..μας θέλει η ζωη..*

 

Σ' ευχαριστώ για το κλειδί. Πιο πολύ απ' όλα, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το κλειδί.

 Μου το έδωσες την 5η μέρα κι εγώ στο γύρισα πίσω φεύγοντας την 7η. Και το πήρες μαζί και μου το ξαναέδωσες τη 10η! Και μ' αυτό το κλειδί, μου έδωσες όνειρα, υποσχέσεις, λόγους να υπάρχω.

 Πότε πριν ένα κλειδί απλής,ξύλινης πόρτας δεν είχε τόση αξία.Το κλειδί της κοινής μας ζωής. Που δε συγκρίνεται με καμία άλλη κοινή ζωή, που τελικά δεν ήταν κοινή, αλλά κοινότυπη. 

Και συνέχεια η ίδια συνειδητοποίηση: Δε μου φτάνει το υπόλοιπο της ζωής μου να το ζήσω μαζί σου. Ξαφνικά θα 'θελα να 'μαι βρέφος και όλα τα "κοινά" μας, να είναι στο μέλλον. Δε φτάνει η ρημάδα η ζωή. 

Και πάλι, αυτό το κλειδί. Το κλειδί και το κουβερτάκι για το κουτάβι. Το κουτάβι που έχει τα γενέθλιά του μαζί μας. Γίνεται τεσσάρων όταν γινόμαστε τεσσάρων κι εμείς. Μεγαλώνουμε μαζί. 

Και το κλειδί. Κι αυτό που μετράει τέσσερα καλοκαίρια στην τσέπη του παντελονιού μου.

*στίχος από το τραγούδι "Μια νύχτα σαν κι αυτή", της Μαρίζας Ρίζου 

〰️

 

              

φτιάχνω στολίδια με τα δικά σου σκουπίδια. 

βρήκα ένα μαγικό, διάφανο, όλο διάφανο και διαπερατό σαν εσενα, σακουλάκι

γεμάτο από αντιστάσεις, τις αντιστασεις σου.

πολύχρωμες, πολυδιαστατες, φθαρμένες. 

μικρές, πολύχρωμες αντιστάσεις που έχουν υποστεί εισβολή μεταλλική, ασημένια, σκουριασμένη. 

Κάθε "όχι" που είπες ή εννοησες ή επινόησες. 

Κάθε αποφυγή, κάθε αλλαγή πεζοδρομίου στις λεωφόρους που βρέθηκες. 

Κάθε τι που θέλησες Αλλά έκανες πίσω. 

οι αντιστάσεις σου. 

Όλες στη σειρά.

σε σειρά διαδοχική, απόλυτα αρμονική, αδειασμενες πλέον από κάθε είδους φορτίο .

θα κρέμονται σε λίγες μέρες στο λαιμό μου και θα στολίζουν τα γυμνά μου εκτεθειμενα εκατοστά .

Όλα τα "δεν" και τα "μη" μαζεμένα, στριμωγμένα, σχεδόν αγκαλιασμενα, για να στολίσουν τις θέσεις των δακτύλων σου.

με τις αντιστάσεις σου, φτιάχνω εαυτούς. όμορφους, ακινδυνους, χρησιμοποιημενους.

τα πιο όμορφα σκουπίδια-στολιδια

nΛtΛliΛ

             

 
Καρτερικά να περιμένεις ..
Στωικά..

Κι όλα όσα δεν ήρθαν, στο δρόμο είναι.. 
Κι αν τον χάσουν, κι αν ξεμείνουν από βήματα τα σκέλια, μη θλιβείς. 

Στο  νου σου πλάσε εσυ σώμα, εσύ χέρια, εσύ περπατησιά.. κι αυτό το μετέωρο βήμα του ανέφικτου, θα δεις πώς θα ναι πιο κοντά σου κι από δέρμα.

Κάποια στιγμή θ' ανταμώσουμε. 

Όλοι ανταμώνουν

Ξεθάβοντας το 2015..

           

Αγαπημενε μου..

κοιταζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και μόλις που διακρινω το ημερολογιακο παρον.. οπως εχουμε ξαναπει, ανήκουμε σχεδον νομοτελειακα σε αλλον αιώνα..

