"..και να σου πω κατι? Αν ψηλαφουμε ολα τα μηνυματα, αν παιρνουμε ολες τις προφυλαξεις, αν κυκλοφορουμε με βαρυ οπλισμο και στολες παραλλαγης, τι νοστιμια θα ειχε η ζωη μας? Πανω στο γυμνο σου δερμα, ελεγε ο Στεφαν, πρεπει να κρατα τις σημειωσεις του ο ερωτας. Κι υστερα, το αλλο. Ενα καραβι οταν ειναι δεμενο συνεχως στο λιμανι, σιγουρα δεν κινδυνευει να πνιγει. Αλλα χανει τα ομορφα ταξιδια. Τα γαλαζια νερα. Τα παιχνιδια των δελφινιων. Ακομη κι αν ερθει καποια καταιγιδα και το βυθισει, προσεξες, Αργυρενια, ποσο μεγαλειο, ποσο μυστηριο εχει ενα ναυαγισμενο καραβι? Κι αντιθετα, ποση αηδια, ποση λυπη σου προκαλει ενα αραγμενο που σαπιζει σιγα σιγα κι αποσυντιθεται στη σιγουρια του λιμανιου? Εγω, αν δεν ειχα γνωρισει τον Στεφαν, θα ειχα χασει τ' ωραιοτερο ταξιδι της ζωης μου. Μπορει να ναυαγησαμε. Αλλα κρατησαμε μεσα μας ολη τη μαγεια του ταξιδιου. Γιατι ο ερωτας, ο μεγαλος ερωτας εννοω, δεν κανει τον κυκλο του παντα. Δεν ειναι ιος της γριπης. Μια καμπυλη διαγραφει. Ενα ουρανιο τοξο. 


 Καλα τα λεει η Απολλωνια. Καλα τα 'χει τακτοποιησει μεσα της. Μια σειρα μπουκαλακια, με εκλεκτα αρωματα νοσταλγιας. 
 Ειναι γιατι δεν τη ληστεψαν ποτε. Δεν την ταπεινωσαν. Δεν την επαιξαν στα ζαρια καποιοι μαγκες. 
 Δε βρεθηκε ποτε, χαραματα, να ξερναει στην οδο Αθηνας και να μη θυμαται ουτε τ' ονομα της. 
 Αυτο που απομεινε στην ψυχη της απο το μεγαλο ερωτα, ειναι ενα πανεμορφο, λαμπερο, ουρανιο τοξο.."






"Πως να ζησεις, αν δεν τρως λιγο απο τη σαρκα του διπλανου σου?
 -Ακομα κι αν ο διπλανος σου ειναι παιδι?
 -Τι παει να πει παιδι..? Ορισμενοι δεν ειχαν ποτε την πολυτελεια να ειναι παιδια."






"Γελαω πολυ. Κυριως για πραγματα που θα 'πρεπε να κλαιω.
 Αν καποια μερα με περιμαζεψει η κλουβα, θα 'ναι γιατι σε ωρες κοινης ησυχιας εγω γελουσα δυνατα.."








                           Αλκυονη Παπαδακη-Το ταξιδι που λεγαμε