EIN' ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΘΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Βγήκα.. Περπάτησα στα φωτισμένα πεζοδρόμια.. Αγόρασα κάτι δώρα. Το ήξερα ότι θα με πονέσει αυτή η βόλτα κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί την έκανα. Γιατί δεν πήγα απλά στο γνωστό πολυκατάστημα να ξεμπερδεύω μια κι έξω παρά διάλεξα αυτήν την περιπλάνηση που εξ' ορισμού με παραπέμπει "στης καρδιάς τις διαδρομές..".

Περπατώντας λοιπόν στα τσιμεντένια τετραγωνάκια του πεζοδρομίου έβαζα ατελείωτα στοιχήματα με τον εαυτό μου ότι ο αριθμός των τετραγώνων που θα πατήσω μέχρι να φτάσω στο μαγαζί που είχα για προορισμό, θα είναι μονός. Και τότε θα "μ' αγαπάς" είπα από μέσα μου αλλά μη νομίζεις ότι σου άφησα και πολλά περιθώρια, αν είναι ζυγός θα "με λατρεύεις". Δεν ξέρω πώς να στο πω αλλά η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα συνειδητοποιώντας ότι πριν το χαλάκι του καταστήματος υπήρχε μόνο μισό τετραγωνάκι. Αυτό δεν το είχα προβλέψει αλλά θέλω να πιστεύω ότι σημαίνει πως και μ' αγαπάς και με λατρεύεις. Και το πιστεύω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ύστερα βγήκα απ' το μαγαζί. Καθόλου ικανοποιημένη μ' αυτά που πήρα αλλά δε βαριέσαι, γι' αυτό είναι η κάρτα αλλαγής που μακάρι να την είχε σκεφτεί πρωτύτερα αυτός που κάνει κουμάντο εκεί πάνω και να μας είχε εφοδιάσει όλους με μία. Κρατούσα, λοιπόν, στο ένα χέρι τη χρωματιστή σακουλίτσα και στο άλλο την γκρίζα απουσία σου. Μου χλώμιαζε κάπως τα δάχτυλα και κάθε τρεις και λίγο τα κοιτούσα μήπως και διακρίνω τα ίχνη των χεριών σου πάνω. Τίποτα. Ακουστικά στ' αυτιά μα το ραδιόφωνο στο mute. Σιωπή. Και ξαφνικά.....Να! Είναι σα να μας βλέπω να περπατάμε μαζί χέρι-χέρι. Φοράμε γάντια βέβαια.. Ίσως για το κρύο.. Ίσως γιατί είναι όνειρο και στα όνειρα η επαφή δεν πραγματοποιείται στα δέρματα. Χαμογελάμε. Χαμογελάω μόνη μου στο δρόμο και τότε καταλαβαίνω την πραγματικότητα. Δε θα γίνει ποτέ. Το χαμόγελο σβήνει. Επιταχύνω το βάδισμά μου και ξεκινώ πάλι να ψάχνω την αγάπη σου στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Ελπίζω πως με σκέφτεσαι και η ελπίδα αυτή είναι που διατηρεί την εσωτερική ισορροπία.

Έχω πολύ καιρό να φωτογραφίσω χέρια. Κάτι μούδιασε μέσα μου κι έπαψα να βλέπω την ομορφιά που με τόση ευκολία εντόπιζα. Ξαφνικά θυμάμαι πως τις δύο τελευταίες φορές που σε είδα δεν έριξα ούτε βλέφαρο στα δάχτυλά σου. Έχασες τη βέρα και, παρ' όλο που -στ' ορκίζομαι- δεν έκανα τίποτα εγώ, νιώθω να με διαπερνάει ένα αίσθημα ενοχής. Ίσως επειδή μου 'χες πει για το κάρμα και δεν μπορώ να μη συνδέσω την απουσία της βέρας σου με την (άκρως αντίθετη) παρουσία μου στη ζωή σου.

Σε δύο μέρες αλλάζει ο χρόνος. Δεν περιμένω μήνυμά σου. Το' χω ανάγκη αλλά δεν μπορώ να το περιμένω γιατί δε θα έρθει κι είναι ανούσιο να περιμένεις τρένο στο σταθμό μετά τις 12μιση τις καθημερινές.

