ΗΡΩΕΣ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ

Ψάξε, ψάξε βαθιά. Κάτι να σου θυμίζει το παιδί που ήσουν. 20 χρονών και με αποκαλούν ακόμα μικρή. Κι έχω προλάβει να γνωρίσω όλους όσους ήθελα (την τελευταία χθες) και πρέπει να βρω έναν τρόπο να εξηγήσω πόσο λάθος είναι να με λένε μικρή.

 Αυτή τη στιγμή νιώθω περίεργα. Ερωτευμένη μ' εκείνον που δε θα έχω ποτέ γιατί ανήκει αλλού και με το νόμο. Και ως γνωστόν εγώ δεν είναι να τα βάζω με τους νόμους γιατί πάντοτε καταλήγω στο γνωστό κελί καταδικασμένη σε ισόβια στη νιοστή. Παράλληλα ερωτεύτηκα ξανά σήμερα αυτόν τον άντρα που δεν ξέρω τι μου κάνει και μπορώ να φαίνομαι απέναντι του τόσο σοβαρό και κατασταλαγμένο άτομο. Αν και πλατωνικός ο συγκεκριμένος έρωτας, για να τον κερδίσω πρέπει να δείχνω έτσι, εγκρατής, αξιοπρεπής, "όχι σαν τις άλλες". Και καλά τα' χω καταφέρει μέχρι τώρα. Ελπίζω μόνο να μη γίνει το μπαμ και τρέχουν όλοι ποιος θα πρωτοπρολάβει να μαζέψει τα περισσότερα κομμάτια του σκασμένου μπαλονιού, της Αξιοπρέπειας-Φούσκας. Νιώθω επιπλέον δέος, συγκίνηση, ακόμα και τρόμο που κατάφερα να γνωρίσω την τελευταία από τις μεγάλες μου "θεότητες", τη Λίνα. Και το "Λίνα" όχι από οικειότητα, από την απαίτηση να καταλάβουν όλοι σε ποια αναφέρομαι χωρίς να χρειαστεί να δώσω περεταίρω πληροφορίες. Όποιος κοιτάζει γύρω του με απορία και αναρωτιέται, απλά στη ζωή του δε γνώρισε τίποτα. Χωρίς Λίνα δεν έχεις γευτεί, αγάπη μου, ούτε ψίχουλο απ' την πραγματική ζωή. Δεν πα να έτυχες όλων των τιμών, δεν πα να σύρθηκες σε χίλιους δρόμους, τίποτα δε χτυπάει στις φλέβες όπως οι λέξεις της. 


 Αισθάνομαι φυσικά πολύ παράξενα.. Στα μόλις 20 μου έχω μιλήσει με όσους θεωρώ σπουδαίους. Όχι σπουδαίους στα χαρτιά. Σπουδαίους για την ψυχή μου. Η Ελένη, η Γιώτα, ο Κώστας, η Ανδριάνα, ο Γιάννης, η Αθηνά, ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Ισαάκ, η Μελίνα, o Πέτρος η άλλη Ελένη και τώρα πια και η Λίνα αποτελούν ένα σύνολο ανθρώπων που, καθένας με τον τρόπο του, έχουν συντελέσει σ' αυτό που είμαι. Καλό, κακό, στραβό, ανάποδο. Αυτό είμαι και το χρωστάω σ' εκείνους. 


 Κοιτάζω το ταβάνι και προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Τα "ευχαριστώ" ξεχειλίζουν από παντού. "Ευχαριστώ" για εκείνους μα και για τον εαυτό μου κυρίως που κυνήγησα ό, τι σήμαινε πολλά για μένα. Δεν έχω να αποδώσω ευχαριστήρια σε καμία τύχη. Οι άνθρωποι αυτοί δε "βρέθηκαν" στο δρόμο μου από κάποια "μοίρα" ή "πεπρωμένο". Φρόντισα εγώ ώστε να περπατήσω στο δικό τους. Από ένστικτο μάλλον. Ένστικτο επιβίωσης γιατί πώς να ζήσω χωρίς να' χω αντικρύσει ποτέ μου από κοντά τους Ήρωές μου?

 Ξέρω πολύ καλά πως το συγκεκριμένο κείμενο ελάχιστους θα αγγίξει. Κι αυτό ακόμη, αμφίβολο είναι. Δε με απασχολεί ιδιαιτέρως. Σήμερα "έκλεισε" ο κύκλος των γνωριμιών που θα με θεωρούσα αποτυχημένη αν πέθαινα συνειδητοποιώντας ότι δεν έχω κάνει. 


 Χαρά λοιπόν, και έρωτα (δύο ειδών μάλιστα) νιώθω και πέφτω για ύπνο σίγουρη πια ότι είμαι ευλογημένη. Όχι από το Θεό, ούτε από την τύχη μα απ' τις ίδιες μου τις επιθυμίες που τόσο με σπρώχνουν ώστε να τις μετατρέπω σε πραγματικότητα.