(βροχο)πτώσεις

Μάιος και βρέχει.. Το στομάχι μου σαν σπειροειδές καλώδιο τηλεφωνικής συσκευής που το τραβάς να τεντωθεί κι ύστερα το αφήνεις απότομα . Μετρημένες πια οι μέρες στα δάχτυλα των χεριών κι είναι έτσι απασχολημένα και τα δυο από το μέτρημα που δεν μπορώ ούτε να τα σφίξω με δύναμη γύρω απ’ το λαιμό μου. Κι εσύ συνεχίζεις να ζεις χωρίς καν να ξέρεις πως ξέρω την αλήθεια.

Ξαπλωμένη στο πλάι, με μια λεκάνη πλαστική δίπλα μου και το γάτο να ισορροπεί καθισμένος ακριβώς στην καμπύλη της μέσης μου.

Είναι από τις λίγες φορές που δε θέλω να κοιτάξω τη βροχή. Ίσως γιατί είναι τόσο αντιφατική με το ημερολόγιο ώστε μου φέρνει στο μυαλό και τις υπόλοιπες αντιφάσεις της ζωής μου.

Παραξενεύομαι με το γατί που εδώ και 7 χρόνια είναι πρώτη φορά που ανεβαίνει οικειοθελώς πάνω μου. Μέχρι χθες ακόμη και η κίνηση της αναπνοής μου τον εξόργιζε κι έφευγε όπως έφευγαν πάντα όλοι. Ίσως σήμερα να κατάλαβε ότι πραγματικά χρειαζόμουν κάτι να με σώσει από την πτώση. Ακούγεται μάλλον «χαζό» αλλά όποιος τον ξέρει, ξέρει καλά πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχει κουρνιάσει πάνω μου κατ’ αυτόν τον τρόπο- ούτε καν δίπλα μου.

Και μου θυμίζει εκείνο το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη που μούδιασε το χέρι μου το βράδυ και μόλις έκανα να το πάρω από πάνω σου, μέσα στον ύπνο σου το γράπωσες και με τα δυο σου χέρια.. Μη σταματήσω να σε αγγίζω.

Η ώρα περασμένη, αύριο με περιμένει πρωινό ξύπνημα κι εσένα ταξίδι. Πάνω στο γραφείο μου το πλαστικό σακουλάκι με το fresh-zip για να μη φύγει ούτε γραμμάριο μυρωδιάς από το φάκελο που έχει μέσα.

Βλέπω σιγά-σιγά τα χαμένα κιλά να εγκαθίστανται ξανά στα μέρη του σώματός μου που λάτρεψες και το καλωδιακό στομάχι μου δένεται κόμπους και ζητά να σταματήσω να το γεμίζω με ψέματα και δικαιολογίες γιατί δεν αντέχει άλλο κι εγώ ήδη σκέφτομαι τι θα φάω αύριο το πρωί.

Παρ’ όλ’ αυτά νιώθω ευτυχισμένη γιατί υπάρχεις και σ’ αγαπώ και δεν ανησυχώ για τα σωματικά μου συμπτώματα γιατί από τότε που τέθηκα σε λειτουργία πριν 21 χρόνια έτσι είμαι. Ίσως τελικά πρέπει να τηλεφωνήσω σ’ έναν ηλεκτρολόγο..

(ό, τι και να 'ναι το ποθώ και καλώς να 'ρθει το κακό που ειν' από σένα..)