ονειρα, φτερα μου χαρτινα..

δεν ξερω, αληθεια, τι χρωμα εχει η απογοητευση, η απελπισια, η μοναξια. Παραξενο αλλα δε νομιζω οτι πλησιαζουν το μαυρο ουτε κατα διαννοια. Θα ηταν πολυ ευκολο να τις ξεχωρισω και δε θα επεφτα με τα μουτρα πανω. O γατος μου καθεται και με χαζευει αποβλακωμενος και προσφατως εμαθα οτι οι γατες δεν κοιμουνται ολη μερα λογω τεμπελιας αλλα επειδη απορροφουν ολη την αρνητικη ενεργεια που βρισκεται γυρω τους. Κι ετσι μου λυθηκαν πολλες αποριες οπως γιατι ας πουμε ο δικος μου εχει βγαλει ριζες στον καναπε και τα ματια του εκπεμπουν θλιψη ανθρωπου πριν την αυτοκτονια. 

Αναρωτιεμαι ποσο ανοητο μπορει να ειναι να συνεχιζω να σχεδιαζω πραγματα και να επενδυω σ' αυτα οταν εχω δει παμπολλες φορες να καταρρεουν πλανα ολοκληρα μπροστα στα ματια μου. Πώς ειχα εστω και μία ελπιδα οτι αυτη τη φορα ολα θα πανε καλα? κι ενω μεχρι χθες ειχα σχεδον μυρισει το χρωμα του ουρανου, ξερω πως αυριο το βραδυ θα ειμαι παλι σπιτι και θα ταλαντευομαι μεταξυ Παπακαλιατη και Κουμπλη, συνηθειων που υπο αλλες συνθηκες περιμενω πως και πως, προσπαθωντας να καλυψω το δυσαναπληρωτο κενο της εκδρομης. Οχι οτι η Πατρα λεει κατι το ιδιαιτερο, οχι οτι δεν εχω ξαναπαει, αλλα ειναι σαν την Ιθακη που η διαδρομη αξιζει ανεκτιμητα. Που ολη τη merenda του κοσμου να μου 'βαζες απεναντι δε θα την αλλαζα για κανενα λογο.

 Για εκεινο το αγγιγμα, το κρυφο, μεσα απο τις μπαλαρινες.. Για εκεινο το γλυκο χαμογελο μεσα στο σκοταδι.. Για ενα "κατα λαθος" φιλι που θα προκαλουσε καποιο αποτομο φρεναρισμα του οδηγου.. Για το πονηρο κοιταγμα στο "Εγω για χαρη σου".. Για τις εστω 4 ωρες παραπανω μαζι σου μεσα σε μια ζωη που ξερω οτι καθε τι μ' εσενα ειναι μετρημενο στα δαχτυλα..Για την αισθηση αυτη -ή την ψευδαισθηση- οτι μ' αγαπας.. Για την ανιχνευση της εκτιμησης σου μεσα στο βαθυ γαλαζιο των ματιων σου.. Για αυτα και αλλα αμετρητα  ποναω φριχτα και εκμηδενιζομαι που δε θα ειμαι εκει..