Πάλι δίαιτα ξεκίνησα και σου υπόσχομαι μα μην αγγίξω ούτε ψίχουλο από τη βασιλόπιτα αν μου υποσχεθείς κι εσύ πως θα μ' αφήσεις να γευτώ ξανά τη γλυκιά γεύση των χειλιών σου. Πάει σχεδόν μήνας απ' την τελευταία φορά που με φίλησες και τα χείλη μου λες και νέκρωσαν και δεν κοκκινίζουν ούτε με το πιο έντονο κραγιόν. Θαμπά, σχεδόν διάφανα, αφυδατωμένα και περιμένουν.. Ένα ξύπνημα του δευτερολέπτου. Ίσα να τα αγγίξεις κι ας ξαναβυθιστούν στο θάνατο μετά.

Σαν τους κυνηγημένους ζήσαμε όσα ζήσαμε κι όσο κι αν στους άλλους μοιάζει αξιοζήλευτη μια "παράνομη" περιπέτεια, εγώ θα' θελα να μπορώ να τη χαρώ με ηρεμία. Ίσως επειδή σημαίνεις τόσα που στα μάτια μου φαντάζει πιο νόμιμη από οτιδήποτε.

               Θέλω να ζήσω μαζί σου μια χρονική αλήθεια..

(ΑΥΤΕΣ) ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΑΣ ΜΗΝ) ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΨΕΜΑΤΑ

"Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά, χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια.."


Δίχως προσποιήσεις λοιπόν και δήθεν ανωτερότητες, ξημερώνει άλλο ένα Χριστούγεννο που όλοι θα φιληθούν, θα αγκαλιαστούν και θα ανταλλάξουν ευχές δίπλα στο στολισμένο δέντρο.. Το άκρον άωτον της προσποίησης δηλαδή.. Λες και μέσα του ο καθένας νιώθει τόσο πλήρης, τόσο γεμάτος που είπε να χαρίσει έτσι απλόχερα κι ένα-δυο χαμόγελα, "για το καλό" που λέμε.


Λυπάμαι που θα σας τη χαλάσω αλλά επιλέγω συνειδητά να απέχω από όλο αυτό το "ξεχείλισμα" αγάπης γιατί ούτε επαρκή εφόδια έχω, ούτε καν τα απαραίτητα για να μη μελαγχολώ αυτές τις μέρες. 


Λείπεις και πάλι τα ίδια θα πω. Πάλι θα διαβαστούν από τους ίδιους ανθρώπους. Πάλι ο καθένας θα μπει και θα γράψει το μακρύ του και το κοντό του κάτω από την ανάρτηση αλλά δεν αλλάζουν αυτά. Καμιά φορά βρίσκω καταφύγιο στα λόγια τους. Άλλοτε πάλι με επηρεάζουν όσο μπορεί να επηρεάσει έναν ελέφαντα το μυρμήγκι που περπατάει στην πλάτη του. Μια σπαστική φαγούρα, ένα τίναγμα.. και.. είναι σαν μα μην ειπώθηκαν ποτέ. 


Ναι, μη μου φωνάζεις. Κάνω τις ενέσεις μου κάθε μέρα και προσπαθώ να σε σκέφτομαι λιγότερο. Έχω καταφέρει να αγγίξω τις μόλις 13 ώρες. Πρόοδος λέγεται αυτό κι ας κοροϊδεύεις. 


Πόσο μίζερο μπορεί να είναι που στα 20 μου, μετά από 3 χρόνια, πέρασα και πάλι παραμονή Χριστουγέννων σπίτι μου με τη μαμά μου και την αδερφή μου..? Θα' θελα να είμαι εκεί που είσαι. Να μπορέσω να σου ευχηθώ από κοντά με το μόνο αληθινό χαμόγελο που διαθέτω αυτόν τον καιρό και το κρατάω φυλαγμένο για σένα. 


Πεζό κείμενο, εντελώς εύπεπτο, χωρίς ίχνος τέχνης, ομορφιάς.. Τίποτα, ένα χυμαδιό διατυπωμένο ακριβώς όπως θα το μιλούσα. Μα πού δύναμη? Κι αν σε πάω λίγο κόντρα? Κι αν σε χάσω....?


[και κάπου εδώ είναι που θυμάμαι πως δε σ' έχω..]




                                            "Χριστούγεννα, 
                                                    δεν περιμένω όμως τίποτα πια.."

