Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Κατάρα






 Το χειρότερο πράγμα, την εξάλειψη της λήθης, μην την ευχηθείς ποτέ σε κανέναν. Ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Να θυμόμαστε να ξεχνάμε!
 Η ανάμνηση δεν κάνει διακρίσεις, κατασπαράζει το κάθε της θύμα αργά και βασανιστικά με την ίδια, αστείρευτη λαιμαργία. Μην ευχηθείς σε κανένα να θυμάται. Τον σκοτώνεις. Είδα κατά λάθος. Επίτηδες από λάθος. Θυμήθηκα για δυο λεπτά, καταδικάστηκα για άπειρα επόμενα. Ό, τι σε έφαγε μια φορά θα σε καταπίνει ώσπου να πεθάνεις. Κυλάς στον οισοφάγο του τέρατος παρακαλώντας για ένα σβήσιμο. Παρακαλώντας την "αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού σου" να μετατραπεί σε καταιγίδα πληροφοριών για να σκεπάσεις τα βέλη που, ποτισμένα με εικόνες, δε βαρέθηκαν ούτε λεπτό να σε διαπερνούν. 
 Δε θέλω πλέον. Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να συγκρατώ άλλο την αίσθηση που προκλήθηκε από τυχαίες συναναστροφές σκοτεινές, σχεδόν τρελές. Δε θέλω άλλο να ψάξω τον εαυτό μου. Δε θέλω ξανά να νιώσω ότι είμαι άλλη. Οι εμμονές αρκεί μια φορά να υπάρξουν για να εξασφαλίσουν τη διαιώνισή τους ακόμα κι όταν εμείς δε θα ζούμε. Φριχτό αλλά θα μείνουν και μετά από εμάς. Αν πατηθεί ο διακόπτης δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο τροφή. Για το τέρας.
 Οι φωνές άλλαξαν χροιά. Η μουσική άλλαξε ύφος. Τα χέρια κρατούν άλλα χέρια, όχι τα δικά μου. Το βλέμμα ίδιο, με άλλον αποδέκτη. Μια κινούμενη καταστροφή. Ένας όλεθρος συσπειρωμένος γύρω από τα σημάδια των κροτάφων. Δε θέλω πια. Παραισθήσεις, φωνές, αναμονή. Είναι πίσω. 

 Χρειάζομαι τη λήθη, τη χρειάζομαι τώρα. Όχι, όχι. Μη μου λέτε ότι δε γίνεται. Να γίνει!
 Δεν αντέχεται άλλη πτώση. Άλλη επιστροφή. Άλλη αφαίμαξη μυαλού. Άλλαξαν όλα. Ο δρόμος, οι σχέσεις, οι φίλοι, τα στέκια, οι αριθμοί των λεωφορείων που επιλέγω για να φτάσω εκεί που θέλω. 503 ΣΤΟΠ. Μουτζούρα! Λεωφόρος Λαυρίου οδικώς και αριστερά στο κυκλάκι. Όχι ευθεία. Ποτέ ξανά ευθεία. Ποτέ ξανά ούτε ένα βήμα προς τα πίσω. Άλλαξαν όλα και καλό θα ήταν ό, τι πεισματικά επανέρχεται, να χάσει το δρόμο.

 Άκουσέ με, θυμήσου, θυμήσου να ξεχνάς. Άρση της λήθης ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. 


8 σχόλια:

φτου ξελευθερία είπε...

"Άλλαξαν όλα και καλό θα ήταν ό, τι πεισματικά επανέρχεται, να χάσει το δρόμο".
πολύ δυνατό κείμενο xx

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Αγαπημένη ξελευθερια ευχαριστώ πολύ πολύ. Όταν επιστρέφουν πράγματα καταστροφικά το σημαντικό είναι να καταφέρει κανείς ενα κείμενο απλά δυνατό.. το παν είναι να αποφευχθεί η καταστροφικοτητα και στα γραπτά. ?

B612 είπε...

'' Όχι ευθεία. Ποτέ ξανά ευθεία. Ποτέ ξανά ούτε ένα βήμα προς τα πίσω.''.... δεν υπάρχει πραγματική ευθεία, όπως δεν υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που έχουμε εφεύρει απλά και μόνο για να μας βασανίζουν. Μπορείς να φανταστείς αρκετά από αυτά. Είμαι σίγουρος.

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Φιλτατε Β612, οντως, το ανθρώπινο μυαλό εφευρίσκει λερναιες υδρες, συμπληγάδες πέτρες και ενα σωρό δαίμονες προκειμένου να παιδευτει..Απλως ειναι δυσκολο, ακομη και αν γνωριζουμε οτι το "οικοδόμημα" είναι δικο μας, να καταφερουμε να ξεριζωσουμε τα θεμελια πανω στα οποια χτίστηκαν όροφοι επί ορόφων..

B612 είπε...

Δύσκολο δε λες τίποτα... το δυσκολότερο τελικά είναι να πάψουμε να αυτο-παραμυθιαζόμαστε.

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

Ε, στα λόγια μου έρχεσαι.. η μεγαλυτερη δυσκολία είναι η αντιμετώπιση του εαυτου..

sophaki είπε...

..αλήθεια τώρα..το σκεφτόμουν ότι κάτι τέτοιο αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε..κανείς δεν σε προετοίμασε γι'αυτό ε? ελπίζω ο δρόμος να μείνει ο ίδιος και να μη γυρίσει στα παλιά..

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. είπε...

sophaki, αν είσαι το Σοφακι που νομίζω, τότε ευθαρσώς σου απαντώ ότι οχι, κανείς δε με είχε προετοιμάσει γι αυτό.. Άλλωστε ο, τι κι αν μου έλεγαν, πάντα έκανα το δικό μου..
Αν τώρα πρόκειται περί απλής συνωνυμιας, οι δρόμοι πλέον πάνε μόνο μπροστά.. αλήθεια:)