Χειλομάγουλο. Έτσι το ονόμασα και πάντα θα μου θυμίζει εσένα. Είναι αυτή η ακρούλα των χειλιών που συνορεύει με το μάγουλο. Η διαφορά μεταξύ "ηθικού" και "ανήθικου". Κι όταν χαιρετιόμαστε πάντα με φιλάς εκεί. Και το φιλί είναι παραπάνω από φιλικό αλλά τυπικά νόμιμο. Αυτό το τόσο δα εκατοστό που το χωρίζει από την παρανομία το έχω μισήσει περισσότερο κι από την απόσταση Κηφισιά-Νέα Σμύρνη όταν τη διανύει κάποιος που δεν οδηγεί, περισσότερο κι από τα 504 χιλιόμετρα επιστροφής απ' τη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του '09.
Είναι κι αυτή η μυρωδιά φρεσκοπλυμένου ρούχου, κορμιού βουτηγμένου στο αφρόλουτρο, δέρματος μωρού ποτισμένου με λουλούδια που τόσο με κάνει να εκτιμώ την όσφρηση. "Ice..κάπως.." μου το είπες το άρωμά σου μα είμαι σίγουρη ότι είσαι εσύ που το κάνεις να μυρίζει τόσο όμορφα. Κι ακόμα και το χρώμα των ματιών σου, το τόσο αιχμηρό από μόνο του, παίρνει άλλη τροπή όταν με κοιτάς. Σαν εκρηκτική χημική ένωση το βλέμμα σου που θυμίζει ταυτόχρονα παιδικό κοίταγμα όλο επιθυμία.
Κάθε φορά οι άλλοι λίγο πιο κει. Πάντα το τρίτο τους μάτι στραμμένο σ' εμάς. Μήπως και σου ξεφύγει μια παραπάνω κουβέντα, μήπως και μου πιάσεις λίγο παραπάνω το χέρι, μήπως και ανιχνεύσουν στα μάτια μου κάτι που δεν πρέπει. Κι είναι ανόητοι γιατί νομίζουν ότι ελέγχουν τα πάντα έχοντας μοιράσει μεταξύ τους τα τεταρτημόρια των ματιών μου καραδοκώντας για κάθε τι "ένοχο". Αλλά δε βλέπουν πως τίποτα δε βρίσκεται πια εκεί. Έχουν όλα ξεχειλίσει και απλωθεί σε κάθε χιλιοστό όσων ζήσαμε.
Έρχεται, όμως, πάντα η στιγμή που κάποιος θα σε φωνάξει, που κάποιος θα σε σκουντήξει στον ώμο κι έχει κι όλας φτάσει η ώρα του αποχαιρετισμού. Στιγμιαία σιωπή, ένα μισό χαμόγελο (με παραπάνω από ολόκληρο νόημα) και μετά............. με το χάρακα των αντανακλαστικών πλησιάζεις και με τα χείλη σου ακουμπάς πρώτα τον δεξί και μετά τον αριστερό μου συμβιβασμό. Αφήνοντας πάντα το παράνομο ανέγγιχτο.. Έτσι "πρέπει"..