YOU LIVE IN DRAMA THOUGH YOU PAID FOR A COMEDY

[Πήγα στον Παράδεισο και φτάνει. Φτάνει? Όχι βέβαια.. Ποιόν τον έφτασε μια φορά μόνο στον Παράδεισο? Ποιος αρκέστηκε στο να γευτεί τη γλύκα της πρώτης φοράς εκεί και δεν ζήτησε κι άλλο?]


Στάζουν, θαρρώ, οι λέξεις μου σαν παγωμένα κρύσταλλα στα πλακάκια της κουζίνας. Οι μέρες περνούν. Αποφασίζω ριζικές αλλαγές στη ζωή μου και όλο τις αναβάλλω. Μου λείπουν άνθρωποι που επικοινωνούσα μαζί τους μόνο με τα μάτια. Κι εσύ μαζί, σαν το γωνιακό πάνω δεξιά κομμάτι ενός παζλ. Λείπεις και αρκεί για να μη μοιάζει τίποτα ολοκληρωμένο. Και δεν απουσιάζεις απ' τη ζωή μου τόσο ως άντρας όσο ως άνθρωπος. Φιγούρα σκίτσου στην οποία δεν είναι διακριτό το φύλο. Μου λείπεις ως ιδέα. Ως σύνολο τρόπων σκέψης. Πιο πολύ μου λείπουν οι συζητήσεις μας παρά το άγγιγμά σου. Γι' αυτό νιώθω να ζημιώνομαι. Όχι που δε σ' έχω στο κρεβάτι μου, μα που δεν έχω το δικαίωμα να σε αναζητήσω όταν το σπίρτο της περιέργειας και της απορίας ανάβει μέσα μου. Που αναρωτιέμαι τι χρώμα να έχει το μινόρε της αυγής και δεν μπορώ να συναντήσω στα μάτια σου την απάντηση. Σε γενικές γραμμές νιώθω δυνατή. Νιώθω πως αντέχω να συμμετέχω αφιλοκερδώς σ' αυτήν την παράξενη διαιώνιση της ακόμη πιο παράξενης ιστορίας μας. Άλλες στιγμές.. Αποφλοιώνομαι.. Κρυώνω.. Θυμίζω χιλιοπατημένο διαφημιστικό φυλλάδιο στη λασπωμένη μετά από βροχή Βουλιαγμένης -πάντα στη Βουλιαγμένης. Σε φαντάζομαι κάπου καθισμένο να κοιτάς το κενό και πασχίζω να τρυπώσω κάπου μέσα στο συλλογισμό σου. Μα κλείνεις τις πόρτες-ή εγώ τις βλέπω κλειστές επειδή έτσι έχω μάθει- και δε βρίσκω κανένα άνοιγμα. Η κλειδαριά κατειλημμένη και η χαραμάδα κάτω καλυμμένη με καουτσούκ.
 Δε θέλω να τη σπάσω. Όχι βία. Όχι με το ζόρι στη σκέψη σου. Αν μπορείς να μη με συμπεριλαμβάνεις τότε κι ένα μέρος μου δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το χειρότερο όμως που μπορώ είναι να σε φαντάζομαι κάπου καθισμένο να κοιτάς το κενό και να μη χρειάζεται να προσπαθήσω για να με "δεις". Να ξέρω πως στο παζλ σου είμαι το πίσω μέρος ενός κομματιού. Ναι, δε θα βγω στην επιφάνεια- μα το έχω μάθει και καθόλου δε μ' ενοχλεί η στενή επαφή με το κάδρο. Μπορεί να μη δω ποτέ το φως που βλέπει η ζωγραφισμένη μου πλευρά όμως όση λάμψη μου χρειαζόταν φρόντισα να την κρατήσω φυλαγμένη καλά.


Κι αν πράγματι μες στη λευκότητά σου είμαι έστω κι ένας κόκκος -κι ας είμαι και ο πιο γκρίζος- για μένα είναι χαρά. Δύσμορφη ίσως. Μαζοχιστική πιθανόν στα μάτια κάποιων, μα δε με νοιάζει. Όλη σου η λευκότητα δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ γιατί εσύ ακόμα και στα πλαίσια του λάθους σου παρέμεινες όσο πιο καθαρός γινόταν. Εγώ, σα μαύρο μολύβι φρεσκοξυσμένο έτρεξα να σε μουτζουρώσω και να σε παρασύρω σ' ένα παιχνίδι σκιαγραφίσεων ελπίζοντας πως θα καταλήγαμε να θυμίζουμε κάτι από τις φωτογραφίες του Doisneau. Λάθος μου.


Ξέρω πως φοβάσαι. Υπόσχομαι να μην το χρησιμοποιήσω ποτέ ως δικαιολογία για όσα δεν κάνεις. Παρ' όλ' αυτά ξέρω πως ο φόβος αυτός θα ευθύνεται για πολλά που δε θα γίνουν. Για λόγια που δε θα ειπωθούν.. Για στιγμές που δε θα έρθουν.. Για φιλιά που δε θα αλλάξουν τα χείλη.. Για γυμνά σώματα που δε θα αγκαλιαστούν.. Για όνειρα που θα μείνουν πάντα όνειρα..

ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΔΕ ΡΩΤΗΣΑ

Ο.Κ   Γαλλικά?? Γαλλικά! Με μαμά Γαλλίδα και ποτέ μου δεν τα μίλησα κι όμως τώρα είμαι πανέτοιμη να σου κάνω μάθημα. Φυσικά και αστειεύομαι-όσο κι αν με πονάει- αφού εσύ πρώτος ξεκίνησες να "αστειεύεσαι" με όλα.


Κοντεύει η αλλαγή του χρόνου κι εσύ τσαφ! στα καλά του καθουμένου χάνεις τη βέρα σου. Κάποτε μου είχες πει ότι πιστεύεις στο Κάρμα και τώρα ένα εκατομμύριο κόκκοι σκόνης λες και μπήκαν στα μάτια σου και δε βλέπεις το προφανές. 


Δε θα σου κάνω τη χάρη όμως. Δε θα σου θυμίσω τίποτα απ' όσα κατά καιρούς μου λες-ακόμη κι αυτό για τα μαθήματα Γαλλικών που μου είπες σήμερα κι αύριο θα το' χεις κι όλας ξεχάσει δε θα στο θυμίσω- γιατί πολύ απλά, αν τα εννοείς, θα τα κουβαλάς μέσα σου. Δε θα έχεις καμία ανάγκη για υπενθύμιση. 


Γύρισα σπίτι νιώθοντας ένα απόλυτο τίποτα ριζωμένο βαθιά μέσα μου. Ένα μεγαλοπρεπές, περίφανο ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε στεναχώρια, ούτε θυμό, ούτε απογοήτευση.. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Το "μηδέν" στο οποίο με υποβάλλεις. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή εσύ βρίσκεσαι κάπου εξασφαλισμένος. Χαρούμενος. Πλήρης. Δε θα παραπονεθώ γιατί εν μέρει τη δική μου "μισότητα" την επέλεξα. Όλα από "μισό" και τίποτα ολόκληρο. Καμία αρχή να μη συναντήσει και το τέλος στα δικά μου χέρια.



Λίγες στιγμές μόνο μαζί σου και ευχόμουν μετά να έσβηνα χωρίς να προλάβω οποιαδήποτε αλλαγή γύρω μου. Πόσο ακόμα θα σε γουστάρω μέχρι θανάτου και δε θα μπορώ να το φωνάξω? Πόσα ακόμη πράγματα έχω να πω και ποτέ δε θα μάθεις?


Μη μ' αφήσεις ακόμη......... Είναι νωρίς.......






Υ.Γ Θα κοιμηθώ και ίσως αύριο όλα να' ναι αλλιώς [μακάρι να' ναι έστω και λίγο αλλιώς]











[μέσα μου σε κρατώ λες κι είσαι κάτι σωστό]

ΗΡΩΕΣ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ

Ψάξε, ψάξε βαθιά. Κάτι να σου θυμίζει το παιδί που ήσουν. 20 χρονών και με αποκαλούν ακόμα μικρή. Κι έχω προλάβει να γνωρίσω όλους όσους ήθελα (την τελευταία χθες) και πρέπει να βρω έναν τρόπο να εξηγήσω πόσο λάθος είναι να με λένε μικρή.

