Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΝΕΚΡΗ ΠΟΛΗ





 Ανάκατα συναισθήματα. Προδοσίας, πίστης, ελπίδας, απαισιοδοξίας, ρεαλισμού και κατάρρευσής του. Ξέρω ότι το αξίζω αλλά ξέρω και ότι μάλλον δε θα το έχω. Όνειρα που χτίζονταν σιωπηλά τόσα χρόνια. Με φόβους να φυτρώνουν ανάμεσα και ανασφάλειες να ανθίζουν. Και ξαφνικά έπεσε χειμώνας και όλα τους ήταν φυλλοβόλα και έμειναν μόνο τα όνειρα που πια έχουν φτάσει πολύ ψηλά. Κανένα εμπόδιο. Η απόλυτη σιγουριά. Τώρα είναι η ώρα. Βήματα καθόλου διστακτικά. Με βεβαιότητα σχεδόν υπερεκτίμησης, σχεδόν πολυετούς εμπειρίας.

 Στημένη στον τοίχο από πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Που γύρω μου κανείς δεν καταλαβαίνει κι όμως συμβαίνουν.  Σε λίγες ημέρες οι απαντήσεις θα δοθούν απ’ τους ειδήμονες. Κανένας λόγος δε θα μου πέφτει. Θέλω όσο τίποτ’ άλλο να συμπεριληφθώ σ’ αυτή την αναδυόμενη ελπίδα. Θέλω όσο τίποτ’ άλλο να «κουβαλήσω» στην πλάτη μου, όσα τα τελευταία χρόνια ψιθυρίζονται στις συναντήσεις μου με τη Βεατρίκη. Όσα ψιθυρίζονται από τον αέρα στο αυτί μου λίγο πριν κοιμηθώ. Όσα ακόμα ψιθυρίζονται μέσα μου ενώ δε θα έπρεπε. Δεν ξορκίζονται αλλιώς. Τη χρειάζομαι αυτή την ευκαιρία. Είναι θέμα προσωπικών ορίων και της κατάργησής  τους.


 Κυριακή, νεκρή πόλη. Δεν ακούγεται τίποτα. Πολλές φορές το τίποτα καλύτερό απ’ αυτό που δεν μπορείς ν’ αντέξεις. 


2 σχόλια:

istoritis είπε...

Είναι φορές που οι ψίθυροι είναι πιο δυνατοί από τις φωνές. Που ακούγονται πολύ πιο μακρυά από ότι νομίζουμε. Και καμιά φορά οι φωνές αυτές μας συνοδεύουν στο χρόνο που έρχεται και μας θυμίζουν με ποιους πήγαμε και ποιους αφήσαμε...Αλλά ποτέ δεν κοιτάμε πίσω γιατί ποτέ δεν είμαστε εκεί. Το μόνο που μπορούμε να δούμε το μπροστά....Αχ αυτές οι Κυριακές πόσο δύσκολες μα και πόσο δημιουργικές μπορούν να γίνουν!!!

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Απλώς καλό θα ήταν κάάάάάάποια στιγμή να δοθεί και στους ψιθύρους το έδαφος που τους αρμόζει. Είδωμεν