Κάποτε, κάπου είχες γράψει ότι από εμένα, την άγνωστη, έμαθες τι θα πει αγάπη. Σου 'χα γκρεμίσει, λέει, όλες τις θεωρίες περί πριγκίπων και άσπρων αλόγων..
Πέντε χρόνια μετά, που πλέον όλα είναι αλλιώς και "κανονικά", είδα στα μάτια σου το ίδιο βούρκωμα. Σου 'λεγα πόσο ευτυχισμένη είμαι, το έβλεπες στο βλέμμα μου και τα μάτια σου γέμιζαν αυτά τα δάκρυα της εξιλέωσης. Είμαι πια καλά.. Λυτρώθηκες.. Δε μου χρωστάς καμία αποκατάσταση, καμία "επιστροφή ευτυχίας".
Είναι περίεργο, κάποτε- θα 'λεγε κανείς ότι αναπνέαμε η μία από το οξυγόνο της άλλης. Ο θάνατός μου η ζωή σου και ποτέ το αντίστροφο. Και πέθανα, πέθαινα κάθε μέρα κι εσύ το μόνο που κατάφερνες να ζήσεις ήταν στιγμές ημίφωτος. Καμία σχέση με τις εκτυφλώσεις που ονειρευόσουν ξεκνώντας.
Μεγάλωσες.. Σχεδόν το πτυχίο σου θα πάρεις, μου μιλούσες για "5-6 φορές μόνο" κάπου μεταξύ Ολλανδίας και Μονακό κι εγώ σε θυμάμαι να ντρέπεσαι που σου έπιασαν το χέρι.
Ένιωσα περίεργα. Ένα σφίξιμο καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητό μου ως σήμα κατατεθέν του τότε. Ήσουν παιδί, τώρα ακόμα πιο παιδί. Το ανεξίτηλο ρολόι σου δείχνει 3 η ώρα. Ακόμη κι όταν δε θα αναπνέεις πια, αυτό 3 θα δείχνει. Σαν και το δικό μου.
Πρώτη φορά που δε γύρεψα το αστεράκι μου. Μάλλον επίτηδες. Το 'χαμε ανταλλάξει κι αυτό "κάποτε" σ' ένα σταυροδρόμι. Κι ένα φτερό σου -τώρα το θυμήθηκα- που το 'χω κλεισμένο σ' ένα φάκελο μ' ένα γράμμα σου.
Ξέρω πως σπάνια σε βλέπω πια. Ίσως πολλά να 'χασαν το νόημά τους μέσα στο χρόνο. Σε κέρδισαν όσα ήταν πάντα ένα βήμα πίσω. Ήμουν όμως εκεί, εκεί που κανεις δε θα μπορέσει να βρεθεί ξανα. Στην αρχή σου.
Ήσουν το αγγελάκι που ξέπεσε και τώρα στο χέρι σου λες και από λεπτό σε λεπτό θα σημάνει η ώρα των τελωνίων. Άλλαξαν πολλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου