για τίποτα αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτό το έχεις ήδη κατακτήσει χάρη στο μυαλό σου που απαλλαγμένο από προκαταλήψεις και συμβαδίζοντας με την καρδιά σε οδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο.

        Πολύχρονος! Με υγεία κι ευτυχία..

                    Σ’ αγαπώ και περισσότερο σ’ εκτιμώ..
                                        




                             

15 σχόλια:

mperdemeno*paidi είπε...

poso tyheros mporei na einai o paralhpths.. apla poso.kai sy sigoura allo toso.
ti wraia logia, thelei tehni na diatakseis tetoies lekseis ti mia dipla stin alli kai na vgaleis toso agna sinaisthimata. euhomai ta pragmata na paroun tin tropi pu thelete kai oi 2 sto telos..
kata kapoio tropo mu eftiakses ti mera kai mu ksupnises dikes mu omorfes anamniseis. s'eyxaristw..

Μπουκλα είπε...

Προχθες αναρωτιόμουν γιατί έχεις καιρό να γράψεις...
Μου απάντησες μέσα απ το κείμενο.
Θέλει χρόνο η επούλωση. Αλλά όταν επιτευχθεί αφήνει τα ομορφότερα αισθήματα... Μου λειψες ;)

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

@mperdemeno*paidi: παραδοξως εισαι απο τους λιγους αναγνωστες που βρισκονται στην ιδια οπτικη γωνια μ' εμενα. κι εγω ως Τυχη το αντιλαμβανομαι που καταφερα-εστω και μια φορα στη ζωη μου- να αγαπησω και να αγαπηθω. και το βαρος δεν το δινω τοσο στην αμοιβαιοτητα οσο στην ομοιοτητα του τροπου με τον οποιο αγαπησα και αγαπηθηκα. οι περισσοτεροι συνηθιζουν να λενε "τι κριμα που δεν ειστε μαζι".. ναι, φαινομενικα ειναι οντως κριμα. απ τη στιγμη ομως που δε γινοταν αλλιως θεωρουσα ανεκαθεν ανουσιο ακομα και να το συζηταω. προτιμησα να επικεντρωσω στα ομορφα, στις αληθειες. και -πιστεψε με- δεν το εκανα εθελοτυφλωντας. και πονεσα και εκλαψα και μου στοιχιζει καθε μερα που δεν ειμαι σε κατι νορμαλ αλλα ειναι τετοιο το πεταγμα που απλα αφηνομαι.. κι ακομα και τωρα που μοιαζει να προσεληνωθηκα και εχει αποκλειστει καθε περιπτωση αποσεληνωσης νιωθω τυχερη.. "για το ταξιδι" που λεμε.. Ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια και χαιρομαι που εστω με τις σκεψεις μου καταφερα να σε κανω να χαμογελασεις.

@SKan: η αληθεια ειναι οτι μεσολαβησαν παρα πολλα πραγματα. το σημειωμα αυτο επρεπε να γραφτει γιατι πιεζε κι ο χρονος (βλεπεις τα γεννεθλια ειναι προκαθορισμενη ημερομηνια) παρ' ολο που τελικα ειναι αγνωστο ποτε θα φτασει στον προορισμο του. δεν ξερω τι ακριβως απαντησεις πηρες απο το κειμενο σχετικα με το ερωτημα σου γιατι ειχα καιρο να γραψω. ακομη κι αν δεν ειναι ταυτισμενες με την αληθεια, σιγουρα φαινεται να "αποκατασταθηκα" στα ματια σου και να μου συγχωρεηκε η οποιαδηποτε ασυνεπεια.. θελει οντως χρονο η επουλωση, ευτυχως πετυχα ανθρωπο που κουβαλουσε και τα αντιδοτα του μαζι κι ετσι με την αγαπη του και μονο ελπιζω πως συντομα δε θα χει μεινει ουτε ιχνος απ τιε πληγες που ανοιξαν (και οχι, δεν τις ανοιξε εκεινος). χαιρομαι που ελειψα σε καποιον.. ειναι μαγικο να "λειπεις"..

Αντιγόνη είπε...

Πολύ πολύ ωραίο. Ό,τι καλύτερο μπορούσε να πέσει "στα χέρια μου" Παρασκευή πρωί- με ανάλογες ανησυχίες, ανάλογες βεβαιότητες. Σαν να ξέρω ότι ένα τέτοιο γράμμα θα έρθει ο καιρός που θα θέλω κι εγώ να το στείλω, αλλά ακόμα ζω την αυταπάτη ότι δεν. Έκανες πολύ καλά που το μοιράστηκες. Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας- που θα 'λεγε κι ένας άλλος που γράφει. Κι είναι πολύ ωραίο να το ανακαλύπτεις- κάθε φορά. Πολλά φιλιά και καλημέρες. Κι εγώ, επίσης, να πω τυχερός ο παραλήπτης (και ο αποστολέας πολύ πολύ τυχερός..).

Ναύτης είπε...

Λίγο το στάχτες στα σχόλια με μπερδεύει... κι όλη αυτή η δικαιολογημένη αντιφατικότητα των συναισθημάτων αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Στ'αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω αν το ταξίδι "ισοφαρίζει" τον εμφανέστατο πόνο της "απώλειας". Α, και μη νομίζεις πως αναρωτιέμαι... ρητορικά είναι όλα...
Αρκούντως και εκτεταμένως τ'αντιλαμβάνομαι... τα νιώθω δηλαδη στο ίδιο μου το πετσι. Θα θελα νά'μουν στη θέση του παραλήπτη. Και όχι. Και είμαι και δεν είμαι... κι ας έκανα ταξίδια μακρινα, εκείνα που 'κανα μαζί σου είναι που μετράνε... Καλα ταξίδια...