Μεχρι γραμματα ξεκινησα να στελνω που ειχα ξεχασει το δρομο προς το ταχυδρομειο.. θα μπορουσα να χρησιμοποιησω ολα αυτα τα τεχνολογικα μεσα και να παρεις τις σκςψεις μου μεσα σε λιγα δευτερολεπτα. Αλλα, βλεπεις, ολη μας η σχεση οφειλει την υπαρξη της στον καιρο που μεσολαβει μεταξύ των πραξεων.. στο χρονο που τοσα του οφειλουμε.. που μας μεστωσε σαν το καλο κρασι.. κοκκινο.. βαθυ κοκκινο κρασι.. ιδιο χρωμα με τις στιγμες μας..

Σου γράφω για να εχεις κατι ακομη απο μενα.. καθαρα εγωιστικα και με απολυτη ιδιοτέλεια.. θελω τα χερια σου να αγγιξουν αυτο το χαρτί που αγγιζω τωρα εγω, μιας και δεν μπορουν να αγγιξουν εμενα.. αναλογιζομαι τις στιγμες μας, που πλεον εχουν αρχισει να συνθέτουν την Κοινη μας Ύπαρξη, και μου μοιαζει σχεδον λεηλασια η εισβολή του ενος στη ζωη του αλλου.. ηρθες και ξαφνικα σκεφτομαι για δύο.. χωρις να το εχω επιλεξει.. σαν να ηταν "απο τη φυση" να συμβει.. σα να κουμπωνει το σωμα σου με το δικο μου την ωρα που χανομαστε.. την ωρα που ο, τι πιο εσωτερικο του καθενός μας, αναμιγνυεται με καθε τι που εκκρινεται.. από τα δακρυα μου μεχρι το σπερμα σου.. και ειναι μείγμα θεϊκό αυτο.. κι εμεις, δυο μικροι θεοι που πλαθουν την ευτυχια και την απολαμβανουν και παιδευονται μεσα της και νιωθουν ενοχες κι αμεσως μετα την πληρη αδυναμια να αντισταθουν σε ολο αυτο το τοσο μεγαλο που ξεφευγει απ τ ανθρωπινα..

 Και στο φαγητο εχθες, εσταξα στο πιατο σου το φιλτρο της αγαπης και πασπαλισα το γλυκο σου με τη ζαχαρη της καψουρας μου, μηπως και σε δηλητηριασω υπουλα και καταφερω να κοιταζουν τα ματια σου μονο εμενα.. ειμαι αγριμι.. λιονταρι σκετο και ο, τι απειλει τη λεια μου ειναι θεμα τιμης να καταληξει στο "ή εγώ ή αυτό"!

τιραμισΏ

Σου έχω θυμώσει. Πολύ! Μια μέρα θέλω να πέσω πάνω σου να σε κατασπαράξω.

 Όσο ακραία σε γουστάρω,  τόσο ακραία θέλω να σε κομματιάσω. Ο χρόνος εκπνέει και εγώ είμαι κάπου που δε θέλω, με ανθρώπους που δε θέλω, χωρίς εσένα που θέλω. 

 Σφραγίδα με νούμερο 1312.. και στην ουρά για το σφαγείο. Στο κοπάδι με τα "καλά κορίτσια". 

Σ έχουν αδειάσει ποτέ;

Να αγνοείς τον ίδιο σου τον πυθμένα και κάποιος να τον ανακαλύψει και να στον γεμίσει με τρύπες μεχρι να στραγγιξει κάθε σταγόνα υπαρξης;

Ουδέποτε εξφενδόνισα ευθύνες εναντίον κάποιου  για τις κατά καιρούς απουσίες αισθήσεων. Έχω βρεθεί χωρίς ίχνος ήχου, με ανικανότητα να δω κάτι παραπάνω από το τίποτα ή κάτι λιγότερο απο διπλό είδωλο, σε πλήρη ακαμψία, αστάθεια, ανισορροπία, αλλά και "παντοδυναμία" απέναντι στο παγωμένο και το καυτό, λόγω επιδερμικής υπαισθησίας. Δικό μου ζήτημα. Προσωπικό. Το επέτρεψα. 

 Εσένα όμως σε χρεωνω συναισθηματικό μούδιασμα.. μη μετρήσιμο, μη υπολογίσιμο, μη απεικονίσιμο σε "ταφικά" films. (Μιας και δεν πρόλαβες να "σπουδάσεις" δίπλα μου τη βασική Ιατρική ορολογία του Ασθενούς, οφείλω να σε ενημερώσω ότι αποκαλούμε "τάφο" το μαγνητικό τομογράφο, όλοι εμείς οι "χαλασμένοι"). Με αξία αντιστρόφως ανεκτίμητη..