ΘΕΛΩ στις 30 Απριλίου, που είναι τα γεννέθλιά μου, να είμαι στη Θεσσαλονίκη με τη Βεατρίκη. Να ταξιδέψουμε με το αυτοκίνητο της Νατάσας ώστε τα μόνα μας μεταφορικά να είναι το μερίδιο της βενζίνης που αναλογεί στην κάθε μία. ΘΕΛΩ να φτάσουμε αρκετά νωρίς το μεσημέρι για να προλάβω να κάνω silk e pill, να βγάλω τα φρύδια μου, να κάνω ένα περιποιημένο μπάνιο, να βάλω τις κρέμες μου (αυτές τις body lotion της Body Shop με το shimer) και τη μάσκα αργύλου στο πρόσωπο και να φτιάξω τα νύχια μου. ΘΕΛΩ να έχω καταφέρει να είμαι τα κιλά που στοχεύω και να έχω βρει όμορφα ρούχα για να φορέσω το βράδυ. ΘΕΛΩ να συναντήσω λίγο πριν την "κανονική έξοδο" το Μάνο για έναν καφέ, να με ξεαγχώσει ρε παιδί μου. ΘΕΛΩ όταν θα φτάσω "εκεί" να εκπλαγώ συνειδητοποιώντας ότι η Ν. για το "χ" λόγο δεν ανέβηκε μαζί με τους υπόλοιπους οπότε θα γλιτώσουμε την σχεδόν σίγουρη ανάκριση. ΘΕΛΩ να βρούμε με τη Βεατρίκη την καλύτερη θέση στο bar, να μας κεράσουν από το μαγαζί τα ποτά (γιατί εγώ θα έχω κεράσει Patafritas το μεσημέρι) κι εγώ να τη ρωτάω κάθε λίγο "γυαλίζω"? ΘΕΛΩ να μένουν στο ακριβώς δίπλα ξενοδοχείο από αυτό που θα έχω κλείσει ένα μονόκλινο για το οποίο ΘΕΛΩ να πάνε χαμμένα τα λεφτά. ΘΕΛΩ να έχω καταστρώσει από την Αθήνα το "τέλειο σχέδιο" μαζί με το Μάνο μέσω msn και να το εφαρμόσουμε χωρίς κανένα απρόοπτο! ΘΕΛΩ το πρόγραμμα να τελειώσει νωρίτερα από ό,τι συνήθως και ΘΕΛΩ να του έρθει η ίδια ιδέα για δώρο μ' αυτή που έχω εγώ! ΘΕΛΩ ακόμα ένα πρωί να μας βρει μαζί σ' εκείνη την πόλη, να μείνουμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για καφέ, να μας χτυπάνε την πόρτα και να κρατάμε τις αναπνοές μας για να νομίζουν ότι δεν είναι κανείς μέσα. ΘΕΛΩ να του κρατήσω τα χέρια και να μη νιώσω τίποτα μεταλλικό καθώς θα διασχίζω το δέρμα του. ΘΕΛΩ να με κοιτάξει πάλι στα μάτια και να μου ξαναπεί "πόσο ευτυχισμένος gay είναι" κι εγώ να του δαγκώσω τη μύτη. ΘΕΛΩ να είμαστε ξαπλωμένοι αγκαλιά και να συζητάμε με τις ώρες για όλα αυτά τα σοβαρά που πάντα βρίσκουμε τρόπο να αναλύουμε μέχρι εξαντλήσεως. ΘΕΛΩ να μου φέρει άλλο ένα κουτάκι Coca-Cola Light που θα καταλήξει κλειστό και ανέγγιχτο στο κομοδίνο μου μαζί με το πρώτο. ΘΕΛΩ να με πει ξανά "ζουζουνάκι" και να μου θυμίσει πόσο πολύ διαφέρω από τα "μαλακιστήρια" της ηλικίας μου που "τα κάνουν όλα στο κρεβάτι" και "δεν του λένε τίποτα γιατί έχουν πολύ περισσότερες ανασφάλειες από μένα". ΘΕΛΩ να ζήσω έτσι και τα 2 μου βράδια εκεί, το πρώτο ως "δώρο" για τα γεννέθλιά μου και το δεύτερο ως φόρο τιμής στα όσα νιώθουμε και εγκλωβίζουμε μέσα μας λόγω συνθηκών. ΘΕΛΩ Κυριακή απόγευμα να επιστρέψω στην Αθήνα, αν τους έχουν κλείσει επιστροφή με αεροπλάνο θα κάνω την υπέρβαση μου και θα μπω κι εγώ προκειμένου να είμαστε μαζι. ΘΕΛΩ φτάνοντας να με ρωτήσει "πας στο ταυράκι?" και να του πω ψέματα "ναι" μόνο και μόνο για να κερδίσω λίγο ακόμα χρόνο μαζί του. ΘΕΛΩ να φτάσουμε έξω από το σπίτι της Τζω, να μου δώσει ένα φιλί και να μου θυμίσει ότι "υπάρχουν άνθρωποι που ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο κι όμως είναι αναγκασμένοι να ζουν ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο μια ολόκληρη ζωή". ΘΕΛΩ να περιμένω να φύγει παριστάνοντας ότι χτυπάω το κουδούνι της Τζω (που μπορεί να είναι ακόμα στην Κύπρο) και μόλις στρίψει στη γωνία, να βγω στον κεντρικό και να πάρω ταξί για να γυρίσω στο σπίτι μου. ΘΕΛΩ μπαίνοντας σπίτι να λείπουν όλοι για να μπορέσω να ουρλιάξω δυνατά κλαίγοντας από αυτό το περίεργο αίσθημα χαρμολύπης που με κατακλύζει κάθε φορά που ζω κάτι τέτοιο. ΘΕΛΩ οι στιγμές αυτές να μην ξεθωριάσουν ποτέ! ΘΕΛΩ να τον έχω στη ζωή μου κι ας τον βλέπω πάρα πολύ σπάνια. ΘΕΛΩ να μην μπορώ χωρίς αυτόν!