B. είπε...

'κυκλοφορω κι οπλοφορω γιατι ποτε να σε 3εχασω δε μπορω...'

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

@αντιγονη: να και που καποιος χαρηκε αυτη την παρασκευη. αν και μερα των γεννεθλιων μου ηταν λιγο μουντη. την περιμενα και τη σχεδιαζα εντελως αλλιως παρ' ολο που εχω φαει απειρες φορες τα μουτρα μου "σχεδιαζοντας". σκεφτομαι κατα καιρους αν θα θελα να τα βλεπει, αν θα θελα με καποιο "μαγικο" τροπο να του σφυριζε καποιος την υπαρξη του blog μου. κι υστερα σκεφτομαι οτι ειναι εξιλεωση που ενω τα δημοσιευω δε φτανουν σ' αυτον. γιατι σιγουρα καποια (οπως το εν λογω) θα διαβαστουν κι απο εκεινον, οχι ομως ολα.. καλα να μαστε να βγαζουμε λογοτεχνικα "παιδια" και να μεγαλωνουμε ο ενας του αλλου..

@ναυτης: περιεργο το σχολιο σου και ανησυχω οτι μας συνδεει κατι που αγνοω, αγνοωντας πρωτιστως την ταυτοτητα σου.. να τολμησω να ζητησω να μαθω ποια "ταξιδια μακρινα" καναμε μαζι..?
οσο για τα ερωτηματα, σαφως και ειναι ρητοτικα.. δε θα μπορουσαν να ειναι αλλιως.. :)

Ναύτης είπε...

Φαντάζομαι ότι θα έχεις ήδη αντιληφθεί ότι μας συνδέουν μόνο πιθανές παρόμοιες εμπειρίες ή συναισθήματα... όσο για τα ταξίδια "που έκανα μαζί σου" ποιητικός λόγος...
και πάλι καλα ταξίδια μακρινά κατα προτίμηση...

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

μα ακριβως για τη φυση των πιθανων παρομοιων εμπειριων αναρωτιομουν..
μια σελιδα ειναι μονο και ξαφνικα βρισκομαι με συνταξιδιωτες μακρινων αποστασεων που ποτε δεν μπορουσα να φανταστω..

thanos είπε...

geia sou ponemeni mou kopela.ta les polu kala..eisai enas anthropos san ki emena..agapas pragmatika.exeis kai to tharos na ta grafeis dhmosios auta.bravo sou.sunexise kai isos antamiftheis.isos apoktiseis auto pou thes.se thaumazo bravo sou.

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

thano σ' ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια.. αληθεια.. μου δινουν τεραστια ωθηση να συνεχισω ακομη κι αν δεν ελπιζω στην "ανταμοιβη" που λες.. λυτρωση και μονο..

Ναύτης είπε...

έϊ ταξιδιάρικο!
που έμεινες πίσω και ξεχάστηκες;
γιαααα γράψε κάτι!
έλα!
το έχεις!
;-)

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

ναυτη μου.. αν ψαξεις λιγο παραπανω το βλογ μου θα δεις οτι ειδικα την πριν γραψω τελευταια φορα ειχε μεσολαβησει ενα διαστημα μεγαλυτερο του ενος μηνος.
εδω μεσα αν μη τι αλλο βρισκω την ελευθερια που στερουμαι καθημερινα.. γραφω μονο οποτ εεχω κατι να πω και κυριως μονο οποτε καταφερω να βρω τις σωστες λεξεις καθως και τη σωστη διάταξή τους ωστε το νοημα να αποδωθει πληρως μην αφηνοντας περιθωρια παρερμηνειας..

μακαρι να ειχα την καθημερινη σου εμπνευση (μιας και βλεπω οτι σε αντιθεση μ' εμενα, εσυ εισαι πολυ δραστηριος)αλλα δεν μπορω να το "πιεσω"..:/

Ναύτης είπε...

ταξιδιάρικο, δεν νομίζω πως σου λείπει η έμπνευση. Την ανάγκη την έχεις έτσι κι αλλιως όπως είπες...
και θα σου πω και κάτι, έχασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να βρω τις "σωστες" λέξεις... μέχρι που άρχισα να γράφω με όσες μου έρχονταν...
συνεχίζω να πιστεύω ότι το έχεις...
;-)

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

αααχ.. καλα τα λες.. ισως να μη σου εχει τυχει μεχρι τωρα να βρεθεις στο "δεν μπορω να γραψω".. αυτο συμβαινει ειτε οταν εισαι πολυ καλα ειτε οταν εισαι πολυ ασχημα που πια τα συναισθηματα μπλοκαρουν τον εγκεφαλο.

εμπνευση εχω μονο οταν υπαρχει εμπνευστης.. οχι σωνει και ντε ανθρωπος.. μπορει να ειναι μια εικονα, ενα τοπιο, ενα γεγονος.. κατι.. κατι που θα ακουσω, θα δω, θα ονειρευτω, θα νιωσω..

φυσικα κι οταν γραφω δε γραφω με στρατηγικη, ουτε εχω καποια "μεθοδο ταξινομησης" των λεξεων.. συνηθως ολα ειναι συνειρμικα.. η μια λεξη φερνει την αλλη και ξετυλιγεται το κουβαρι των κειμενων..

απλα ειναι φορες που αδυνατω.. φορες που η πηγη στερευει.. και τοτε απλα στεκομαι ορθια μ ανοιχτα χερια περιμενοντας τη βροχη..