EIN' ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΘΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Βγήκα.. Περπάτησα στα φωτισμένα πεζοδρόμια.. Αγόρασα κάτι δώρα. Το ήξερα ότι θα με πονέσει αυτή η βόλτα κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί την έκανα. Γιατί δεν πήγα απλά στο γνωστό πολυκατάστημα να ξεμπερδεύω μια κι έξω παρά διάλεξα αυτήν την περιπλάνηση που εξ' ορισμού με παραπέμπει "στης καρδιάς τις διαδρομές..".

Περπατώντας λοιπόν στα τσιμεντένια τετραγωνάκια του πεζοδρομίου έβαζα ατελείωτα στοιχήματα με τον εαυτό μου ότι ο αριθμός των τετραγώνων που θα πατήσω μέχρι να φτάσω στο μαγαζί που είχα για προορισμό, θα είναι μονός. Και τότε θα "μ' αγαπάς" είπα από μέσα μου αλλά μη νομίζεις ότι σου άφησα και πολλά περιθώρια, αν είναι ζυγός θα "με λατρεύεις". Δεν ξέρω πώς να στο πω αλλά η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα συνειδητοποιώντας ότι πριν το χαλάκι του καταστήματος υπήρχε μόνο μισό τετραγωνάκι. Αυτό δεν το είχα προβλέψει αλλά θέλω να πιστεύω ότι σημαίνει πως και μ' αγαπάς και με λατρεύεις. Και το πιστεύω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ύστερα βγήκα απ' το μαγαζί. Καθόλου ικανοποιημένη μ' αυτά που πήρα αλλά δε βαριέσαι, γι' αυτό είναι η κάρτα αλλαγής που μακάρι να την είχε σκεφτεί πρωτύτερα αυτός που κάνει κουμάντο εκεί πάνω και να μας είχε εφοδιάσει όλους με μία. Κρατούσα, λοιπόν, στο ένα χέρι τη χρωματιστή σακουλίτσα και στο άλλο την γκρίζα απουσία σου. Μου χλώμιαζε κάπως τα δάχτυλα και κάθε τρεις και λίγο τα κοιτούσα μήπως και διακρίνω τα ίχνη των χεριών σου πάνω. Τίποτα. Ακουστικά στ' αυτιά μα το ραδιόφωνο στο mute. Σιωπή. Και ξαφνικά.....Να! Είναι σα να μας βλέπω να περπατάμε μαζί χέρι-χέρι. Φοράμε γάντια βέβαια.. Ίσως για το κρύο.. Ίσως γιατί είναι όνειρο και στα όνειρα η επαφή δεν πραγματοποιείται στα δέρματα. Χαμογελάμε. Χαμογελάω μόνη μου στο δρόμο και τότε καταλαβαίνω την πραγματικότητα. Δε θα γίνει ποτέ. Το χαμόγελο σβήνει. Επιταχύνω το βάδισμά μου και ξεκινώ πάλι να ψάχνω την αγάπη σου στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Ελπίζω πως με σκέφτεσαι και η ελπίδα αυτή είναι που διατηρεί την εσωτερική ισορροπία.

Έχω πολύ καιρό να φωτογραφίσω χέρια. Κάτι μούδιασε μέσα μου κι έπαψα να βλέπω την ομορφιά που με τόση ευκολία εντόπιζα. Ξαφνικά θυμάμαι πως τις δύο τελευταίες φορές που σε είδα δεν έριξα ούτε βλέφαρο στα δάχτυλά σου. Έχασες τη βέρα και, παρ' όλο που -στ' ορκίζομαι- δεν έκανα τίποτα εγώ, νιώθω να με διαπερνάει ένα αίσθημα ενοχής. Ίσως επειδή μου 'χες πει για το κάρμα και δεν μπορώ να μη συνδέσω την απουσία της βέρας σου με την (άκρως αντίθετη) παρουσία μου στη ζωή σου.

Σε δύο μέρες αλλάζει ο χρόνος. Δεν περιμένω μήνυμά σου. Το' χω ανάγκη αλλά δεν μπορώ να το περιμένω γιατί δε θα έρθει κι είναι ανούσιο να περιμένεις τρένο στο σταθμό μετά τις 12μιση τις καθημερινές.

Πάλι δίαιτα ξεκίνησα και σου υπόσχομαι μα μην αγγίξω ούτε ψίχουλο από τη βασιλόπιτα αν μου υποσχεθείς κι εσύ πως θα μ' αφήσεις να γευτώ ξανά τη γλυκιά γεύση των χειλιών σου. Πάει σχεδόν μήνας απ' την τελευταία φορά που με φίλησες και τα χείλη μου λες και νέκρωσαν και δεν κοκκινίζουν ούτε με το πιο έντονο κραγιόν. Θαμπά, σχεδόν διάφανα, αφυδατωμένα και περιμένουν.. Ένα ξύπνημα του δευτερολέπτου. Ίσα να τα αγγίξεις κι ας ξαναβυθιστούν στο θάνατο μετά.

Σαν τους κυνηγημένους ζήσαμε όσα ζήσαμε κι όσο κι αν στους άλλους μοιάζει αξιοζήλευτη μια "παράνομη" περιπέτεια, εγώ θα' θελα να μπορώ να τη χαρώ με ηρεμία. Ίσως επειδή σημαίνεις τόσα που στα μάτια μου φαντάζει πιο νόμιμη από οτιδήποτε.

               Θέλω να ζήσω μαζί σου μια χρονική αλήθεια..