Σήμερα τρόμαξα.
Σήμερα έκανε σιωπή.
Μεγάλη, μαύρη, διάφανη, τρομακτική, εκκωφαντική σιωπή.
Δεν μπόρεσα να κλείσω τ' αφτιά μου.
Οδηγούσα και έκανε σιωπή.
Προσπάθησα να βρω κάτι να πω για να τη νικήσω.
Αλλά έκανε περισσότερη σιωπή απ' όση μπορούσα να διαλύσω.
Είναι η ανάσα που δε θέλω να πάρεις.
Ο χώρος που δε θέλω να βρεις για να μου πεις αντίο.
Και μιλάω συνέχεια. Μιλάω πολύ. Από τότε που γεννήθηκα φοβόμουν μην κάποιος πάρει αυτή την ανάσα και μου πει αντίο.
Πρέπει να βρω τρόπους να γεμίζω πάντα τη σιωπή. Κάπως έτσι αποκτώ ενδιαφέροντα. Διαβάζω, ακούω, ψάχνω.. Να έχω μια γνώμη σε κάθε περίσταση, σε κάθε αντίσταση. Κουράζω, το ξέρω, μα δεν ξέρω αλλιώς. Αν ξαφνικά κάνει σιωπή εγώ θα μείνω μόνη με τον εαυτό μου και όποιον ψάχνει αφορμή για αντίο. Οδηγούσα σήμερα και, για 12 λεπτά, υπέφερα. Κάπως έτσι κατάλαβα γιατί έχω πάντα κάτι να πω. Όταν δε μιλάω, δημιουργώ την πιο πρόσφορη συνθήκη για κουβέντες που δεν αντέχω να γίνουν. Τις ζητάω, αλλά δεν τις αντέχω. Κάνω πως δεν ξέρω. Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Κάνω, όπως πάντα, τις πιο χαζές ερωτήσεις, περιμένοντας χαζές απαντήσεις κι εσύ κάνεις τον -μόνο λίγο- έξυπνο, για να μη με πονέσεις. Αφού, αργά ή γρήγορα, θα είμαι, για ακόμη μία φορά, κάπου πίσω να κυνηγάω να φτάσω αυτό που είσαι και πού τελευταία στιγμή μου ξεφεύγει από τα δάχτυλα. Λόγια, λέξεις, κουβέντες, στίχοι.. Οτιδήποτε, προκειμένου να μην πάρεις αυτήν την ανάσα.
Όταν κάνει σιωπή, οι άλλοι κοιμούνται. Εγω φοβάμαι.
