the rain will fall like tear from the stars..

Ρίχνει έξω. Ρίχνει πολύ. Νερό, βροχή, δάκρυα.. Όπως θες πες το. Πάντως ακούγεται στα πατζούρια μια λύσσα απ' τις λίγες. Σε δύο μέρες τέτοια ώρα θα σε κρυφοκοιτάζω μέσα από τον καπνό σου τσιγάρου της Έφης να κουρδίζεις. Ξέρω πως θα χαρείς που θα με δεις και χαμογελάω μόνη μου. Μα τρομάζω από την ξαφνική βροντή και όπως συνήθως το χαμόγελό μένει λειψό. Κάθε βράδυ, μετά την επανάληψη των Προσωκρατικών, σειρά έχει πάντα κάποιο βιβλίο αποφθεγματικό. Απ' αυτά με τις "οδηγίες προς ναυτιλομένους" που σερβίρουν κρύα τη λύση στο πιο καυτό σου πρόβλημα. Κι άντε να τα συνδυάσεις. Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα θα 'ναι κάτι χλιαρό, στην καλύτερη περίπτωση να θυμίζει ξαναζεσταμένο πιάτο. Τα διαβάζω και παρ' όλο που δεν επιλέγω τίτλους του τύπου "Πώς να ευτυχίσετε σε 10 μέρες" αλλά πιο ψαγμένους, πιο εσωτερικούς, νιώθω πάντα πως οι λύσεις που προτείνονται δε με συμπεριλαμβάνουν. Είναι από αυτές που κι εγώ θα έδινα μέσα απ' την καρδιά μου σε φίλους αλλά που ποτέ η ίδια δεν έχω νιώσει να με αφορούν. 


Δυναμώνει η βροχή μα εδώ μέσα σαν αιώνια λιακάδα μοιάζουν όλα, ακόμα και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Doisneau στους τοίχους στάζουν φως. Μια στοίβα εξωσχολικά βιβλία δίπλα στο κρεβάτι μου. Σε σειρά αναμονής. Μόνο χαρτάκια με αριθμό προτεραιότητας που δεν τους έχω βάλει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Εδώ και μέρες δηλαδή. Η σκέψη μου τριγυρίζει στο μεθαύριο.. Στην Κυριακή.. Στο "πότε θα σε ξαναδω?" που θα ουρλιάζει το μυαλό μου στις 27 Μαρτίου και που επιτυχώς θα κρύψω πίσω από μια σφιγμένη "Καληνύχτα". 


Χθες πέταξα ένα "γκομενοκούτι". Έτσι τα λέω. Είναι κουτιά στα οποία ανά περιόδους στοιβάζω οτιδήποτε σχετίζεται με τον εκάστοτε "γκόμενο". Πέταξα λοιπόν χθες το κουτί που πριν από 6 χρόνια γέμιζα με χαρτάκια τσίχλας, χρησιμοποιημένα καλαμάκια και άδεια πακέτα τσιγάρων που άφηνε τσαλακωμένα ανυποψίαστος τότε στο τασάκι της καφετέριας. Τι μικρή που έχω υπάρξει. Τι "κοριτσάκι". Εσένα δε σου έχω κουτί. Ξέρεις γιατί? Για να μην μπορώ ποτέ να το πετάξω. Ίσως ακούγεται αστείο μα δε θέλω να έχω ποτέ αυτή τη δυνατότητα. Ό, τι κρατώ δικό σου, είναι δίπλα στο κρεβάτι μου. 


Προσπαθώ, σκεπτόμενη το ενδεχόμενο ταξίδι μου στα Γιάννενα, να καταλάβω ποιό είναι το όριο μεταξύ αυτού που θες κι αυτού που δε θες. Φοβάμαι μήπως χωρίς να το θέλω υπερβώ τα όρια. Μήπως νιώσεις "εισβολή" ή "καταπάτηση". 


Δεν ξέρω αν μεθαύριο θα σου πω τι σχεδιάζω. Αν θα σου πω ότι σχεδόν έχω αποφασίσει να κάνω αυτή την εκδρομή. Θέλω να είμαι εκεί μονο αν θέλεις. Όχι "εξ' αμελείας"..