 Αυτή τη στιγμή νιώθω περίεργα. Ερωτευμένη μ' εκείνον που δε θα έχω ποτέ γιατί ανήκει αλλού και με το νόμο. Και ως γνωστόν εγώ δεν είναι να τα βάζω με τους νόμους γιατί πάντοτε καταλήγω στο γνωστό κελί καταδικασμένη σε ισόβια στη νιοστή. Παράλληλα ερωτεύτηκα ξανά σήμερα αυτόν τον άντρα που δεν ξέρω τι μου κάνει και μπορώ να φαίνομαι απέναντι του τόσο σοβαρό και κατασταλαγμένο άτομο. Αν και πλατωνικός ο συγκεκριμένος έρωτας, για να τον κερδίσω πρέπει να δείχνω έτσι, εγκρατής, αξιοπρεπής, "όχι σαν τις άλλες". Και καλά τα' χω καταφέρει μέχρι τώρα. Ελπίζω μόνο να μη γίνει το μπαμ και τρέχουν όλοι ποιος θα πρωτοπρολάβει να μαζέψει τα περισσότερα κομμάτια του σκασμένου μπαλονιού, της Αξιοπρέπειας-Φούσκας. Νιώθω επιπλέον δέος, συγκίνηση, ακόμα και τρόμο που κατάφερα να γνωρίσω την τελευταία από τις μεγάλες μου "θεότητες", τη Λίνα. Και το "Λίνα" όχι από οικειότητα, από την απαίτηση να καταλάβουν όλοι σε ποια αναφέρομαι χωρίς να χρειαστεί να δώσω περεταίρω πληροφορίες. Όποιος κοιτάζει γύρω του με απορία και αναρωτιέται, απλά στη ζωή του δε γνώρισε τίποτα. Χωρίς Λίνα δεν έχεις γευτεί, αγάπη μου, ούτε ψίχουλο απ' την πραγματική ζωή. Δεν πα να έτυχες όλων των τιμών, δεν πα να σύρθηκες σε χίλιους δρόμους, τίποτα δε χτυπάει στις φλέβες όπως οι λέξεις της. 


 Αισθάνομαι φυσικά πολύ παράξενα.. Στα μόλις 20 μου έχω μιλήσει με όσους θεωρώ σπουδαίους. Όχι σπουδαίους στα χαρτιά. Σπουδαίους για την ψυχή μου. Η Ελένη, η Γιώτα, ο Κώστας, η Ανδριάνα, ο Γιάννης, η Αθηνά, ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Ισαάκ, η Μελίνα, o Πέτρος η άλλη Ελένη και τώρα πια και η Λίνα αποτελούν ένα σύνολο ανθρώπων που, καθένας με τον τρόπο του, έχουν συντελέσει σ' αυτό που είμαι. Καλό, κακό, στραβό, ανάποδο. Αυτό είμαι και το χρωστάω σ' εκείνους. 


 Κοιτάζω το ταβάνι και προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Τα "ευχαριστώ" ξεχειλίζουν από παντού. "Ευχαριστώ" για εκείνους μα και για τον εαυτό μου κυρίως που κυνήγησα ό, τι σήμαινε πολλά για μένα. Δεν έχω να αποδώσω ευχαριστήρια σε καμία τύχη. Οι άνθρωποι αυτοί δε "βρέθηκαν" στο δρόμο μου από κάποια "μοίρα" ή "πεπρωμένο". Φρόντισα εγώ ώστε να περπατήσω στο δικό τους. Από ένστικτο μάλλον. Ένστικτο επιβίωσης γιατί πώς να ζήσω χωρίς να' χω αντικρύσει ποτέ μου από κοντά τους Ήρωές μου?

 Ξέρω πολύ καλά πως το συγκεκριμένο κείμενο ελάχιστους θα αγγίξει. Κι αυτό ακόμη, αμφίβολο είναι. Δε με απασχολεί ιδιαιτέρως. Σήμερα "έκλεισε" ο κύκλος των γνωριμιών που θα με θεωρούσα αποτυχημένη αν πέθαινα συνειδητοποιώντας ότι δεν έχω κάνει. 


 Χαρά λοιπόν, και έρωτα (δύο ειδών μάλιστα) νιώθω και πέφτω για ύπνο σίγουρη πια ότι είμαι ευλογημένη. Όχι από το Θεό, ούτε από την τύχη μα απ' τις ίδιες μου τις επιθυμίες που τόσο με σπρώχνουν ώστε να τις μετατρέπω σε πραγματικότητα. 

