Αγαπημενε μου..
κοιταζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και μόλις που διακρινω το ημερολογιακο παρον.. οπως εχουμε ξαναπει, ανήκουμε σχεδον νομοτελειακα σε αλλον αιώνα..
Μεχρι γραμματα ξεκινησα να στελνω που ειχα ξεχασει το δρομο προς το ταχυδρομειο.. θα μπορουσα να χρησιμοποιησω ολα αυτα τα τεχνολογικα μεσα και να παρεις τις σκςψεις μου μεσα σε λιγα δευτερολεπτα. Αλλα, βλεπεις, ολη μας η σχεση οφειλει την υπαρξη της στον καιρο που μεσολαβει μεταξύ των πραξεων.. στο χρονο που τοσα του οφειλουμε.. που μας μεστωσε σαν το καλο κρασι.. κοκκινο.. βαθυ κοκκινο κρασι.. ιδιο χρωμα με τις στιγμες μας..
Σου γράφω για να εχεις κατι ακομη απο μενα.. καθαρα εγωιστικα και με απολυτη ιδιοτέλεια.. θελω τα χερια σου να αγγιξουν αυτο το χαρτί που αγγιζω τωρα εγω, μιας και δεν μπορουν να αγγιξουν εμενα.. αναλογιζομαι τις στιγμες μας, που πλεον εχουν αρχισει να συνθέτουν την Κοινη μας Ύπαρξη, και μου μοιαζει σχεδον λεηλασια η εισβολή του ενος στη ζωη του αλλου.. ηρθες και ξαφνικα σκεφτομαι για δύο.. χωρις να το εχω επιλεξει.. σαν να ηταν "απο τη φυση" να συμβει.. σα να κουμπωνει το σωμα σου με το δικο μου την ωρα που χανομαστε.. την ωρα που ο, τι πιο εσωτερικο του καθενός μας, αναμιγνυεται με καθε τι που εκκρινεται.. από τα δακρυα μου μεχρι το σπερμα σου.. και ειναι μείγμα θεϊκό αυτο.. κι εμεις, δυο μικροι θεοι που πλαθουν την ευτυχια και την απολαμβανουν και παιδευονται μεσα της και νιωθουν ενοχες κι αμεσως μετα την πληρη αδυναμια να αντισταθουν σε ολο αυτο το τοσο μεγαλο που ξεφευγει απ τ ανθρωπινα..
Και στο φαγητο εχθες, εσταξα στο πιατο σου το φιλτρο της αγαπης και πασπαλισα το γλυκο σου με τη ζαχαρη της καψουρας μου, μηπως και σε δηλητηριασω υπουλα και καταφερω να κοιταζουν τα ματια σου μονο εμενα.. ειμαι αγριμι.. λιονταρι σκετο και ο, τι απειλει τη λεια μου ειναι θεμα τιμης να καταληξει στο "ή εγώ ή αυτό"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου