Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

αφαιμάξεις



                 


Θύμισέ μου να σου πω πόσο εξαρτημένη νιώθω.
Για πρώτη φορά, πιο πολύ απ' ό,τι από σένα, απ' το τηλέφωνο.
Από κάθε ελεημονούσα φίλη μου που θα κάνει το "χρέος" της και θα ξαγρυπνήσει με εμένα, για 'μένα.

Το 'χω στο πετσί μου να συλλέγω ξενιστές. ( Ξέρεις τι είναι ο ξενιστής; Είναι "Κάθε οργανισμός που φέρει ή περιέχει έναν άλλο οργανισμό, τον οποίο υποστηρίζει και τρέφει" ).
Ό,τι δε με άντεξε, δεν το αφήνω καν να πεθάνει πριν φύγω. Δεν αναπνέω από μένα.
Οι φίλες μου σου πήραν τη θέση. Μη φοβάσαι κανέναν άλλο. Οι φίλες μου, που εδώ και μέρες έχουν σταματήσει τις δικές τους ζωές για ν' ασχοληθούν με τη δική μου, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τους ρουφάω το αίμα. Ή χωρίς να τις νοιάζει.
Πόσο ζωτικής σημασίας μπορεί να είναι ένα τηλεφωνικό καλώδιο;
Κοιτάζω τα πάντα με δανεικά μάτια και τ' ακούω με δανεικά αυτιά. Καταπίνω μαγικά χάπια, ενώ τελικά με καταπίνουν αυτά.
Πώς τα έκανα έτσι; Πώς τα κάναμε έτσι; 
Ούτε ο ύπνος δε με λυτρώνει πια.
Ανοίγω τα μάτια μου και πριν προλάβω ν' αντικρύσω τον κόσμο, έχω ήδη αντικρύσει την οθόνη κι έχω εκπέμψει σήμα επείγοντος: "Ξύπνησα! Δώστε μου αέρα για να βγάλω κι αυτή τη μέρα!". Κι όποιος ακούσει.

Χθες μου "υποσχέθηκε" η γιατρός μια ηρεμία. Σήμερα θα πάω γεμάτη ελπίδα στο φαρμακείο να την "εκτελέσω" εκτελώντας τη νηφαλιότητά μου. Όλα έχουν ένα τίμημα.
Την επόμενη φορά θα της πω να μου δώσει και κάτι για το στομάχι. Για το μυαλό πια δεν αρκεί.

Θύμισέ μου να σου πω πόσο εξαρτημένη νιώθω.
Εγώ! Η -στα μάτια σου- ανέκαθεν αυτάρκης

2 σχόλια:

Arthony είπε...

Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου. Καλή αντάμωση παραμένω σε επαφή...

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Ευχαριστώ πολύ..