πιστευω και ΘΑ!

Σπασμοί μιας νύχτας. Επιθυμίες, όνειρα τόσων μηνών. Ταξιδεύω αντίθετα απ' τη φορά του τρένου, να τα βλέπω όλα να απομακρύνονται ενώ στην πραγματικότητα εγώ φεύγω απ' αυτά. Να κοιτώ τι μένει πίσω. Κι αυτή τη φορά πίσω δε μένει κανείς απ' τους δυο μας. Μόνο οι στιγμές. Είμαστε δυο νότες που χρειάστηκε να βγούμε απ' την Αθήνα για να βρεθούμε-έστω και λίγο- στην ίδια παρτιτούρα.
 Και μ' εσένα τίποτα άσχημο δε μου φαίνεται. Ούτε καν τα πραγματικά δύσκολα που μας χωρίζουν γιατί ταιριάζουμε και δεν ανησυχώ για μας. Πιο πολύ αμφιβάλλω για το αν θα βγει ο ήλιος αύριο παρά για το αν θα ξαναβρεθούμε. Τόση σιγουριά έχω κι ας τη θεωρήσεις ανόητη. Και αυτή και εμένα-περισσότερο- που δε χρειάστηκα παρά λίγες στιγμές για να εντοπίσω πίσω από την "ομοφυλοφιλία" σου τον πιο αρσενικό άντρα που γώρισα ποτέ. Που με κάνει ελεύθερη, να μην ντρέπομαι γι' αυτό που είμαι. Ούτε καν γι'αυτά που κάνω όταν μένουμε οι δυο μας που τα' βλεπα στη Lolita και κοκκίνιζα μόνο στην ιδέα. Τριγυρνώ βράδυ στη γειτονιά μου κι ακούω μουσικές. Βλέπω γύρω μου σκιές- "φαντάσματα" θα 'λεγα αλλά θα με πεις "παιδί" , που δεν είμαι- και μου φαίνονται όλα τόσο πιθανά, τόσο ενδεχόμενα να συμβουν. Μουσικές πάλι. Ατελείωτες μελωδίες και ψάχνω μέσα τους να εντοπίσω το Σολ. Ξεκινώ τότε να μουρμουρίζω ψιθυριστά σχεδόν τη γνώριμη εκείνη εισαγωγή των "..Σιωπων". Σολ, μετά κάτι με παρεστιγμένο κι ύστερα εκείνο το τρίηχο που κάποιο λάθος είχε κάνει αυτός ο φίλος μου και όταν το είδες γραμμένο στο περιτύλιγμα μου είπες με μια αθώα υπεροψία "ερασιτέχνης, ε?".
                                   
 Και δεν ξεχνώ στιγμή και λέξη από εκείνο το βράδυ γιατί ήταν όλα τόσο όμορφα, τόσο ιδανικά. Το τριαντάφυλλό σου εδώ! Πιστό, πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου, μέρα νύχτα. Μήνες τώρα. Ούτε πέταλο δεν έχει πέσει. Αμάδητος έρωτας ο δικός μας, ξεχωριστός! Πες με ονειροπόλα. Τουλάχιστον πετάω..!