ΠΕΡΙ ΑΜΟΙΒΑΙΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ! Υπάρχει αμοιβαίος έρωτας. Υπάρχει αυτό το "10 δίνω-10 παίρνω".. Υπάρχει η "σωστή στιγμή" συνδυασμένη με το "σωστό άνθρωπο".. Υπάρχουν νεράιδες και πρίγκιπες που κλέβουν τις καρδιές τους. Υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν "εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί" και "έφτανε να χαμογελάς, να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς" και το εννοούν! Που ξυπνούν μαζί και όχι χωριστά. Άνθρωποι που οι ζωές τους λες και αποφάσισαν ότι "φτάνει πια με τις δοκιμασίες" και επιτέλους αφέθηκαν να συναντήσουν η μία την άλλη. 

Μπορεί να μην το νιώθω μέσα μου όμως το βλέπω! Να! Εδώ! Μπροστά στα μάτια μου και χαίρομαι τόσο πολύ που τελικά πάντα σ' αυτόν τον κόσμο θα μένει μια τόση δα γωνίτσα για να φωλιάζει το παραμύθι. Μπορώ κι εγώ να υπάρξω χαρούμενη όταν βλέπω τόση δύναμη στα μάτια ενός ανθρώπου που αγαπώ τόσο πολύ. Για μια στιγμή νιώθω ν' ανάβει πάλι εκείνη η φλογίτσα που σιγόκαιγε και μου λεγε πως θα' ρθει και η στιγμή η δική μου. Ξέρω όμως πως το σημείωμα αυτό δεν αφορά σ' εμένα αλλά σε κάποιους άλλους. Δυο ανθρώπους που βρέθηκαν στην ίδια ευθεία. Που, όπως μου είπε κι αυτή, "είναι ερωτευμένοι και ταυτοχρόνως τόσο ελεύθεροι".. Κι αυτό δεν είναι, πράγματι, το ζητούμενο? Να μπορείς να λες αυτό που νιώθεις χωρίς το φόβο της Άνισης αγάπης?


Μυστική συνταγή? Δεν την έχω.. Μου το ευχήθηκε όμως. Να το βρω κι εγώ κάποια στιγμή αυτό που θα μπορώ δίπλα του να υπάρχω ως ο εαυτός μου.. 


"Γιαβρί μου, σου δίνω ακόμα 3 χρόνια περιθώριο.." είπε και μου 'κλεισε το μάτι πιο συνωμοτικά από ποτέ.. Πιο ευτυχισμένη από ποτέ.. 

μενω μες στο λαθος μου να ζω..

παλι 6 η ωρα.. παλι γραφω γραφω γραφω.. δεν ξερω γιατι.. σημερα σα να καταλαβα οτι δεν εχει νοημα.. οτι εχεις παρει τις αποφασεις σου.. στ' αληθεια δεν ξερω γιατι γραφω ακομα.. δεν μπορω να σε εχω μα πιο πολυ δεν μπορω να μη σε εχω.. νοημα μηδεν, ουδετερες κινησεις, αδιαφορες κι αυριο θα ξυπνησω και θα αναρωτιεμαι τι εγραψα.. 
κουλουριαζομαι στον εαυτο μου, κλεινω σφιχτα τα ματια μου και φωναζω απο μεσα μου "φυγε", "φυγε", "φυγε".. δεν εχω καταλαβει σε ποιον το φωναζω ακριβως.. στην εμμονη μου μαλλον.. 
μπηκα σπιτι πριν λιγα λεπτα και το μονο που υπαρχει στο μυαλο μου ειναι ποτε θα σε ξαναδω.. και ξαφνικα συνειδητοποιω ποσο λιγη σημασια εχει.. τωρα που πια δε θες.. τωρα που μπορεις να με ξεχνας και να ζεις, ή μαλλον που μπορεις να μη με θυμασαι..... τι σημασια εχει ποτε θα σε ξαναδω? 
και σημερα ησουν τοσο ομορφος.. οσο ποτε, νομιζω.. ελαμπες. αληθεια.. αν και σκεπτικος ήσουν τοσο.........."εγω" οπως θελω να ειμαι.. 
[μονο μη μου πεις οτι μετανιωσες..]
θελω να σε "κοψω" αλλα δε γινεται.. και μακαρι σημερα να μην ειχα ερθει.. το μετανιωνω εκατο φορες και εκατον μια θα ξερω οτι δεν μπορουσα να κανω αλλιως.. 
ποσα ακομα ξημερωματα θα με βρουν ετσι? ποσα? 
νοημα κανενα και χαραζει.. και δικαιωμα δεν εχω πια να σ' αγαπω..