απλωνω τα χερια μου και σε αγγιζω..
για ακομα μια φορα κοιμασαι διπλα μου.. εισαι εκει..
για ακομα μια φορα με διαψευδεις που συνεχως σε κατηγορω οτι θα φυγεις, οτι σκεφτεσαι να φυγεις και απλα καταφερνεις να το "κρυβεις" πισω απο ενα τηλεφωνημα που δε γινεται την ωρα που το θελω..
δε με πηρες μεχρι τις 9μιση που ειχα θεσει ως προσωπικη προθεσμια αρα τι πιο προφανες? -δε με θελεις πια.. δε σου λειπω.. δε μ' αγαπας κι αλλες εκατομμυρια παρανοϊκες σκεψεις..
μου λες "απο οταν ημουν μικρος ο πατερας μού μου ελεγε οτι η ζωη ειναι απλη, τα πραγματα ειναι απλα" κι εγω ακομα και πισω απο αυτη την α-π-λ-η σου προταση ψαχνω να βρω τι με "μαχαιρωνει με το γαντι"..
ναι, ειμαι δυσκολος ανθρωπος.. το ξερω.. το διαπιστωσες-εξ' αρχης το ειχες διαπιστωσει- και για μενα ξεχωριζεις γιατι δε φοβηθηκες το κουβαρι..
σ' αγαπω κι αυτο ειναι ισως το μονο πραγμα που μπορω να πω "απλα".. χωρις να χρειαζεται να το τεκμηριωσω, χωρις να χρειαζεται να αραδιασω τα αρτιας φυσης επιχειρηματα που αναλυω καθε φορα οταν συζηταμε κατι ανοιγοντας παρενθεσεις μες στις παρενθεσεις τις οποιες ξεχναω να κλεισω..
εισαι αυτος που εισαι κι αν η ζωη σου φαινεται οντως απλη οφειλω να το σεβαστω και να προσπαθησω να κλεψω λιγη απο αυτη τη λιτοτητα της σκεψης σου που κατανταει φριχτα αξιοζηλευτη..
μη νομιζεις, θα θελα να μπορω να σε πιστευω σε καθε τι που μου λες.. γιατι το αξιζεις και το ξερω..
κι αν ειμαι δυσπιστη και παραξενη και Παγκοσμια Πρωταθλητρια Βγαλσιματος Ξυγκιου απο Μυγες δεν ειμαι καθολου περιφανη για το μεταλλιο μου..
θα θελα να μπορω διπλα σου να ειμαι αυτο που σου αξιζει.. να μπορω να στεκομαι διπλα στον ωμο σου και να μας χωριζουν μονο τα εκατοστα του υψους που εχεις παραπανω και οχι οι ποντοι της αξιοπρεπειας..
μοιαζω παιδι ωρες-ωρες.. ισως να σου ακουστει φτηνη δικαιολογια αλλα ποτέ μου δεν υπηρξα και μαζι σου ενιωσα ελευθερη να αναζητησω την αρση στο "απαγορευεται να εισαι αδυναμη" που με συνοδευε ως τωρα..
δε θα φυγεις.. δε θα φυγεις και το ξερω.. ή τουλαχιστον το ελπιζω..
και χθες, μολις εκλεισες τα ματια σου, επαιξε στο ραδιοφωνο αυτον τον αχωνευτο που εσυ τρελαινεσαι (ξερεις) και που σιγοτραγουδαω ολη μερα σημερα.. δε θελησα να σε ξυπνησω ομως.. ησουν τοσο ηρεμος εκεινη την ωρα και σκεφτομουν και θυμωνα με τον εαυτο μου που καταλαβαινω οτι ποτε δε σου εχω προσφερει τετοια ηρεμια.. που συνειδητοποιω οτι απο τη μια ενταση σε ριχνω στην αλλη και σε χτυπαω αλυπητα σαν το χειροτερο εχθρο μου κι ολα αυτα με μια ανικητη εσωτερικη αναγκη να δω ποσο θα αντεξεις, ποσα εισαι διατεθημενος να ανεχτεις απο μενα.. λες κι ετσι θα αποδειχθει αν μ αγαπας.. και φαινεται τελικα σα να μη σ' αγαπω εγω.. ενω σε λατρευω κι ΑΠΛΑ δεν πιστευω στην τυχη μου..
Υ.Γ οι πολικες αρκουδες το χειμωνα δεν κοιμουνται, αγαπουν!