[..αν θες να ζήσεις τ' όνειρό σου καλύτερα να πας να κοιμηθείς..]
ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΊ. Του χρόνου, των αντοχών, των ορίων. Και θέλοντας να απαλλαγώ απ' τη σκέψη σου ανοίγω τις φωτογραφίες σου στο photoshop και σ' ακρωτηριάζω κι εσένα. Σου αφαιρώ τα χέρια γιατί είναι το πρώτο που δεν μπορώ να χειριστώ. Όποτε τα κοιτάζω λες και ζωντανεύουν και βγαίνουν απ' τη φωτογραφία για να με κατασπαράξουν. Σκέτη απειλή και απορώ πώς γίνεται να τα φοβάμαι ενώ μ' έχουν αγγίξει τόσο γλυκά.
Βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού. Σαν κάτι να σάλεψε.. Σαν κάτι καινούργιο να ετοιμάζεται να εισβάλλει στη ζωή μου κι εγώ, από φόβο μήπως αντέξω να μη σε χρειάζομαι, στέκομαι πεισμωμένη με την πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Υποψίες κινδύνου μου γαργαλάνε τα ρουθούνια. Αυτό που φαίνεται να με περιμένει προφανώς είναι κάτι αλλόκοτο. Μια ιστορία στην οποία δεν πρέπει να μπω ο κόσμος να χαλάσει. Κι έχω κι εσένα που δε με βγάζεις πουθενά μα, τουλάχιστον, είσαι δρόμος.
Μουδιασμένα χείλη. Ακινητοποιημένα. Σχεδόν νεκρά. Ας έβρισκα έναν τρόπο να τ' ακρωτηριάσω κι αυτά. Δε θέλω να βρεθούν μπροστά σε κανέναν πειρασμό και να ενδώσουν. Και, ξέρεις, δε με υπακούν ποτέ. Το δικό τους πάντα και τρέμω μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να ζωντανέψουν με κάτι πέρα από σένα.
Ξέρεις και ξέρω καλά ότι δε γίνεται. Το μεταξύ μας είναι σαν πηγάδι χωρίς πάτο. Συνεχής πτώση χωρίς προορισμό. Στο σκοτάδι δίχως ίχνος φωτός. Μα σ' αγαπώ και το χειρότερό μου είναι η αυτοαναίρεση. Πώς τώρα να τολμήσω να σκεφτώ κάτι έξω από σένα? Μ' αγαπάς και το χειρότερό σου είναι η αυτοκαταστροφή μου. Ζητάς απεγνωσμένα να γλιτώσω από σένα και όχι με λόγια. Το βλέπω όταν με κοιτάς. Μια ικεσία να ζω όμορφα, να χαμογελάω. Βλέπω βέβαια και μια τόση δα ανησυχία, μια μικρή στεναχώρια στη σκέψη ότι ίσως να μπορώ να τα κάνω αυτά και μακριά σου. Μα το θέλεις και με νοιάζεσαι πιο πολύ κι απ' ό,τι εγώ τον εαυτό μου κι αυτό όσο με συναρμολογεί άλλο τόσο με ισοπεδώνει.
