ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΣΤΟΜΑ

Χειλομάγουλο. Έτσι το ονόμασα και πάντα θα μου θυμίζει εσένα. Είναι αυτή η ακρούλα των χειλιών που συνορεύει με το μάγουλο. Η διαφορά μεταξύ "ηθικού" και "ανήθικου". Κι όταν χαιρετιόμαστε πάντα με φιλάς εκεί. Και το φιλί είναι παραπάνω από φιλικό αλλά τυπικά νόμιμο. Αυτό το τόσο δα εκατοστό που το χωρίζει από την παρανομία το έχω μισήσει περισσότερο κι από την απόσταση Κηφισιά-Νέα Σμύρνη όταν τη διανύει κάποιος που δεν οδηγεί, περισσότερο κι από τα 504 χιλιόμετρα επιστροφής απ' τη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του '09. 


Είναι κι αυτή η μυρωδιά φρεσκοπλυμένου ρούχου, κορμιού βουτηγμένου στο αφρόλουτρο, δέρματος μωρού ποτισμένου με λουλούδια που τόσο με κάνει να εκτιμώ την όσφρηση. "Ice..κάπως.." μου το είπες το άρωμά σου μα είμαι σίγουρη ότι είσαι εσύ που το κάνεις να μυρίζει τόσο όμορφα. Κι ακόμα και το χρώμα των ματιών σου, το τόσο αιχμηρό από μόνο του, παίρνει άλλη τροπή όταν με κοιτάς. Σαν εκρηκτική χημική ένωση το βλέμμα σου που θυμίζει ταυτόχρονα παιδικό κοίταγμα όλο επιθυμία.


Κάθε φορά οι άλλοι λίγο πιο κει. Πάντα το τρίτο τους μάτι στραμμένο σ' εμάς. Μήπως και σου ξεφύγει μια παραπάνω κουβέντα, μήπως και μου πιάσεις λίγο παραπάνω το χέρι, μήπως και ανιχνεύσουν στα μάτια μου κάτι που δεν πρέπει. Κι είναι ανόητοι γιατί νομίζουν ότι ελέγχουν τα πάντα έχοντας μοιράσει μεταξύ τους τα τεταρτημόρια των ματιών μου καραδοκώντας για κάθε τι "ένοχο". Αλλά δε βλέπουν πως τίποτα δε βρίσκεται πια εκεί. Έχουν όλα ξεχειλίσει και απλωθεί σε κάθε χιλιοστό όσων ζήσαμε. 


Έρχεται, όμως, πάντα η στιγμή που κάποιος θα σε φωνάξει, που κάποιος θα σε σκουντήξει στον ώμο κι έχει κι όλας φτάσει η ώρα του αποχαιρετισμού. Στιγμιαία σιωπή, ένα μισό χαμόγελο (με παραπάνω από ολόκληρο νόημα) και μετά............. με το χάρακα των αντανακλαστικών πλησιάζεις και με τα χείλη σου ακουμπάς πρώτα τον δεξί και μετά τον αριστερό μου συμβιβασμό. Αφήνοντας πάντα το παράνομο ανέγγιχτο.. Έτσι "πρέπει"..