YOU LIVE IN DRAMA THOUGH YOU PAID FOR A COMEDY

[Πήγα στον Παράδεισο και φτάνει. Φτάνει? Όχι βέβαια.. Ποιόν τον έφτασε μια φορά μόνο στον Παράδεισο? Ποιος αρκέστηκε στο να γευτεί τη γλύκα της πρώτης φοράς εκεί και δεν ζήτησε κι άλλο?]


Στάζουν, θαρρώ, οι λέξεις μου σαν παγωμένα κρύσταλλα στα πλακάκια της κουζίνας. Οι μέρες περνούν. Αποφασίζω ριζικές αλλαγές στη ζωή μου και όλο τις αναβάλλω. Μου λείπουν άνθρωποι που επικοινωνούσα μαζί τους μόνο με τα μάτια. Κι εσύ μαζί, σαν το γωνιακό πάνω δεξιά κομμάτι ενός παζλ. Λείπεις και αρκεί για να μη μοιάζει τίποτα ολοκληρωμένο. Και δεν απουσιάζεις απ' τη ζωή μου τόσο ως άντρας όσο ως άνθρωπος. Φιγούρα σκίτσου στην οποία δεν είναι διακριτό το φύλο. Μου λείπεις ως ιδέα. Ως σύνολο τρόπων σκέψης. Πιο πολύ μου λείπουν οι συζητήσεις μας παρά το άγγιγμά σου. Γι' αυτό νιώθω να ζημιώνομαι. Όχι που δε σ' έχω στο κρεβάτι μου, μα που δεν έχω το δικαίωμα να σε αναζητήσω όταν το σπίρτο της περιέργειας και της απορίας ανάβει μέσα μου. Που αναρωτιέμαι τι χρώμα να έχει το μινόρε της αυγής και δεν μπορώ να συναντήσω στα μάτια σου την απάντηση. Σε γενικές γραμμές νιώθω δυνατή. Νιώθω πως αντέχω να συμμετέχω αφιλοκερδώς σ' αυτήν την παράξενη διαιώνιση της ακόμη πιο παράξενης ιστορίας μας. Άλλες στιγμές.. Αποφλοιώνομαι.. Κρυώνω.. Θυμίζω χιλιοπατημένο διαφημιστικό φυλλάδιο στη λασπωμένη μετά από βροχή Βουλιαγμένης -πάντα στη Βουλιαγμένης. Σε φαντάζομαι κάπου καθισμένο να κοιτάς το κενό και πασχίζω να τρυπώσω κάπου μέσα στο συλλογισμό σου. Μα κλείνεις τις πόρτες-ή εγώ τις βλέπω κλειστές επειδή έτσι έχω μάθει- και δε βρίσκω κανένα άνοιγμα. Η κλειδαριά κατειλημμένη και η χαραμάδα κάτω καλυμμένη με καουτσούκ.
 Δε θέλω να τη σπάσω. Όχι βία. Όχι με το ζόρι στη σκέψη σου. Αν μπορείς να μη με συμπεριλαμβάνεις τότε κι ένα μέρος μου δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το χειρότερο όμως που μπορώ είναι να σε φαντάζομαι κάπου καθισμένο να κοιτάς το κενό και να μη χρειάζεται να προσπαθήσω για να με "δεις". Να ξέρω πως στο παζλ σου είμαι το πίσω μέρος ενός κομματιού. Ναι, δε θα βγω στην επιφάνεια- μα το έχω μάθει και καθόλου δε μ' ενοχλεί η στενή επαφή με το κάδρο. Μπορεί να μη δω ποτέ το φως που βλέπει η ζωγραφισμένη μου πλευρά όμως όση λάμψη μου χρειαζόταν φρόντισα να την κρατήσω φυλαγμένη καλά.


Κι αν πράγματι μες στη λευκότητά σου είμαι έστω κι ένας κόκκος -κι ας είμαι και ο πιο γκρίζος- για μένα είναι χαρά. Δύσμορφη ίσως. Μαζοχιστική πιθανόν στα μάτια κάποιων, μα δε με νοιάζει. Όλη σου η λευκότητα δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ γιατί εσύ ακόμα και στα πλαίσια του λάθους σου παρέμεινες όσο πιο καθαρός γινόταν. Εγώ, σα μαύρο μολύβι φρεσκοξυσμένο έτρεξα να σε μουτζουρώσω και να σε παρασύρω σ' ένα παιχνίδι σκιαγραφίσεων ελπίζοντας πως θα καταλήγαμε να θυμίζουμε κάτι από τις φωτογραφίες του Doisneau. Λάθος μου.


Ξέρω πως φοβάσαι. Υπόσχομαι να μην το χρησιμοποιήσω ποτέ ως δικαιολογία για όσα δεν κάνεις. Παρ' όλ' αυτά ξέρω πως ο φόβος αυτός θα ευθύνεται για πολλά που δε θα γίνουν. Για λόγια που δε θα ειπωθούν.. Για στιγμές που δε θα έρθουν.. Για φιλιά που δε θα αλλάξουν τα χείλη.. Για γυμνά σώματα που δε θα αγκαλιαστούν.. Για όνειρα που θα μείνουν πάντα όνειρα..