Είμαι στο χείλος του γκρεμού, σου ξαναλέω, κι ελπίζω πως κάτι θα κάνεις. Κάποιο τρόπο θα βρεις να μου δείξεις την πιο ανώδυνη πτώση. Ξέρω πως δε θα με κρατήσεις πάνω ό, τι κι αν γίνει. Γιατί είσαι της σπρωξιάς εσύ. Θες να κάνω το βήμα. Πιστεύεις στα φτερά μου ακριβώς όσο πιστεύω κι εγώ σ' εσένα. Κι έτσι, ακόμη κι αν δεν είχα ποτέ φτερά, τώρα πρέπει να βγάλω. Πρέπει, για να μη σε διαψεύσω. Ωστόσο δεν ξέρω να πετώ αλλά είμαι σίγουρη ότι πιστεύεις πως θα τα καταφέρω. Οτιδήποτε αρκεί να μη μείνω πάνω στο βράχο μαζί σου. Ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα φύγεις και φοβάσαι να μ' αφήσεις ακρωτηριασμένη να περιμένω ενώ δε θα γυρίσεις ποτέ. Σπρώξε με λοιπόν. Ρίξε με στον επόμενο, στον καινούργιο που θα ψάχνει για τις οδηγίες χρήσεις και δε θα τις βρίσκει. Κι εγώ, σαρρωμένη απ' την πτώση θα κουρνιάζω στην αγκαλιά του. Θα κλείνω τα μάτια και θα τον αγαπώ διπλά γιατί με δέχτηκε γεμάτη πληγές. Στραπατσαρισμένη, λερωμένη, απεριποίητη και-το κυριώτερο-με δέχτηκε μετά από σένα.
[Θέλω κάποτε να μάθω ν' ακρωτηριάζω και τις σκέψεις μου..]
Είναι περίεργο μα ούτε θέλω να την αφήσεις ούτε μπορώ να μη σ' έχω. Αν μου' λεγες ποτέ ότι σκέφτεσαι να το κάνεις θα σου' λεγα όχι. Όχι, γιατί φοβάμαι μήπως δεν είμαι αυτό που περιμένεις, μήπως φανώ ανάξια της έκριξής σου. Είναι φορές που κλαίω και δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι από λύπη που αν όλα ήταν αλλιώς θα ήμασταν μαζί ένα χρόνο σχεδόν τώρα ή από χαρά που ξέρω πως έστω και κάτω από τέτοιες θαμπές συνθήκες είσαι κομμάτι της ζωής μου.
Ρώτα με "τι θα' θελες να γίνει?" και θα πάρεις για απάντηση μια δυνατή σιωπή. ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Δεν ξέρω τι επιθυμώ. Τι έχει ανάγκη η ψυχή μου και τι έχει χρέος το μυαλό να επιβάλλει.
Θέλω να είσαι καλά κι αυτό μπαίνει πάνω απ' όλα. Τις φωτογραφίες από χθες θα σου τις στείλω όποτε νομίζω εγώ. Προς το παρόν τις κοιτάζω σχεδόν με ευλάβεια και μπορώ να εντοπίσω όλους τους λόγους που με κρατούν σ' εσένα. Τα υπέροχα δάχτυλά σου, τα μάτια σου.. Οι πάντα γεμάτες τσέπες του παντελονιού σου.. Κάθε μικρή ατέλεια που στα μάτια μου σε κάνει ό, τι πιο τέλειο υπάρχει. Κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μη σε θέλουν όλες. Ή ίσως και να σε θέλουν και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα. Φυσικά και τα μεγαλοποιώ όλα. Φυσικά και σε εξιδανικεύω. Μήπως και βρω επαρκείς δικαιολογίες για να παραβλέψω την πρωτοφανή αιτία που δε ζούμε μαζί.
Είναι παράξενο όμως εκ των πραγμάτων μου δίνεις κάθε ελευθερία κι εγώ προτιμώ τα δεσμά. Νοητά σχοινιά που μας κρατάνε μαζί. Γιατί είμαι πραγματικά ελεύθερη έχοντας επιλέξει να μείνω μέχρι το τέλος. Μέχρι να μην έχω να δώσω. Μέχρι να μην μπορείς να πάρεις.
Να το και το 2010! Είναι πια εδώ. Το υποδέχτηκα αγκαλιά με το τίποτα. Αγκαλιά με τον εαυτό μου και σκεπτόμενη τι πραγματικά αλλάζει εκτός από τη χρονολογία στα ημερολόγια. Μάλλον τίποτα. Ξημερώνει η καινούργια χρονιά κι εσύ είσαι ακόμα εκεί που ήσουν. Αλλού. Όχι εδώ. Εγώ, αμετακίνητη. Όχι μόνο σταθερή στον καναπέ του σπιτιού μου μα και μέσα μου, σ' εσένα. Έχω πολλά να θυμάμαι από το '09. Πολλά που ακούμπησα και που δεν μπόρεσα να κρατήσω, να τα κάνω δικά μου.
