Σ' ευχαριστώ για το κλειδί. Πιο πολύ απ' όλα, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το κλειδί.
Μου το έδωσες την 5η μέρα κι εγώ στο γύρισα πίσω φεύγοντας την 7η. Και το πήρες μαζί και μου το ξαναέδωσες τη 10η! Και μ' αυτό το κλειδί, μου έδωσες όνειρα, υποσχέσεις, λόγους να υπάρχω.
Πότε πριν ένα κλειδί απλής,ξύλινης πόρτας δεν είχε τόση αξία.Το κλειδί της κοινής μας ζωής. Που δε συγκρίνεται με καμία άλλη κοινή ζωή, που τελικά δεν ήταν κοινή, αλλά κοινότυπη.
Και συνέχεια η ίδια συνειδητοποίηση: Δε μου φτάνει το υπόλοιπο της ζωής μου να το ζήσω μαζί σου. Ξαφνικά θα 'θελα να 'μαι βρέφος και όλα τα "κοινά" μας, να είναι στο μέλλον. Δε φτάνει η ρημάδα η ζωή.
Και πάλι, αυτό το κλειδί. Το κλειδί και το κουβερτάκι για το κουτάβι. Το κουτάβι που έχει τα γενέθλιά του μαζί μας. Γίνεται τεσσάρων όταν γινόμαστε τεσσάρων κι εμείς. Μεγαλώνουμε μαζί.
Και το κλειδί. Κι αυτό που μετράει τέσσερα καλοκαίρια στην τσέπη του παντελονιού μου.
*στίχος από το τραγούδι "Μια νύχτα σαν κι αυτή", της Μαρίζας Ρίζου
