ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΊ. Του χρόνου, των αντοχών, των ορίων. Και θέλοντας να απαλλαγώ απ' τη σκέψη σου ανοίγω τις φωτογραφίες σου στο photoshop και σ' ακρωτηριάζω κι εσένα. Σου αφαιρώ τα χέρια γιατί είναι το πρώτο που δεν μπορώ να χειριστώ. Όποτε τα κοιτάζω λες και ζωντανεύουν και βγαίνουν απ' τη φωτογραφία για να με κατασπαράξουν. Σκέτη απειλή και απορώ πώς γίνεται να τα φοβάμαι ενώ μ' έχουν αγγίξει τόσο γλυκά.
Βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού. Σαν κάτι να σάλεψε.. Σαν κάτι καινούργιο να ετοιμάζεται να εισβάλλει στη ζωή μου κι εγώ, από φόβο μήπως αντέξω να μη σε χρειάζομαι, στέκομαι πεισμωμένη με την πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Υποψίες κινδύνου μου γαργαλάνε τα ρουθούνια. Αυτό που φαίνεται να με περιμένει προφανώς είναι κάτι αλλόκοτο. Μια ιστορία στην οποία δεν πρέπει να μπω ο κόσμος να χαλάσει. Κι έχω κι εσένα που δε με βγάζεις πουθενά μα, τουλάχιστον, είσαι δρόμος.
Μουδιασμένα χείλη. Ακινητοποιημένα. Σχεδόν νεκρά. Ας έβρισκα έναν τρόπο να τ' ακρωτηριάσω κι αυτά. Δε θέλω να βρεθούν μπροστά σε κανέναν πειρασμό και να ενδώσουν. Και, ξέρεις, δε με υπακούν ποτέ. Το δικό τους πάντα και τρέμω μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να ζωντανέψουν με κάτι πέρα από σένα.
Ξέρεις και ξέρω καλά ότι δε γίνεται. Το μεταξύ μας είναι σαν πηγάδι χωρίς πάτο. Συνεχής πτώση χωρίς προορισμό. Στο σκοτάδι δίχως ίχνος φωτός. Μα σ' αγαπώ και το χειρότερό μου είναι η αυτοαναίρεση. Πώς τώρα να τολμήσω να σκεφτώ κάτι έξω από σένα? Μ' αγαπάς και το χειρότερό σου είναι η αυτοκαταστροφή μου. Ζητάς απεγνωσμένα να γλιτώσω από σένα και όχι με λόγια. Το βλέπω όταν με κοιτάς. Μια ικεσία να ζω όμορφα, να χαμογελάω. Βλέπω βέβαια και μια τόση δα ανησυχία, μια μικρή στεναχώρια στη σκέψη ότι ίσως να μπορώ να τα κάνω αυτά και μακριά σου. Μα το θέλεις και με νοιάζεσαι πιο πολύ κι απ' ό,τι εγώ τον εαυτό μου κι αυτό όσο με συναρμολογεί άλλο τόσο με ισοπεδώνει.
Είμαι στο χείλος του γκρεμού, σου ξαναλέω, κι ελπίζω πως κάτι θα κάνεις. Κάποιο τρόπο θα βρεις να μου δείξεις την πιο ανώδυνη πτώση. Ξέρω πως δε θα με κρατήσεις πάνω ό, τι κι αν γίνει. Γιατί είσαι της σπρωξιάς εσύ. Θες να κάνω το βήμα. Πιστεύεις στα φτερά μου ακριβώς όσο πιστεύω κι εγώ σ' εσένα. Κι έτσι, ακόμη κι αν δεν είχα ποτέ φτερά, τώρα πρέπει να βγάλω. Πρέπει, για να μη σε διαψεύσω. Ωστόσο δεν ξέρω να πετώ αλλά είμαι σίγουρη ότι πιστεύεις πως θα τα καταφέρω. Οτιδήποτε αρκεί να μη μείνω πάνω στο βράχο μαζί σου. Ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα φύγεις και φοβάσαι να μ' αφήσεις ακρωτηριασμένη να περιμένω ενώ δε θα γυρίσεις ποτέ. Σπρώξε με λοιπόν. Ρίξε με στον επόμενο, στον καινούργιο που θα ψάχνει για τις οδηγίες χρήσεις και δε θα τις βρίσκει. Κι εγώ, σαρρωμένη απ' την πτώση θα κουρνιάζω στην αγκαλιά του. Θα κλείνω τα μάτια και θα τον αγαπώ διπλά γιατί με δέχτηκε γεμάτη πληγές. Στραπατσαρισμένη, λερωμένη, απεριποίητη και-το κυριώτερο-με δέχτηκε μετά από σένα.
[Θέλω κάποτε να μάθω ν' ακρωτηριάζω και τις σκέψεις μου..]
3 σχόλια:
ok,den to pictevw,PRAGMATIKA!!!mpika cimera cto bLog mou kai eida oti icoun cta atoma pou "me parakoLou8oun"..cuggnwmi pou cou miLaw apo dw,aLLa den vrika aLLo tropo!!!Diavaca kapoia ap ta teLeutaia keimena cou kai Lew de borei..proxwrica parakatw..kati mou 8umizei,ckeftika..Kai Lew..mpaa..i aLiki[(me to ckouLariki-to pio procfato onoma c pou 8umamai)]?? apokLeietai!!paw parakatw,kai akoma pio katw..diavazw,kataLavainw..aLLa kai paLi exw tic amfivoLiec mou!Paw cta arxika post kai w tou 8aumatoc,ta xw kcanadiavacei!!!Eicai i aLiki,i "fiLi" mou apo to hi5,ce diavaza fanatika,pLeon vevaia den mpainw ka8oLou!!Eimai para poLu xaroumeni pou kapoioc mac efere koda,den kcerw pou me vrikec!!aLi8eia den to pictevw!!ce 8aumaza apo tote kai cto xa pei,eixame miLicei 5-6 forouLec!cou euxomai ta kaLutera,ta akcizeic pragmatika!!!afroditi..
http://www.youtube.com/watch?v=iWXAxn73Xs8
petalouditsa efxaristw.... poly omorfo tragoudi.. pragmati...... "8a er8ei mia fora na niwsw pws ki egw anhkw kapou.."
Δημοσίευση σχολίου