Μα θα πω "δε με νοιάζει" γιατί μου' πες τότε-και συμφωνώ- πως το μόνο μαγικό είναι οι στιγμές. Θα το πω, λοιπόν, όσο κι αν η καρδιά μου σφίγγεται καθώς το ξεστομίζω. Ναι, δεν το νιώθω απόλυτα γιατί, βλέπεις, η καρδιά μου νοιάζεται για οτιδήποτε σε αφορά και φρένο δε σηκώνει όσο κι αν προσπαθώ να της επιβληθώ. Ξέρω πως όλα αυτά δεν τα διαβάζεις. Δε θα τα μάθεις ποτέ, ούτε καν θα τα υποψιαστείς γιατί έχω μάθει να τα κρύβω κι ακόμα κι εσύ, που το κοίταγμά σου μ' αφήνει γυμνή κι εκτεθειμένη, δε θα μπορέσεις να τα δεις. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω να σου ταχυδρομήσω ένα βιβλίο του οποίου τη συγγραφέα δε θα γνωρίζεις (τι? χαζή είμαι να τα εκδόσω με το πραγματικό μου όνομα?) αλλά αν τότε θυμάσαι ακόμα, θα καταλάβεις ότι μιλάει για σένα. Για σένα και για το πώς υπήρξα εγώ μέσω της δικής σου ύπαρξης. Θα διαβάσεις όλα όσα δεν τόλμησα να σου πω ποτέ μήπως και σε τρομάξω. Μήπως δεν αντέξεις και φύγεις και φύγουν μαζί σου όλα μου τα κομμάτια, τα αποτελούμενα από χαμόγελα, αγγίγματα, στιγμές που, έστω για λίγο, ήσουν μόνο για μένα.
Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να σε κρατήσει στη ζωή μου. Με όποιον τρόπο και όποιο τίμημα. Μοιάζει υπερβολικό μα δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα στη σκέψη μου χωρίς εσένα (και κάποτε ο μπαμπάς μου, μου είχε πει πως η μόνη "σκλαβιά" που μπορεί να υποστεί κανείς είναι στη σκέψη).
Δε μου έστειλες μήνυμα. Στο' χα πει, το ήξερα. Πες με τρελή μα δε στεναχωριέμαι και μ' εσένα πάντα θα χαμογελάω και ακόμα κι αν τύχει να κλάψω θα φροντίσω να βουλιάξουν τα δάκρυα σ' ένα λακάκι χαράς. Αυτό θυμάμαι να μου ζητάς πάντα, να είμαι καλά και να χαμογελάω.
Όσο περνάει ο καιρός ξεθωριάζουν τα πράγματα στη μνήμη μου και τρέμω και μόνο στην ιδέα να ξεχάσω έστω και το πιο σύντομο λεπτό που πέρασα μαζί σου. Κι όμως, ήδη είναι πολλά που δε θυμάμαι και θυμώνω γιατί δε σου αξίζει αυτό. Χθες πέρασα τυχαία από το βενζινάδικο που σταματήσαμε εκείνο το βράδυ μετά το Λουτράκι. Στιγμιαία μου κόπηκε η αναπνοή. Ο χρόνος σταμάτησε, μια ρίγη με διαπέρασε, ένα άρωμα θανάτου πρόλαβε κι ακούμπησε τη μύτη μου κι αμέσως μετά συνήλθα. Κάπως έτσι είναι όταν ξαναζώ κάπου όπου ζήσαμε κάποια απ' τις στιγμές μας.
Συγγνώμη που χάνομαι έτσι. Που εξαφανίζομαι. Μα δεν αντέχω. Δεν μπορώ να σε βλέπω και να φοβάμαι να σε αγγίξω. Να φοβάμαι να πω αυτό που σκέφτομαι και να καταλήγω σε κάτι τυπικό. Σε κάτι "εύκολο" προκειμένου να "πνίξω" τις αλήθειες.
