(ΑΥΤΕΣ) ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΑΣ ΜΗΝ) ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΨΕΜΑΤΑ

"Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά, χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια.."


Δίχως προσποιήσεις λοιπόν και δήθεν ανωτερότητες, ξημερώνει άλλο ένα Χριστούγεννο που όλοι θα φιληθούν, θα αγκαλιαστούν και θα ανταλλάξουν ευχές δίπλα στο στολισμένο δέντρο.. Το άκρον άωτον της προσποίησης δηλαδή.. Λες και μέσα του ο καθένας νιώθει τόσο πλήρης, τόσο γεμάτος που είπε να χαρίσει έτσι απλόχερα κι ένα-δυο χαμόγελα, "για το καλό" που λέμε.


Λυπάμαι που θα σας τη χαλάσω αλλά επιλέγω συνειδητά να απέχω από όλο αυτό το "ξεχείλισμα" αγάπης γιατί ούτε επαρκή εφόδια έχω, ούτε καν τα απαραίτητα για να μη μελαγχολώ αυτές τις μέρες. 


Λείπεις και πάλι τα ίδια θα πω. Πάλι θα διαβαστούν από τους ίδιους ανθρώπους. Πάλι ο καθένας θα μπει και θα γράψει το μακρύ του και το κοντό του κάτω από την ανάρτηση αλλά δεν αλλάζουν αυτά. Καμιά φορά βρίσκω καταφύγιο στα λόγια τους. Άλλοτε πάλι με επηρεάζουν όσο μπορεί να επηρεάσει έναν ελέφαντα το μυρμήγκι που περπατάει στην πλάτη του. Μια σπαστική φαγούρα, ένα τίναγμα.. και.. είναι σαν μα μην ειπώθηκαν ποτέ. 


Ναι, μη μου φωνάζεις. Κάνω τις ενέσεις μου κάθε μέρα και προσπαθώ να σε σκέφτομαι λιγότερο. Έχω καταφέρει να αγγίξω τις μόλις 13 ώρες. Πρόοδος λέγεται αυτό κι ας κοροϊδεύεις. 


Πόσο μίζερο μπορεί να είναι που στα 20 μου, μετά από 3 χρόνια, πέρασα και πάλι παραμονή Χριστουγέννων σπίτι μου με τη μαμά μου και την αδερφή μου..? Θα' θελα να είμαι εκεί που είσαι. Να μπορέσω να σου ευχηθώ από κοντά με το μόνο αληθινό χαμόγελο που διαθέτω αυτόν τον καιρό και το κρατάω φυλαγμένο για σένα. 


Πεζό κείμενο, εντελώς εύπεπτο, χωρίς ίχνος τέχνης, ομορφιάς.. Τίποτα, ένα χυμαδιό διατυπωμένο ακριβώς όπως θα το μιλούσα. Μα πού δύναμη? Κι αν σε πάω λίγο κόντρα? Κι αν σε χάσω....?


[και κάπου εδώ είναι που θυμάμαι πως δε σ' έχω..]




                                            "Χριστούγεννα, 
                                                    δεν περιμένω όμως τίποτα πια.."