Ακόμα μια φορά τα κατάφερα. Έφτασα και μ' εσένα στο σημείο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη φτάσω. Ακόμα μία φορά λοιπόν απεικονίζομαι ως η "άτυχη" που ΠΑΛΙ έπεσα σε λάθος κατάσταση.
Έχει αρχίσει να μου τη δίνει αυτό κι ακόμα θυμάμαι σα χθες που έλεγα πως μ' εσένα θα' ναι αλλιώς. Πως θα καταφέρω να κρατήσω μόνο τα όμορφα, πως δε θα με αφήσω να κατρακυλήσω στη γνωστή μαυρίλα που ήθελα να ξεπλύνω από πάνω μου ως το τελευταίο σημάδι της εφηβείας. Δεν άντεξα και βρέθηκα ξανά να λέω "δεν μπορώ" που τόσο τη σιχαίνομαι αυτή τη φράση και για να εξιλεωθώ που την ξεστόμισα θα "μπορώ λίγο ακόμα". Νιώθω ξανά εγκλωβισμένη στη μιζέρια μου και κρύβομαι προσπαθώντας να μην το καταλάβεις. Μη μ' αφήσεις να γίνω αυτή που ήμουν πριν σε γνωρίσω.
Βλέπεις, ανάμεσά μας υπήρχαν τόσα πράγματα σχεδόν άγνωστα σ' εμένα. Κι αυτά τα 9 χρόνια που μας χωρίζουν έπρεπε κάπως να σου αποδείξω ότι δεν άξιζε να σταθούν εμπόδιο κι έκανα το χρόνο να κυλήσει διπλά και κουλουριάστηκα μέσα του για να ωριμάσω, να γίνω αυτό που αγάπησες. Κι έχτιζα κάστρα ολόκληρα γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θα φορούσα πρώτη φορά φόρεμα. Δικτυωτό καλσόν. Θα με έβλεπες και θα πάθαινες πλάκα. Θα μιλούσαμε αρκετά. Θα με αποχαιρετούσες με 2 φιλιά στα "μάγουλα" όλο νόημα. Θα........ Και τελικά ξημέρωσε κι όλας η επόμενη μέρα. Κι εγώ ήρθα χθες και δεν έγιναν ούτε τα μισά απ' όσα φαντασίωνα. Τίποτα τώρα. Η ίδια σκέψη και προετοιμασία για την επόμενη φορά που θα έρθω. Που λες και θα πέσω σε χειμερία νάρκη και γρι δε θα καταλάβω από τη ζωή που θα μου συμβεί ως εκείνη τη μέρα. Κι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, όλοι μου οι άνθρωποι συνεχίζουν να μ΄αγαπούν κι εγώ τυφλωμένη αδιαφορώ για τα πάντα εκτός από τον τρόπο που βυθίζεις τα χέρια μου μέσα στις χούφτες σου.
Μη μ' αφήσεις να επιστρέψω στο Χωρίς Εσένα.
Περνάει αδιάφορα ο καιρός
κι η σκέψη μου είναι σε σένα διαρκώς
με μνήμες ζω και αναμνήσεις
κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις
Ακόμα και η μοναξιά
Κουράστηκε να μου κρατά συντροφιά
Παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω
ζω περιμένοντας να ζήσω
Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ
το όνομα σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από πού να πιαστώ
Να πιαστώ, να σωθώ
Όπου το βλέμμα μου γυρίσω
Όπου σταθώ, ότι κι αν πω
Όλα εσένα μου θυμίζουν
Κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ
2 σχόλια:
..eisai akoma stin idia katastasi , agapaki..?
"έκανα το χρόνο να κυλήσει διπλά και κουλουριάστηκα μέσα του για να ωριμάσω, να γίνω αυτό που αγάπησες" Α ρε Αλίκη.. σμίγουν τα βουνά τελικά, αλλά δεν το ξέρουν!! :)
Δημοσίευση σχολίου