τιραμισΏ

Σου έχω θυμώσει. Πολύ! Μια μέρα θέλω να πέσω πάνω σου να σε κατασπαράξω.

 Όσο ακραία σε γουστάρω,  τόσο ακραία θέλω να σε κομματιάσω. Ο χρόνος εκπνέει και εγώ είμαι κάπου που δε θέλω, με ανθρώπους που δε θέλω, χωρίς εσένα που θέλω. 

 Σφραγίδα με νούμερο 1312.. και στην ουρά για το σφαγείο. Στο κοπάδι με τα "καλά κορίτσια". 

Σ έχουν αδειάσει ποτέ;

Να αγνοείς τον ίδιο σου τον πυθμένα και κάποιος να τον ανακαλύψει και να στον γεμίσει με τρύπες μεχρι να στραγγιξει κάθε σταγόνα υπαρξης;

Ουδέποτε εξφενδόνισα ευθύνες εναντίον κάποιου  για τις κατά καιρούς απουσίες αισθήσεων. Έχω βρεθεί χωρίς ίχνος ήχου, με ανικανότητα να δω κάτι παραπάνω από το τίποτα ή κάτι λιγότερο απο διπλό είδωλο, σε πλήρη ακαμψία, αστάθεια, ανισορροπία, αλλά και "παντοδυναμία" απέναντι στο παγωμένο και το καυτό, λόγω επιδερμικής υπαισθησίας. Δικό μου ζήτημα. Προσωπικό. Το επέτρεψα. 

 Εσένα όμως σε χρεωνω συναισθηματικό μούδιασμα.. μη μετρήσιμο, μη υπολογίσιμο, μη απεικονίσιμο σε "ταφικά" films. (Μιας και δεν πρόλαβες να "σπουδάσεις" δίπλα μου τη βασική Ιατρική ορολογία του Ασθενούς, οφείλω να σε ενημερώσω ότι αποκαλούμε "τάφο" το μαγνητικό τομογράφο, όλοι εμείς οι "χαλασμένοι"). Με αξία αντιστρόφως ανεκτίμητη..

[εξέπνεε το 2018]