ΟΣΑ ΔΕ ΣΟΥ ΕΙΠΑ

Να το και το 2010! Είναι πια εδώ. Το υποδέχτηκα αγκαλιά με το τίποτα. Αγκαλιά με τον εαυτό μου και σκεπτόμενη τι πραγματικά αλλάζει εκτός από τη χρονολογία στα ημερολόγια. Μάλλον τίποτα. Ξημερώνει η καινούργια χρονιά κι εσύ είσαι ακόμα εκεί που ήσουν. Αλλού. Όχι εδώ. Εγώ, αμετακίνητη. Όχι μόνο σταθερή στον καναπέ του σπιτιού μου μα και μέσα μου, σ' εσένα. Έχω πολλά να θυμάμαι από το '09. Πολλά που ακούμπησα και που δεν μπόρεσα να κρατήσω, να τα κάνω δικά μου. 


Μα θα πω "δε με νοιάζει" γιατί μου' πες τότε-και συμφωνώ- πως το μόνο μαγικό είναι οι στιγμές. Θα το πω, λοιπόν, όσο κι αν η καρδιά μου σφίγγεται καθώς το ξεστομίζω. Ναι, δεν το νιώθω απόλυτα γιατί, βλέπεις, η καρδιά μου νοιάζεται για οτιδήποτε σε αφορά και φρένο δε σηκώνει όσο κι αν προσπαθώ να της επιβληθώ. Ξέρω πως όλα αυτά δεν τα διαβάζεις. Δε θα τα μάθεις ποτέ, ούτε καν θα τα υποψιαστείς γιατί έχω μάθει να τα κρύβω κι ακόμα κι εσύ, που το κοίταγμά σου μ' αφήνει γυμνή κι εκτεθειμένη, δε θα μπορέσεις να τα δεις. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω να σου ταχυδρομήσω ένα βιβλίο του οποίου τη συγγραφέα δε θα γνωρίζεις (τι? χαζή είμαι να τα εκδόσω με το πραγματικό μου όνομα?) αλλά αν τότε θυμάσαι ακόμα, θα καταλάβεις ότι μιλάει για σένα. Για σένα και για το πώς υπήρξα εγώ μέσω της δικής σου ύπαρξης. Θα διαβάσεις όλα όσα δεν τόλμησα να σου πω ποτέ μήπως και σε τρομάξω. Μήπως δεν αντέξεις και φύγεις και φύγουν μαζί σου όλα μου τα κομμάτια, τα αποτελούμενα από χαμόγελα, αγγίγματα, στιγμές που, έστω για λίγο, ήσουν μόνο για μένα. 


Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να σε κρατήσει στη ζωή μου. Με όποιον τρόπο και όποιο τίμημα. Μοιάζει υπερβολικό μα δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα στη σκέψη μου χωρίς εσένα (και κάποτε ο μπαμπάς μου, μου είχε πει πως η μόνη "σκλαβιά" που μπορεί να υποστεί κανείς είναι στη σκέψη).


Δε μου έστειλες μήνυμα. Στο' χα πει, το ήξερα. Πες με τρελή μα δε στεναχωριέμαι και μ' εσένα πάντα θα χαμογελάω και ακόμα κι αν τύχει να κλάψω θα φροντίσω να βουλιάξουν τα δάκρυα σ' ένα λακάκι χαράς. Αυτό θυμάμαι να μου ζητάς πάντα, να είμαι καλά και να χαμογελάω. 


Όσο περνάει ο καιρός ξεθωριάζουν τα πράγματα στη μνήμη μου και τρέμω και μόνο στην ιδέα να ξεχάσω έστω και το πιο σύντομο λεπτό που πέρασα μαζί σου. Κι όμως, ήδη είναι πολλά που δε θυμάμαι και θυμώνω γιατί δε σου αξίζει αυτό. Χθες πέρασα τυχαία από το βενζινάδικο που σταματήσαμε εκείνο το βράδυ μετά το Λουτράκι. Στιγμιαία μου κόπηκε η αναπνοή. Ο χρόνος σταμάτησε, μια ρίγη με διαπέρασε, ένα άρωμα θανάτου πρόλαβε κι ακούμπησε τη μύτη μου κι αμέσως μετά συνήλθα. Κάπως έτσι είναι όταν ξαναζώ κάπου όπου ζήσαμε κάποια απ' τις στιγμές μας. 


Συγγνώμη που χάνομαι έτσι. Που εξαφανίζομαι. Μα δεν αντέχω. Δεν μπορώ να σε βλέπω και να φοβάμαι να σε αγγίξω. Να φοβάμαι να πω αυτό που σκέφτομαι και να καταλήγω σε κάτι τυπικό. Σε κάτι "εύκολο" προκειμένου να "πνίξω" τις αλήθειες. 


Ζηλεύω την ισορροπία σου και μου την εύχομαι. 



           Σ' αγαπώ και σε σκέφτομαι..