[εξέπνεε το 2018]

Ξεθάβοντας II..

26.4.14

Πόσο παρών μπορεί να είναι κάποιος σε μια ζακέτα? Βεβαίως η ζακέτα δεν είναι παρά ένα άψυχο αντικείμενο χωρίς ενεργητική παρουσία. Ποτισμένο, όμως! Κι εκεί εντοπίζονται τα ουσιώδη. Στη μυρωδιά. Σχεδόν την έκλεψα μιας και δεν μπορούσα να κλέψω την ίδια την παρουσία σου. Κι εμμονικά την κρατάω στα χέρια μου, ακόμη και τώρα που γράφω, γιατί οι πόροι μου εισπνέουν τη λειτουργικότητα τους από το άρωμά σου που συνεχώς εξατμίζεται αλλά ευτυχώς αύριο επιστρέφεις και θα χώσω τη μύτη μου μέσα στο λαιμό σου μόλις σε δω, να γεμίσω εφόδια και να με σώσω από τον αφανισμό που τώρα με πλησιάζει χαμογελώντας. Και τα βρίσκεις παραλλυρημματικά τα διάφορα συνηθισμένα μου αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα τα συνηθίσεις και , όχι επειδή θα προσπαθήσεις αλλά, γιατί θα περάσει αρκετός καιρός σε κατάσταση "μαζί" που θα στο κάνει δεύτερη φύση. Τώρα φερ' ειπείν, δεν έχω κάποιο νέο σου, δε σου είπα καληνύχτα κι αυτό είναι ικανό να με κρατήσει άυπνη όλο το βράδυ να σκέφτομαι με τη γαμημένη μηχανή που δε σταματάει ποτέ και να γράφω λέξεις-συμβάσεις, προσπαθώντας να αποτυπώσω το νόημα της απουσίας σου στο χαρτί και παραβλέποντας ότι ακόμη και μέσα μου αυτή η αποτύπωση είναι ανέφικτη γιατί το "απούσα" δε θα μπορέσω να το δεχτώ για σένα όσο κι αν όλα δείχνουν ότι θα έπρεπε. Αλέθω τα λεπτά με μανία και τα περνάω από χίλια κόσκινα για να μου εγγυηθούν ότι θα σε φέρουν πίσω. Κι εκείνα λένε και δε λένε. . Αφήνουν την υπόσχεση να αιωρείται καθώς τα βλέφαρα μου κλείνουν και το κεφάλι μου βαραίνει. 

ξεθάβοντας..

21.4.14

Κοιμάσαι, γλυκιά μου, πραγματικότητά μου.. Κοιμάσαι και όλα έχουν μπει στο ρυθμό της αναπνοής σου και χορεύουν αθόρυβα και γοητευτικά μέσα στη σιωπή του μεσημεριού. . Θα ήθελα να είμαι ό, τι σε περιβάλλει. Το ύφασμα στον καναπέ και η κουβέρτα που σε τυλίγει. Κοιμάσαι. Μετράω τις ανάσες σου και ανιχνεύω ανάμεσά τους κάτι που θυμίζει το όνομά μου. Εύχομαι να μην παρακούω. Κοιμάσαι. Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ κι εγώ.  Ίσα να περάσει η δαιμονισμένη ώρα που θα σε φέρει πίσω στα αισθητά και να ζήσουμε Μαζί τον Καφέ Μας, τις Αγκαλιές Μας και κάθε άλλο που θα μετατρέψουμε μέσω του Ανήκειν.  Κοιμάσαι, ονειρεύεσαι ή και όχι. Λίγο με νοιάζει γιατί εγώ το όνειρο το ζω δίπλα σου και μετατρέπομαι σε εγωιστικό γουρούνι που αρκείται σ' αυτήν την εκπλήρωση. Και χαμογελάω τώρα, απ' τη μια γιατί είμαστε η μια της άλλης κι από την άλλη γιατί δεν είμαστε κανενός άλλου. Και μέσα απ' όλα αυτά τα Λάμδα των "άλλων", αναδύονται οι ανάγκες μου υπερκαλυμμένες και σχεδόν δεν τις αναγνωρίζω, μιας και πρώτη φορά υψώνονται περήφανες και χαμογελαστές, ντυμένες τα άνθη της ξεγνοιασιάς. Κοιμάσαι. Κοιμήσου κι, όταν ξυπνήσεις, ξύπνα με, να ανασάνουμε Μαζί τον αέρα των θαλασσινών μαλλιών σου..