Σ' ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ ΔΥΟ ΜΑΤΙΩΝ, ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΥΛΑΙΑ..

19 Μαρτίου 2010

 ουφ.. άρχισε να καλοκαιριάζει. είναι 6 το απόγευμα, ο ήλιος λούζει το μπαλκόνι μου, τα πουλιά κελαηδούν και μυρίζει καλοκαίρι. δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η μυρωδιά μου προκαλεί μια απαίχθεια, μια ψιλομελαγχολία. αύριο τελειώνει και το μαγαζί. πότε άρχισε-πότε τελείωσε. χριστό δεν κατάλαβα και εύχομαι αυτό να μην το πω κάποτε και για την ίδια τη ζωή. θέλω ν' ακούσω μουσική και φοβάμαι ν' ανοίξω το ραδιόφωνο. φοβάμαι μην πέσω πάνω σε κάποιο τραγούδι που δεν μπορώ ν' αντέξω. λίγη ζέστη παραπάνω να 'κανε και στιγμιαία θα ξεγελιόμουν και θα 'βγαινα με το φανελάκι και το μαγιώ να παίξω μπουγέλο με το λάστιχο. 

 μυρίζει ιούνιος, εκείνες οι μέρες μετά την εξεταστική που το κεφάλι είναι γεμάτο με σχέδια διακοπών τα οποία μένουν σχέδια και μεταφέρονται από χρόνο σε χρόνο. δε μου λείπει η παραλία, ποτέ δε μου έλειψε  γιατί το σώμα μου ποτέ δε φάνηκε κάτω από τον ήλιο όπως θα ήθελα. κουτσά-στραβά έμαθα να το αγαπώ κι αυτό και την κυτταρίτιδα και τις ραγάδες που λες και "μαγικά" ήταν αόρατα στα μάτια κάθε γκόμενου που βρέθηκε στο δρόμο μου. μυρίζει αύγουστος.. μυρίζει τζατζίκι στην ταβέρνα και τηγανητό καλαμαράκι. 

 δεκαπενταύγουστος κι εγώ όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην Αθήνα θα κόβω βόλτες πάνω-κάτω, Κηφισιά-Φάληρο για να απολαμβάνω τους άδειους δρόμους. την άδεια Βουλιαγμένης που αγνοούσα μέχρι πριν ενάμιση χρόνο και τώρα πια την έχω σα δεύτερο σπίτι- στα κρυφά πάντα. τελικά όσο κι αν η αξιοπρέπειά μας μένει άθικτη στα μάτια των άλλων, αν εμείς οι ίδιοι έχουμε σταθεί αναξιοπρεπείς απέναντι στον εαυτό μας, δεν υπάρχει σωτηρία. και σκέφτομαι ότι ξέρω πού μένει, ότι έχω στηθεί για "παρακολούθηση" με φίλες μου πάνω από πέντε φορές έξω από το σπίτι του. με μια κρέπα σοκολάτα στο χέρι, δύο κασκόλ και σκουφί, καθισμένες σ΄ ένα παγκάκι. ίσα-ίσα για να τον δω να βγαίνει από το σπίτι και να μπαίνει στο αυτοκίνητο. και αναλογίζομαι πόσο "μικρή" είμαι κι ύστερα λυτρώνομαι καταννοώντας πως είναι η φύση μου να σέρνομαι πίσω από ό, τι ερωτεύομαι. όχι το σύρσιμο του ερπετού, όχι αυτό.. το άλλο, της αύρας. 

 μυρίζει αρχές σεπτεμβρίου που με το βιβλίο στο χέρι στηνόμουν ώρες ολόκληρες έξω από το Αττικό Άλσος κι ευχόμουν να μην ακυρωθεί η συναυλία λόγω της ψιλής βροχής. "δεν μπορεί, θα σταματήσει" έλεγα από μέσα μου και βλέποντας τις σταγόνες να λιγοστεύουν ένιωθα ξαφνικά ένας μικρός Θεός που με τη δύναμη της θέλησης καταφέρνει τα πάντα. μυρίζει αντηλιακό κι αντί να το νοσταλγώ και να περιμένω την ώρα και τη στιγμή να το απλώσω στο δέρμα μου, σκέφτομαι το χειμώνα που πέρασε. μαζί.. παρέα.. με τα πάνω μας, τα κάτω μας.. τραγούδια, μουσικές.. βράδια απεριόριστης χαράς κι άλλα μουντής απελπισίας.. την Πάτρα.. τις κλαμμένες φωτογραφίες που θα ζήλευε κάθε κοπέλα από reality μοντέλων γιατί είναι ΑΛΗΘΙΝΈΣ. τις πολύχρωμες γυαλιστερές κορδέλες που ξέμεναν μεταξύ των δαχτύλων σου και του μικροφώνου λίγο μετά την έκριξη της "μαλακιούλας" από τα Jumbο.. γκρίνιες, γέλια, αμηχανίες, κουβέντες για το μακιγιάζ, η μόνικα, εσύ, εγώ, εκείνος.. άνθρωποι.. ΑΠΛΑ άνθρωποι όπως χιλιάδες άλλοι.. και ζήσαμε τόσα.. 

                 στη Μελίνα

[Αν ήταν κάπου να ευχηθώ, θα ήταν σ'αυτά που τα μοιράζομαι σαν συνωμοτικά, και στα τραγούδια που χρειάζομαι αγκαλιά για να τ'αντέξω..]